Πρωτοχρονιά 2008
ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ & ΑΛΜΥΡΟΥ κ.κ. ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΕΠΙ ΤΩ ΝΕΩ ΕΤΕΙ 2008 Με δοξολογία και ευχαριστία προς τον ʼγιο Θεό εισερχόμαστε στο νέο έτος 2008, το οποίο μας χάρισε και πάλι, σαν μία πίστωση αγάπης, η μακροθυμία του Κυρίου μας. Είναι αλήθεια πως η είσοδος στην κάθε νέα χρονιά γεμίζει τις καρδιές μας με όνειρα, προσδοκίες, οράματα και προγραμματισμούς για νέα δράση και δημιουργία, απόκτηση κερδών κάθε είδους και κατάκτηση υψηλών στόχων. Η πρωτοχρονιά είναι καιρός απολογισμού αυτών πού κάναμε, αλλά και προγραμματισμού όσων πρόκειται να ενεργήσουμε στο χρονικό διάστημα πού απλώνεται μπροστά μας. Είναι επίσης αλήθεια, όμως, πώς η κάθε πρωτοχρονιά φέρνει μαζί της και κάτι άλλο: την υπενθύμιση της αδιάκοπης ανακύκλησης του χρόνου, μέσα στην όποια καλούμεθα υποχρεωτικά να ζήσουμε. Το πέρασμά του σημειώνεται πάνω μας, καθώς αυξάνονται τα χρόνια της ζωής μας, και καταβάλλει τις σωματικές μας δυνάμεις. Ο αχώριστος σύντροφός μας, το σώμα μας, γερνά και φθείρεται. Δεν μπορούμε να το αποφύγουμε. Αυτό συχνά μάς γεμίζει με συναισθήματα απογοήτευσης. Ταυτόχρονα φυσικός μας χώρος, μέσα στον οποίο νιώθουμε ασφάλεια και θαλπωρή, η γη μας δηλαδή, μεταβάλλεται κι αυτή, γεμίζοντας με κάθε είδους ερείπια. Μια πικρή γεύση θνητότητας πήραμε κατά τις πρόσφατες πυρκαγιές πού ρήμαξαν την πατρίδα μας και άλλαξαν θλιβερά, για πολλά ίσως χρόνια, την όψη της. Αποδεικνύεται έτσι αληθινός ο Απόστολος πού μιλά για την υποταγή της κτίσεως στην ματαιότητα, αφού, σαν δούλη πια κι αυτή της φθοράς, δρέπει τον πικρό καρπό του δικού μας προπατορικού αμαρτήματος. Συνειδητοποιώντας μέρα με την μέρα αυτήν την πραγματικότητα, αξίζει και επιβάλλεται να αναρωτηθούμε για την δική μας στάση ζωής απέναντι στο φοβερό αυτό μέγεθος πού λέγεται «χρόνος». Ποια μπορεί να είναι ? αντίσταση μας ενάντια στο καθολικό αυτό «πάλιωμα», πού καθιστά το παρόν παρελθόν, πριν ακόμη προλάβουμε να το ζήσουμε και να το χαρούμε; Ως χριστιανοί βιώνουμε τον αγιασμό και την υπέρβαση του χρόνου μέσα στην Εκκλησία. Μέλη όλοι μας του Σώματος του Χριστού, έχουμε ως Κεφαλή τον Υπέρχρονο Κύριο, πού μόνος Αυτός παραμένει ανεπηρέαστος από την φθορά και αναλλοίωτος, και χαρίζει την αφθαρσία σε όλους όσοι συνδέονται μαζί Του διά τον Αγίων Μυστηρίων. Έτσι ζούμε μέσα στον λειτουργικό χρόνο της Εκκλησίας, πού συνδέει τον χρόνο της ανθρώπινης ζωής μας με το μυστήριο της σωτηρίας μας. ? χρόνος τότε γίνεται ιερός, ? κατεξοχήν «ευπρόσδεκτος καιρός», στην διάρκεια του οποίου αγωνιζόμαστε να ανταποκριθούμε στην κλήση του Θεού για σωτηρία. Είναι, γι? αυτό, το πιο σημαντικό στοιχείο στην επίγεια ζωή μας, το οποίο οφείλουμε να εκμεταλλευθούμε «έως καιρόν έχωμεν», για να προετοιμάσομε το αιώνιο μέλλον μας. Ας μην τον σκοτώνουμε, λοιπόν, άσκοπα, σπαταλώντας τον σε ανωφελή πράγματα ή, ακόμη χειρότερα, σε αμαρτωλές επιθυμίες. Και ας μην αναβάλλουμε για την αύριο αυτό πού μπορούμε να κάνουμε σήμερα. Δεν γνωρίζουμε αν θα ζήσουμε το αύριο για το εκμεταλλευθούμε. Ο Απόστολος μας προειδοποιεί: «Ιδού ημέρα σωτηρίας», πράγμα που για μάς σημαίνει: ημέρα μετανοίας και εξομολογήσεως, ημέρα προσευχής, ήμερα ανεξικακίας και μακροθυμίας, ημέρα αγώνος για την απόκτηση όλων γενικά των αρετών, ήμερα αγιότητος. Η αναβολή και η γνωστή φράση «έχω καιρό» είναι ένας μεγάλος εχθρός πού ζητεί να μάς αποπροσανατολίσει από τον αιώνιο προορισμό μας. Με αυτές τις σκέψεις, λοιπόν, εύχομαι όλοι μας να αξιοποιήσουμε και τον νέο αυτό χρόνο πού μάς χάρισε η Αγαθότητα του Κυρίου μας, για την δόξα Του, την προκοπή των αδελφών μας και την δική μας σωτηρία. Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
Αγαπητοί μου πατέρες και αδελφοί, παιδιά μου εν Κυρίω αγαπημένα.
+ Ο ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ
