Μητροπολίτης Δημητριάδος Γερμανός (1859-1944)
ΤΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΔΡΟΣΟΥ, ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΟΥ ΕΠΙΤΡΟΠΟΥ ΑΓΙΑΣ
Ο Γερμανός Μαυρομμάτης γεννήθηκε στά Ψαρρά καί σπούδασε στή Χίο. ᾿Απεφοίτησε μέ ἄριστα ἐκ τῆς θεολογικῆς Σχολῆς ᾿Αθηνῶν καί ἀφοῦ χειροτονήθηκε διάκονος ὑπό τοῦ ᾿Αθηνῶν Γερμανοῦ Καλλιγᾶ, προσελήφθη γιά τήν ὀργάνωση τῶν πατριαρχικῶν γραφείων τοῦ ᾿Αλεξανδρείας Σωφρονίου τοῦ Δ´ (1870-1899). ῾Ως διευθυντής πλησίον τοῦ Πατριάρχου, ἀπέσπασε τήν ἐκτίμησή του καί ἐκλήθη «ἐγκαλλώπισμα» τοῦ θρόνου του. Μετά τήν ἐκδημία του (1899) διορίζεται ῾Ιεροκήρυξ στίς Μητροπόλεις ᾿Ηλείας, Θεσσαλιώτιδος καί Δημητριάδος ὑπό τόν ἐπίσκοπο Γρηγόριο (1901-1907). Χειροτονήθηκε ἐπίσκοπος Δημητριάδος τόν Αὔγουστο τοῦ 19071. ῾Υπῆρξε ὀπαδός δυναμικῶν προτάσεων καί ἐπέτυχε διά νόμου τόν διορισμό ψαλτῶν καί νεωκόρων. Τήν 26η Μαῒου 1935 δέχεται μετά τῶν ἐπισκόπων Φλωρίνης καί Ζακύνθου πρόταση τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου τῶν Παλαιοημερολογιτῶν καί ἀναλαμβάνει ὡς Πρόεδρος «τήν πνευματικήν διοίκησιν καί ἐκκλησιαστικήν ποιμαντορίαν τῶν Γνησίων ᾿Ορθοδόξων Χριστιανῶν». Τήν 26η Μαῒου 1935, σέ πανηγυρική λειτουργία στόν ῾Ιερό Ναό Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Κολωνοῦ, ἐνώπιον 25.000 λαοῦ, χαιρετίζει τούς ἀκολουθοῦντας τό «πάτριον ἑορτολόγιον» καί καταγγέλλει τούς καινοτόμους.
Τήν 28ην Μαῒου, δι' ὑπομνήματος πρός τήν ῾Ι. Σύνοδον, διαμαρτύρονται γιά τήν «μονομερῆ καί ἀντικανονικήν εἰσαγωγήν τοῦ Γρηγοριανοῦ ῾Ημερολογίου» καί διακόπτουν τήν «μετ' αὐτῆς ἐκκλησιαστικήν ἐπικοινωνίαν». ῾Η τότε Σύνοδος τῆς ᾿Εκκλησίας θεωρεῖ τήν ἐνέργεια τῶν τριῶν ᾿Αρχιερέων ὡς πραξικόπημα καί τούς εἰσάγει τόν ᾿Ιούνιο τοῦ 1935 σέ δίκη μαζί μέ τούς ἐν τῷ μεταξύ χειροτονηθέντας ἐπισκόπους Κυκλάδων, Μεγαρίδος καί Διαυλείας. ῞Ολοι καθαιροῦνται καί καταδικάζονται σέ πενταετῆ ἐξορία. Τό δικαστήριο συνεκρότησαν οἱ Μητροπολίτες Κερκύρας ᾿Αλέξανδρος, Φθιώτιδος ᾿Αμβρόσιος, Θηβῶν Συνέσιος, ῎Αρτης Σπυρίδων, Γρεβενῶν Γερβάσιος, Σερρῶν Κωνσταντῖνος, Κοζάνης ᾿Ιωακείμ, Τρίκκης Πολύκαρπος, Γυθείου Διονύσιος κ.ἄ. παραιτηθέντων τῶν ῞Υδρας Προκοπίου, Σάμου Εἰρηναίου καί Αἰτωλίας ῾Ιεροθέου. ῾Ο Γερμανός συλλαμβάνεται καί ὁδηγεῖται γιά λίγο στήν Μονή Χοζοβιωτίσσης ᾿Αμοργοῦ. ῾Ο θρόνος τῆς Δημητριάδος προσφέρθηκε στόν Θεσσαλιώτιδος ᾿Ιεζεκιήλ, ἀλλά δέν ἔγινε ἀποδεκτός καί τέλος ἐπληρώθη διά τοῦ Φωκίδος ᾿Ιωακείμ. ῾Ο Γερμανός δι' ὑπομνήματός του πρός τόν ῾Υπουργό Παιδείας (2-12-1935) αἰτεῖται την ἐπάνοδο στή Μητρόπολή του. Τοῦτο παρεξηγεῖται ἀπό κάποιους καί δι' ἐπεξηγηματικῆς ἐπιστολῆς (12-1-1936) διευκρινίζει ὅτι δέν αἰτεῖται μετάνοια ἀλλά δικαιοσύνη. Μετά τήν ἐπιστροφή του ἀπό τήν ἐξορία, ὁ Δημητριάδος Γερμανός ἀνέλαβε πάλι καθήκοντα τῆς Προεδρίας τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου τῶν Γ.Ο.Χ., στήν ὁποία -τότε- εἶχαν μείνει τέσσερις ᾿Αρχιερεῖς ὁ ἴδιος, ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης, ὁ Κυκλάδων Γερμανός Βαρυκόπουλος καί ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος Καρπαθάκης. Οἱ ὑπόλοιποι τρεῖς δέν ἄντεξαν τίς πιέσεις καί ἐπανῆλθαν στήν κανονική τάξη. Στά μέσα τοῦ 1937, συμβαίνει τό Ματθαιικό σχίσμα. Τό γεγονός αὐτό προξένησε στόν Γερμανό μεγάλη ἀπογοήτευση, ὥστε τό 1939 ἀποσύρεται ἀπό τήν ἐνεργό ἐκκλησιαστική δράση, παραχωρώντας τήν ἡγεσία τῶν Γ.Ο.Χ. στόν πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομο Καβουρίδη.῎Εκτοτε ἐπιδίδεται στή μελέτη καί ἔκδοση βιβλίων. Δημοσιεύει α) «῾Ερμηνεία στό Κατά ᾿Ιωάννη Εὐαγγέλιο» (1940), β) «῎Εργα καί ἡμέραι τοῦ Δημητριάδος Γερμανοῦ» (1941)2.
«῾Η προσωπικότητα τοῦ Γερμανοῦ Μαυρομμάτη3, ἄν καί ἐκοσμεῖτο μέ ἐξαίρετα διοικητικά χαρίσματα, σπάνιο ψυχικό σθένος, ἀλλά καί ἀρετές, εἶναι ἀκόμη σημεῖον ἀντιλεγόμενον διά τούς κρίνοντας ἀμερολήπτως τήν πολιτείαν του».
῾Ο Δημητριάδος Γερμανός δέν ἀρνήθηκε ποτέ τίς πεποιθήσεις του. ῾Ιερουργοῦσε στούς ῾Ι. Ναούς ῾Αγ. Βασιλείου Ν. Ψυχικοῦ καί ῾Αγ.Ταξιαρχῶν Ν. ᾿Ιωνίας, ὅπου ἐφημέρευε ὁ ὑποτακτικός του (προερχόμενος ἐκ τῆς ῾Ι. Μονῆς Ξενιᾶς) ᾿Αρχιμ. Κυπριανός Θεοδοσίου, ὁ ὁποῖος καί τόν κοινώνησε τῶν ἀχράντων Μυστηρίων πρό τοῦ θανάτου του.
᾿Εκοιμήθη τήν 20ην Μαρτίου 1944.
1. Ν. Γιαννόπουλος, Ε.Φ.Σ. «Παρνασσός», τόμ. Ι, σελ. 287.
2. Τό 1932-1933 δημοσιεύει στά Θεσσαλικά Χρονικά τομ. Γ´, σελ. 162, ἄρθρο «᾿Εκκλησιαστικαί ἐπιγραφαί τῆς ἐπαρχίας ῾Αγυιᾶς».
3. Θρησκευτική καί ᾿Ηθική ᾿Εγκυκλοπαιδεία, τόμ. 4ος, σελ. 406.
