Αγαπητοί εκπαιδευτικοί,
Πολύτιμοι συνεργάτες στη μόρφωση της νέας γενιάς της πατρίδας μας,
Μπροστά μας, μια ακόμη σχολική χρονιά. Οι δυσκολίες των τελευταίων χρόνων ξανά ενώπιόν μας, πιθανόν οξύτερες, οδυνηρότερες.
Είναι στιγμές, που οι δύσκολες αυτές εποχές μου θυμίζουν ένα θρασύ αγρίμι. Όσο το φοβάσαι, αποθρασύνεται, όσο το πολεμάς, συστέλλεται και υποχωρεί. Και ίσως, το μεγαλύτερο όπλο του να είναι αυτός ο φόβος. Ένας φόβος, που φωλιάζει στις καρδιές μικρών και μεγάλων, ένας φόβος, που κάνει τα κορμιά να κυρτώνουν, ένας φόβος που σκοτώνει την ελπίδα.
Σε μία τέτοιου είδους απειλή, η αποτελεσματική αντίσταση προϋποθέτει ετοιμότητα, δυναμισμό και κοινωνικό όραμα. Αυτό, που οι αρχαίοι μας πρόγονοι ονόμαζαν «ανδρείο φρόνημα». Δυστυχώς, με ευθύνη όλων μας και βεβαίως ανάλογη του ρόλου και της θέσης του καθενός μας, διαμορφώσαμε τις νεότερες γενιές εθισμένες στην ευκολία, την ατομικότητα και την ανευθυνότητα. Η ποιοτική μόρφωση, η πολύπλευρη ανάπτυξη προσωπικοτήτων, η προσφορά χρόνου και δυνάμεων σε ένα υπερ-ατομικό σκοπό, αλλά και η στοιχειώδης δυνατότητα επιβίωσης μπροστά στην κάθε είδους δυσκολία, τοποθετήθηκαν σε δεύτερη μοίρα, μπροστά στην πάση θυσία ατομική εξασφάλιση και την ασυλλόγιστη και πέραν κάθε σχεδιασμού ευζωία.
Οι παράγοντες, που συνετέλεσαν σε αυτή την κατάσταση, είναι πολλοί. Νομίζω, όμως, πως ο κυριότερος και καταλυτικότερος υπήρξε η τραγική έλλειψη ζωντανών προτύπων, αλλά και, παράλληλα, η ανάδειξη επαίσχυντων συμπεριφορών, όπως η διαφθορά και η ημιμάθεια σε κοινώς αποδεκτή στάση ζωής. Είναι πλέον φανερό, πως δεν αλλοιώθηκαν απλώς κοινωνικές δομές, αλλά διαταράχτηκαν θεμελιώδεις αρχές της ζωής και της κοινωνικής συμβίωσης. Η περιβόητη κρίση, γνωρίζουμε όλοι μας καλά πως είχε αρχίσει πολύ νωρίτερα σε όλα τα επίπεδα: πνευματικό, καλλιτεχνικό, παραγωγικό, ακόμη και οικολογικό. Και καθόλου δεν μας τιμά, πως, την συνειδητοποίηση και τον σοβαρό προβληματισμό, τον έφερε τελικώς μόνον η πτώση του εισοδήματος. Βρισκόμαστε αναπολόγητοι ενώπιον των περασμένων αλλά και των επερχομένων γενεών, καθώς η απογύμνωση από κάθε νόημα ζωής και ο απορφανισμός από κάθε πνευματικό, κοινωνικό και ψυχολογικό αντέρεισμα, μας έχει φέρει στις πρώτες θέσεις στις στατιστικές μελέτες των αυτοκτονιών παγκοσμίως.
Οι δυσκολίες των ημερών που έρχονται, δεν επιδέχονται ημίμετρα και αναβολές και, πολύ περισσότερο, δεν επιδέχονται χρεοκοπημένες λύσεις και ανεδαφικούς διαχωρισμούς και αποκλεισμούς, που δίχασαν και μάτωσαν την Ελληνική κοινωνία. Οι μαγνητικές βελόνες των προσωπικών μας πυξίδων πρέπει να απομαγνητιστούν και να δείξουν κοινές κατευθύνσεις. Ο καθένας από μας, με τις ιδιαίτερες μορφωτικές, και δημιουργικές δυνάμεις του, σε συνδυασμό με τις ιδιαίτερες ευαισθησίες του, αλλά και τον θεσμικό του ρόλο, μπορεί να συνεισφέρει τον πλούτο του σε μια κοινή πορεία. Η ιστορία αυτού του τόπου θα μας κρίνει με κριτήριο την προσφορά μας σ΄ αυτούς τους δίσεκτους καιρούς.
Κυρίως, όμως, θα μας κρίνει βάσει της συνέπειας λόγων και έργων. Και αυστηρότερος κριτής δεν υπάρχει από τη νέα γενιά που βρίσκεται στα χέρια μας, μια γενιά ιδιαίτερα ευφυή, ιδιαίτερα συναισθηματική, ιδιαίτερα καλοπροαίρετη, αλλά και ιδιαίτερα πληγωμένη και προδομένη. Της οφείλουμε πρότυπα ανθρώπων, που δίνουν στις πράξεις τους ευγενέστερα κίνητρα από την μισθωτή απολαβή και την ατομική καταναλωτική μανία. Η ανατροφή και η καλλιέργεια της νέας γενιάς, ή θα καταστεί προσωπική μας υπόθεση ή θα επαληθευθεί εκείνο, που αναφέρει ο Χριστός στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο: «ὁ μισθωτός δέ καί οὐκ ὤν ποιμήν, οὗ οὔκ εἰσιν τά πρόβατα ἴδια, θεωρεῖ τόν λύκον ἐρχόμενον καί ἀφίησιν τά πρόβατα καί φεύγει, καί ὁ λύκος ἁρπάζει αὐτά καί σκορπίζει τά πρόβατα. Ὁ δέ μισθωτός φεύγει, ὅτι μισθωτός ἐστιν καί οὐ μέλει αὐτῷ περί τῶν προβάτων» (Ιω. 10:12-13).
Αν υπάρχει ένα μήνυμα, που συμπυκνώνει ολόκληρη την δογματική, αλλά και την παιδαγωγική διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, είναι πως μόνον η θυσιαστική αγάπη μπορεί να ανοίξει λυτρωτικούς δρόμους, να διευρύνει την ύπαρξη, αλλά και να βοηθήσει διδάσκοντες και διδασκομένους να νοηματοδοτήσουν τη ζωή τους και να νικήσουν τον καθημερινό θάνατο, που σαρκαστικά καραδοκεί κάθε στιγμή να ματαιώσει και να μηδενίσει τα πάντα.
Γνωρίζετε, πως η Tοπική μας Εκκλησία έχει επιδοθεί σε έναν αγώνα κάλυψης βασικών βιοτικών αναγκών όλων αδιακρίτως των συνανθρώπων μας. Γνωρίζω και εγώ αντίστοιχες προσφορές και άλλων φορέων, κυρίως όμως απλών ανώνυμων συμπολιτών μας, προς αυτή την κατεύθυνση. Σας καλώ, όμως, με τον ίδιο ζήλο να ανταποκριθούμε όλοι μας στην αντίστοιχη ψυχική και πνευματική πείνα της νέας γενιάς. Οι ευκαιρίες ουσιαστικής κοινωνικότητας, δημιουργικής δραστηριότητας, κοινωνικών οραματισμών και αγωνιστικού φρονήματος, θα αποτελέσουν πολύτιμη προσφορά προς αυτήν, θα αποτελέσουν, όμως, και δική μας προσωπική ολοκλήρωση. Κυρίως, όμως, δώρο ζωής προς τα νέα παιδιά, θα αποτελέσει μια κοινωνία διαλόγου, συνεργασίας, αλληλοσυμπλήρωσης και αλληλοσεβασμού. Την οφείλουμε, και σ΄ εκείνην, και στον εαυτό μας.
Τέτοιου είδους πρότυπα πρέπει να σφραγίσουν τα πρώτα τους βήματα. Αυτήν την ποιότητα θα αναζητήσουν αύριο στις δικές τους επιλογές. Από αυτόν τον πλούτο θα αντλήσουν δυνάμεις, ιδέες και πίστη, για να αντεπεξέλθουν στις προκλήσεις των δικών τους καιρών. Αυτά θα κληροδοτήσουν και στα δικά τους παιδιά.
Αγαπητοί εκπαιδευτικοί,
Οι καιροί δεν περιμένουν. «Οἱ καιροί οὐ μενετοί». Μάτια γεμάτα όνειρα και δυναμισμό μάς παρακολουθούν. Ως ποιμένας της Τοπικής Εκκλησίας, καταθέτω τις προσωπικές μου δυνάμεις στον αγώνα για κοινωνική συνοχή και συνεργασία όλων μας, προκειμένου η τοπική μας κοινωνία να μεταβάλει τους δίσεκτους καιρούς σε ευκαιρία αναγέννησης. Στο δρόμο αυτό, ολόψυχα σας καλώ να συμπορευτούμε.
Με τις θερμότερες ευχές μου για μια ευλογημένη και δημιουργική σχολική χρονιά,
Καλή χρονιά καί εὐλογημένη!
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
† Ο ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ