Ο οσιομάρτυς Δαμιανός ο εν Κισσάβω και Λαρίση

Ο οσιομάρτυς Δαμιανός γεννήθηκε από ευσεβείς γονείς, περίπου το 1500, στο χωριό Μυρίχοβο Καρδίτσας. Από την παιδική του ακόμη ηλικία αγάπησε τη μοναχική ζωή. Έτσι, άφησε την πατρίδα του και μετέβη στο Άγιο Όρος, στη Μονή Φιλοθέου, όπου εκάρη μοναχός. Ο πόθος για μεγαλύτερη άσκηση έφερε το Δαμιανό κοντά στον Αγιορείτη ερημίτη ασκητή Δομέτιο, στον οποίο έμεινε υποτακτικός περίπου τρία χρόνια προοδεύοντας σε όλες τις αρετές του μοναχικού βίου. Με θείο μήνυμα άφησε το Όρος και ήλθε στην περιοχή του Ολύμπου κηρύσσοντας το λόγο του Θεού. Το κήρυγμά του, όμως, δεν άρεσε σε πολλούς υποκριτές, οι οποίοι τον συκοφάντησαν ως πλάνο και απατεώνα. Έφυγε, λοιπόν, από εκεί και ήλθε κηρύσσοντας στην περιοχή του Κισσάβου και της Λάρισας, όπου συκοφαντήθηκε πάλι με όμοιο τρόπο. Τότε μετέβη στην περιοχή των Αγράφων, συνεχίζοντας το φλογερό του κήρυγμα και κτίζοντας, σύμφωνα με την παράδοση, την ιερά μονή της Παναγίας Πελεκητής.

 

 

 

 

 Και εκεί, όμως, συκοφαντήθηκε ως λαοπλάνος και ψευδομοναχός. Έτσι, επέστρεψε στον Κίσσαβο, όπου έκτισε τη Μονή του Τιμίου Προδρόμου. Μεταβαίνοντας, όμως, σ' ένα γειτονικό χωριό (στη Βουλγαρινή) συνελήφθη από Αγαρηνούς και οδηγήθηκε στον Τούρκο διοικητή της Λάρισας, με την κατηγορία ότι εμποδίζει την αγοραπωλησία των εμπορευμάτων την Κυριακή και παρακινεί τους υποδούλους Έλληνες να μένουν στέρεοι στη χριστιανική πίστη. Έτσι, μετά από σκληρούς βασανισμούς 15 ημερών, ο Τούρκος δυνάστης, βλέποντας την αμετάθετη πίστη του Οσίου, διέταξε τον απαγχονισμό και την καύση του σώματός του. Τελικά κάποιος από τους εκτελεστές έκοψε το σχοινί με το οποίο ήταν κρεμασμένος ο Όσιος, με αποτέλεσμα να πέσει το σώμα του στο έδαφος και να καεί ημιθανής. Η στάχτη του ρίφθηκε στον Πηνειό ποταμό, τη 14^η Φεβρουαρίου 1568, ημερομηνία κατά την οποία επιτελείται η οσία και ένδοξη μνήμη του.

 

 

 

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ'.

 

         Εὐφράνθητι σήμερον, ἡ ἐν Κισσάβω Μονή, καί Λάρισα σκίρτησον, Δαμιανοῦ ἡ σεπτή πανήγυρις, πάρεστι, δεῦτε οὖν  καί συμφώνως, ἐν αὐτῆ τῶ Σωτῆρι, ἄσωμεν ἐν αἰνέσει, τοῦτον ἀνευφημοῦντες, αὐτοῦ ταῖς ἱκεσίες, ὅπως σωζώμεθα.