Άρθρο του Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου

στην Εφημερίδα "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ" (29/06/2013)

    Πέρα από τα γεγονότα, όπως περιγρά­φονται σης Πράξεις των Αποστόλων, η πίστη είναι εκείνη που μπορεί να οδηγήσει στην κατανόηση όλων όσα συνέβησαν την ημέρα της Πεντηκοστής σε ένα υπερώο της Ιερουσαλήμ, πριν από 2.000 χρόνια. Μια νέα κοινό­τητα ιδρύεται, η πρώτη ίσως αληθινή πολυπολιτισμική κοινότητα, που καλεί στους κόλπους της όλους ανεξαιρέτως και αδιακρίτως και προσφέρει το όραμα μιας υπέροχης και πρωτόγνωρης μέχρι τότε ανθρώπινης κοινωνίας. Σε μια ανθρωπότητα καταματωμένη από την υποδούλωση σε δυνάστες και τυράννους, σε πάθη και ενοχές, στη φθορά και στον θάνατο, το Άγιο Πνεύμα, ως δύναμη ελευθερίας, έρχεται να ελευθερώσει από κάθε είδους τυραννία. Συγχρόνως όμως έρχεται να απελευθερώσει αστείρευτες δυνάμεις του ανθρώπου, ανάλογες με εκείνες των μαθητών, που σε μια στιγμή μεταβλήθηκαν από φοβισμένους ψαράδες σε ενθουσιώ­δεις κήρυκες μιας νέας ανθρωπότητας. Το Πνεύμα είναι ελεύθερο και «όπου θέλει πνει» (Ιω. 3,8). Αυτό βεβαιώνει ο Χριστός. Και, όπως τίποτε δεν μπορεί να εμποδίσει τη δράση Του, τίποτε δεν μπορεί και να κάμψει εκείνους που παρέδωσαν την άδεια ζωή τους και την άδεια καρδιά τους να πλημμυρίσει από το φως Του. Πολυμέτωπος ένας τέτοιος αγώνας ελευθερίας. Πρώτα, εναντί­ον της ενοχής και της απογοήτευσης από τα λάθη του παρελθό­ντος. Κατόπιν, εναντίον των ανθρώπινων παθών που φωλιάζουν στην ψυχή του κάθε ανθρώπου και πνίγουν κάθε ορμή του να ξαναβρεί τη φωτεινή του φύση. Αγώνας, κατόπιν, εναντίον των δομών της αδι­κίας και της απληστίας αυτού του κόσμου. Πά­νω απ' όλα όμως αγώνας σποράς όλων των δω­ρεών του Πνεύματος σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Σποράς αγάπης, αλληλεγγύης, μοιρα­σιάς, σεβασμού και προσφοράς, πέρα από δια­κρίσεις χρώματος, φύλου και ταυτότητας. Από την ώρα που το Άγιο Πνεύμα, με τη μορφή πύρι­νων γλωσσών, εγκαθίσταται στα κεφάλια των μαθητών, η Εκκλη­σία του Χριστού αναλαμβάνει να συμμετάσχει με το κάθε μέλος της ξεχωριστά στη δράση Του. Η παρουσία Του δεν αποτελεί μό­νο ελπίδα για τον κόσμο, αλλά οδηγό και κριτή της δράσης και της ίδιας της Εκκλησίας.

    Το όραμα μιας ενωμένης ανθρωπότητας στο όνομα της αγάπης και της δικαιοσύνης πρέπει να δι­ασωθεί πρώτα στους κόλπους της. Μόνο μια Εκκλησία με ενω­μένα τα μέλη της, κληρικούς και λαϊκούς, σαν μια ψυχή μπορεί να καλέσει σε σύμπνοια την ανθρωπότητα. Μόνο μια Εκκλησία που ακολουθείτο Πνεύμα στην υπέρβαση των κοσμικών και ιστορικών στερεοτύπων και προκαταλήψεων μπορεί να μιλήσει στον κόσμο για την απόλυτη αξία της ζωής και του ανθρώπι­νου προσώπου. Μόνο μια Εκκλησία που αντλεί διαρκώς ελπίδα, χαρά και αισιοδοξία από την παρουσία του Παρακλήτου (παράκληση = πα­ρηγοριά) στη ζωή της μπορεί να δώσει χέρι βο­ήθειας και ανόρθωσης στην εξαντλημένη και απελπισμένη κοινωνία του 21 ου αιώνα. Η αλη­θινή ανατροπή της βαρβαρότητας, που πάντο­τε χτυπούσε την πόρτα της Ιστορίας, ξεκινά από μια στάση ζωντανή και συνεπή με την πνευματι­κότητα της Εκκλησίας. Μια τέτοια συνέπεια την καλεί να συνδυά­σει την αναμφισβήτητη κοινωνική της προσφορά με τη διαρκή κα­ταφυγή στην αγιαστική δύναμη του Αγίου Πνεύματος, ώστε διαρκώς να καθιστά τα μέλη της, όλους μας, σκήνωμά Του και να μας αποκαθαίρει «από πάσης κηλίδος».