Του Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου

στην Εφημερίδα "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ"

Υπάρχει ένας αδέκαστος κριτής, που ξέρει να μετράει αλάνθαστα την ποιότητα και το μέγεθος ανθρώπων και πραγμάτων: ο χρόνος. Ο κριτής αυτός περιφρονεί τα εφήμερα, δεν εντυπωσιάζεται από τα τρέχοντα και περιμένει να κατακάτσει ο κουρνιαχτός από την ταραχή, που προκαλεί η προσωρινότητα της αληθινής ή και της κατασκευασμένης καθημερινότητας.

Άνθρωποι περνούν απ΄ τη ζωή μας χωρίς θόρυβο και χωρίς διάθεση να επιβληθούν στο μυαλό και την καρδιά μας. Φεύγουν για την αιώνια πατρίδα και  θαρρείς πως ο κόσμος θα τους διαγράψει οριστικά από τη μνήμη του, καθώς δεν κέρδισαν την προσοχή των κέντρων επικοινωνίας και προβολής. Κι όμως! Όταν  η επικαιρότητα περάσει, αναλαμβάνει ο χρόνος να αναδείξει αυτά, που έκρυψαν επιμελώς αυτοί, οι ταπεινοί. Διότι φαίνεται, πως τελικά, μόνον η εκούσια αφάνεια και η ταπεινοφροσύνη δικαιώνονται σ΄ αυτό το αλάνθαστο δικαστήριο της μνήμης.

Ως έναν τέτοιον απλό και ταπεινό άνθρωπο, ως έναν τέτοιον απλό και ταπεινό Πατριάρχη, κρατεί στη μνήμη της η Εκκλησία και ιδιαίτερα το Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως, τον μακαριστό Πατριάρχη Δημήτριο. Και ως εκ της ταπεινοφροσύνης και της απλότητάς του, σοφό.  Διότι, ένας από τους πολυτιμότερους μαργαρίτες της Ορθοδοξίας μας είναι η σοφία των ταπεινών και των αφανών, η σοφία που διαχρονικά περιφρονεί ο κόσμος, η σοφία, όμως, στην οποία πάντα καταφεύγει ο άνθρωπος, όταν τα εκτυφλωτικά φώτα της πολυμάθειας και της οίησης σβήσουν και τον αφήσουν χαμένο και κενό.

Ο δρόμος που οδήγησε τον μακαριστό Πατριάρχη στον Οικουμενικό Θρόνο, δεν ήταν δρόμος ακαδημαϊκών επιδόσεων και επικοινωνιακού ταλέντου. Κίνητρο της πορείας του προς το ανώτατο αυτό αξίωμα δεν ήταν οι βλέψεις και οι επιδιώξεις. Όταν οι εξελίξεις της εκλογής του δρομολογήθηκαν εν απουσία του, με σεμνότητα και ήθος υπάκουου ιερουργού, υποχώρησε και με ευγενή κάμψη του αυχένος, που αρμόζει σε άρχοντα του πνεύματος, άφησε χώρο στη Θεία Χάρη να ενεργήσει. Και ακριβώς, επειδή η Χάρις αφέθηκε να πάρει την απόλυτη πρωτοβουλία, σκόρπισε απλόχερα τις δωρεές Της σε κάθε τόπο και σε κάθε δραστηριότητα, από την οποίαν πέρασε ο Πατριάρχης Δημήτριος καθ΄  όλη τη διάρκεια της ποιμαντορίας του. Κυρίως, όμως, η Χάρις αυτή άνοιξε τον δρόμο προς τις καρδιές όλων, όσοι τον συνάντησαν και συνεργάστηκαν μαζί του.

Επί των ημερών του, το περιβάλλον του Πατριαρχείου, σαν ένα σώμα με κεφαλή αυτόν, επέτυχε να διεκπεραιώσει πλήθος εκκρεμοτήτων, που επί δεκαετίες ταλάνισαν την Εκκλησία της Νέας Ρώμης. Συσπείρωσε γύρω του πνευματικές και δημιουργικές δυνάμεις, που συνέβαλαν στην αναγέννηση του μοναχισμού, στη μέριμνα για τα μεγάλα μοναστικά κέντρα, στην καλλιέργεια της λειτουργικής ζωής και του κοινοτικού μηχανισμού.

Αυτό, όμως, που καταγράφεται ως θαυμαστό, είναι ο τύπος μιας ενωτικής και ειρηνοποιού πορείας «εκτός των τειχών». Μιας πορείας διαλόγου με τις άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες και τα άλλα Χριστιανικά δόγματα. Και μάλιστα, σε συνέχεια μιας αντίστοιχης εξόδου εκ μέρους του προκατόχου του Πατριάρχου Αθηναγόρα, ιεράρχου πληθωρικού, δραστήριου, σαγηνευτικού και συγχρόνως συναρπαστικού. Το μειλίχιο ύφος, όμως, του Δημητρίου, η ικανότητα να διεγείρει τις καλύτερες των διαθέσεων στους συνομιλητές του, η δημιουργία ιερού κλίματος στις επαφές του, απεδείχθησαν εξίσου αποτελεσματικά γνωρίσματα. Όσοι τον συναναστράφηκαν, τόσο σε πανορθόδοξο, όσο και σε διαχριστιανικό επίπεδο, τον χαρακτήρισαν ως την προσωποποίηση της απλότητας, αλλά και της ζωντανής και ανεπιτήδευτης έκφρασης της αλήθειας και του ήθους της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Επί των ημερών του, εντάσεις κάθε είδους καταλάγιασαν^. απόδειξη τρανή, πως όταν η Εκκλησία θέσει ως κύρια αποστολή της την αγάπη, την ειρήνη και την ενότητα, χωρίς να απομακρύνεται από του θησαυρούς της Πατερικής της παράδοσης, θα αναδεικνύει πάντα ανθρώπους-μάρτυρες ενός ήθους συμφιλίωσης και καταλλαγής, ανθρώπους σαν τον Πατριάρχη Δημήτριο.

Εκατό χρόνια από την γέννησή του και είκοσι δύο από την κοίμησή του, η Μητρόπολη Δημητριάδος έρχεται να τιμήσει τον Μακαριστό Οικουμενικό Πατριάρχη Δημήτριο, εξ αφορμής του έργου του Σεβ. Μητροπολίτου Φιλαδελφείας κ. Μελίτωνος, με τίτλο «Η ιερά πορεία αγάπης, ειρήνης και ενότητος του Οικουμενικού Πατριάρχου Δημητρίου», που κυκλοφόρησε πριν ένα έτος. Στο πρόσωπό του, όμως, πέραν του έργου του, τιμάται το ίδιο το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ως Μητέρα Εκκλησία, ως θεσμός, αλλά και ως δύναμη ειρήνης και ενότητας σε ένα κόσμο κατακερματισμένο από την αρπαγή και την σκληροκαρδία. Αυτό το όραμα, αλλά και αυτή την οδό, προσωποποίησε με τον πληρέστερο τρόπο ο μακαριστός Πατριάρχης.

«Δημοκρατία», 7/12/2013