Του Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου

Μετά τις επίσημες τελετές, ήρθε η ώρα για την πρώτη ουσιαστική σύνοδο εργασίας των επιτρόπων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Το πρωί της εναρκτήριας συνεδρίασης, ο Γερμανός Επίτροπος δεν θέλησε να χρησιμοποιήσει την επίσημη μαύρη λιμουζίνα. Προτίμησε να κάνει τη διαδρομή από το ξενοδοχείο του έως την αίθουσα συνεδριάσεων, κάπου στη Βασιλίσσης Σοφίας, με τα πόδια.  

Ελληνομαθής και λάτρης του Ελληνικού πολιτισμού, προτίμησε να κόψει από Πύλη του Αδριανού και να ακολουθήσει τα σοκάκια της Πλάκας, τραβώντας προς την Ρωμαϊκή Αγορά. Πέρασε από τους Αέρηδες, χάζεψε λίγο τα μαγαζιά με τα αναμνηστικά και πήρε να κατηφορίζει προς της πλατεία. Πίσω από μια χαμηλή πορτούλα, παρά την οχλοβοή του δρόμου, το αυτί του πήρε φθόγγους Βυζαντινούς να ψέλνονται από μια ταπεινή φωνή. Δρασκέλισε το ξύλινο κατώφλι και βρέθηκε μπροστά σε μικρό ναΐσκο. Στην δίγλωσση επιγραφή της αρχαιολογικής υπηρεσίας διάβασε:

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΕΛΙΣΣΑΙΟΥ. ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΑΝΑΣΤΗΛΩΣΗΣ.

Μπήκε στο εσωτερικό. Στα δεξιά, μια ταπεινή μορφή έψελνε. Μόλις τον είδε, σταμάτησε και τον πλησίασε:

«Καλήν ημέρα», του είπε. «Ποιος είσαι;»

«Οττο  Κ....», του απάντησε,  «Επίτροπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης».

«Τί σύμπτωση», αποκρίθηκε ο ταπεινός ψάλτης. «Χρέη επιτρόπου ασκώ κι εγώ εδώ. Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη με λένε. Πώς από αυτά τα ταπεινά μέρη;»

«Πήγαινα προς την πλατεία Συντάγματος, αλλά είπα να κάνω μια βόλτα στις ωραίες αυτές γειτονιές πριν την πρώτη συνεδρίαση. Ξέρεις, η πατρίδα σου έχει την προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης για έξι μήνες».

«Σε βλέπω ενθουσιασμένο!»

«Ελπίζω, ελπίζω. Όλα δείχνουν αδιέξοδα. Ίσως η Ελληνική προεδρία βάλει κάποια πράγματα σε μια τάξη, όπως η φιλοσοφία των προγόνων σου έβαλε σε τάξη τον κόσμο. Έτσι ελπίζω να μπουν σε τάξη οι υπηρεσίες, να τακτοποιηθούν τα οικονομικά των κρατών-μελών, να αντιμετωπιστεί η ανεργία, να γίνουν επενδύσεις, κυρίως εδώ, στη χώρα σου».

«Αδελφέ μου επίτροπε», του απάντησε ο κυρ- Αλέξανδρος. «Τα νομικά και τα διεθνή οικονομικά δεν τα κατέχω. Ξέρω όμως, πως κάτω από τον εκείνον εκεί τον ιερό βράχο που τόσο αγαπάς, οι πρόγονοί μου κατάλαβαν, πως οι αιτίες για όλα τα δεινά του κόσμου βρίσκονται στην ψυχή του κάθε ανθρώπου. Και σήμερα, εδώ, με βρήκες  να δοξάζω Κάποιον,  που ήρθε στη Γη, ακριβώς για να ομορφύνει και να φωτίσει την ανθρώπινη ψυχή».

«Μα τώρα πια οι νόμοι και οι κανονισμοί αρκούν για μια δίκαιη κοινωνία», ανταπάντησε ο Επίτροπος.

Ο κυρ-Αλέξανδρος χαμογέλασε:

«Το θηρίο μέσα στον κάθε άνθρωπο δεν κατέχει από νόμους, αδελφέ μου. Μόνο την απληστία του αναγνωρίζει. Η πλουτοκρατία ήτο, είναι και θα είναι ο μόνιμος άρχων του κόσμου, ο διαρκής Αντίχριστος. Αύτη γεννά την αδικίαν, αύτη τρέφει την κακουργίαν, αύτη φθείρει σώματα και ψυχάς».

Ο Επίτροπος σα να ενοχλήθηκε:

«Δεν αδιαφορώ για τη γνώμη σου. Βρίσκω, μάλιστα, αρκετό δίκιο στο λόγο σου. Όμως, επιμένω να πιστεύω στην πολιτική. Επιμένω να πιστεύω στην ανάλυση, τον σχεδιασμό και την πολιτική πράξη»

«Κα να συνεχίσεις αδελφέ μου. Να μην ξεχνάς, όμως, πως τους νόμους και τα μέτρα τα κάνουν οι χορτάτοι. Και αυτοί, συνήθως, γίνονται και πολιτικοί. Κάποτε, στα μέρη τούτα που πατάς, την πολιτική την διαμόρφωνε η πόλη και οι αληθινές της ανάγκες. Ό φτωχός με τον πλούσιο είχαν ίδιας αξίας γνώμη και οι ηγέτες φοβόντουσαν και εντρεπόντουσαν ακόμη και τον τελευταίο πολίτη. Κι εγώ αν αποφάσισα, ενόσω ζω και αναπνέω και σωφρονώ, να μην παύσω ποτέ, να υμνώ μετά λατρείας τον Χριστόν μου, είναι γιατί σ΄ Αυτόν βρήκα τον τρόπο να αγαπώ -το κατά δύναμιν- και να μπαίνω στη θέση του άλλου. Οι χορτάτοι, όμως, έκαναν την πολιτική επάγγελμα και μανδύα των παθών τους. Η αργία του σώματός τους εγέννησε την πενίαν της ψυχής τους. Η πενία της ψυχής έτεκεν την απληστία της γαστέρας. Η απληστία της γαστέρας παρήγαγε την αχαλίνωτον όρεξιν. Η όρεξις εγέννησε την αυθαιρεσίαν. Η αυθαιρεσία εγέννησε την ληστείαν. Η ληστεία εγέννησε την πολιτικήν. Ιδού η αυθεντική καταγωγή του τέρατος τούτου».

Έμεινε αποσβολωμένος ο Επίτροπος:

«Έτσι λες πως έχω καταντήσει;» τον ρώτησε.

«Και μόνο που ρωτάς, έχεις ελπίδα. Μα βιάσου και πράξε. Σε λίγο η ιστορία θ΄ αρχίσει να βαδίζει προς τα πίσω».

Άλλο χρόνο δεν είχε. Χαιρέτησε μελαγχολικός και πήρε τη στράτα για την πλατεία Συντάγματος.

«ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ», 25/1/2014