1. Γενικά

Τό τέλος τοῦ 20ου αἰῶνα καί ἡ ἀρχή τοῦ 21ου αἰῶνα μᾶς βρίσκει ἐνώπιον ἑνός τεραστίου προβλήματος, τοῦ προβλήματος τῶν αἱρέσεων καί τῆς παραθρησκείας, τό ὁποῖο ἐξελίσσεται σέ μιά ἀπειλή, πού στρέφεται τόσο ἐναντίον τῆς Χριστιανικῆς πίστεως, ὅσο καί ἐναντίο τῶν θεμελίων πάνω στά ὁποῖα οἰκοδομεῖται ἡ κοινωνία μας καί ὁ πολιτισμός μας. Ἡ συνειδητοποίηση αὐτοῦ τοῦ προβλήματος καί τῶν ποικιλόμορφων κινδύνων πού προκαλεῖ, μᾶς ἀναγκάζει ἐπειγόντως νά ἐνγκύψουμε σ᾿ αὐτό καί νά ἀσχοληθοῦμε μαζί του.

Σέ πολλές περιπτώσεις ὁ «θρησκευτικός χῶρος» καί εἰδικώτερα ὁ χῶρος στόν ὁποῖο κινοῦνται ποικίλες νεοπροτεσταντικές καί ἰδιαίτερα παραθρησκευτικές ὁμάδες, συνιστᾶ ἀπειλή γιά τήν προσωπικότητα τοῦ ἀνθρώπου. Οἱ μέθοδοι καί οἱ τεχνικές, πού χρησιμοποιοῦνται, πολλές φορές προκαλοῦν καταστροφικές συνέπειες πάνω στό ἄτομο καί τήν κοινωνία γενικώτερα. Δέν εἶναι τυχαῖο τό γεγονός ὅτι στήν Ἀμερική, γιά νά προσδιορίσουν αὐτές τίς ὁμάδες χρησιμοποιοῦν τόν ὅρο «CULTS», καί στήν Εὐρώπη τόν ὅρο «SECTS»,  πού μεταφράζεται στά ἑλληνικά «Καταστροφικές Λατρεῖες». Οἱ παραθρησκευτικές ὁμάδες καί ὁλοκληρωτικές αἱρέσεις χρησιμοποιοῦν ψυχοτεχνικές, οἱ ὁποῖες ἀποσκοποῦν στήν ἀλλοίωση τῆς προσωπικότητας τῶν θυμάτων καί στήν ὁλοκληρωτική ἐξάρτησή τους ἀπό τήν ὀργάνωση ἤ τόν ἀρχηγό. Οἱ ψυχοτεχνικές αὐτές ἀποσκοποῦν στήν ἐξασθένηση τῆς προσωπικῆς ἐλεύθερης ἀντίστασης τοῦ ἀνθρώπου, ὥστε ἡ ἀπόλυτη ὑποταγή στά «πιστεύω» τῆς ὁμάδας καί στή θεϊκή αὐθεντία τοῦ ἑκάστοτε ἀρχηγοῦ νά εἶναι ἄμεση καί καθοριστική γιά τή μετέπειτα ἐξέλιξή του μέσα στό χῶρο αὐτό. Αὐτές οἱ ψυχοτεχνικές συνήθως εἶναι ὁ διαλογισμός, ἡ ὕπνωση τό λεγόμενο auditing τῆς Σαηεντολογίας, τό εἰδικό διαιτολόγιο, ὁ ἀνεπαρκής ὕπνος, ἡ συνεχής ἀπασχόληση στήν ὑπηρεσία τῆς ὁμάδας, ἡ συνεχής ἐπανάληψη ἀκατανόητων διαλογιστικῶν συλλαβῶν (μάντρα), ὕμνων, τό mind control (ἔλεγχος τοῦ νοῦ), οἱ συνταγές ἀκόμα καί ἰατρικῆς ἤ ὑγιεινῆς φύσεως μέ τήν ὑποβολή ὅτι, ἐάν κάποιος τίς ἀκολουθήσει, θά γίνει τελείως καλά καί θά ἔχει μακροζωΐα κ. ἄ.

Ρίχνοντας κάποιος μιά ματιά στά γνωρίσματα τῶν «Καταστροφικῶν Λατρειῶν»,  ἀμέσως διαπιστώνει ὅτι ἡ ὅλη δομή τους ἀποσκοπεῖ στήν ἀπόλυτη κυριαρχία πάνω στά θύματά τους. Μέσα ἀπό αὐτή τσακίζουν κυριολεκτικά τήν προσωπικότητα τῶν ὀπαδῶν τους, τούς ὁποίους μετατρέπουν σέ πρόθυμους ἄμισθους σκλάβους, ἕνα εἶδος Ρομπότ, δημιουργώντας μιά ψυχοβιομηχανία μέ τό πρόσχημα τῆς «διεύρυνσης τῆς συνείδησης», πού ἐπιτυγχάνεται μέ τήν προσφορά  πανάκριβων Σεμιναρίων.

Μερικά ἀπό αὐτά τά γνωρίσματα, ὅπως τέθηκαν ἐνώπιον τῆς εἰδικῆς «Ἀκρόασης» (HEARING) τῆς διακομματικῆς «Ἐπιτροπῆς γιά τή Γυναίκα καί τή Νεότητα» τῆς Ὁμοσπονδιακῆς Κυβέρνησης τῆς Γερμανίας στά πλαίσια τῆς συνεδρίας τῆς 9ης Ὀκτωβρίου 1991, εἶναι τά παρακάτω:

 Μιά συνταγή σωτηρίας, τήν ὁποία ὅλα τά μέλη ὑποχρεώνονται νά ἀκολουθήσουν πιστά.

 Ἕνας ζωντανός  ἅγιος Δάσκαλος, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ τή μοναδική καί ἀπόλυτη θεϊκή αὐθεντία, τήν ὁποία ὅλοι ἀνεξαιρέτως ὀφείλουν νά ὑπακούουν τυφλά. Γύρω ἀπό τόν Δάσκαλο σχηματίζεται ἡ «σωσμένη οἰκογένεια» πού ὑπηρετεῖ τό «Δάσκαλο» καί ἐργάζεται γιά τή διάδοση τῆς «σωτήριας συνταγῆς».

Αὐστηροί Κανονισμοί, οἱ ὁποῖοι στοχεύουν στήν ἀπόλυτη ὑποταγή. Ἡ σωτηρία ἡ δική τους ἀλλά καί τοῦ κόσμου θά προέλθει μέσα ἀπό τήν ἀπόλυτη ὑποταγή στόν ἀρχηγό καί τίς αὐστηρά ἱεραρχημένες δομές τῆς ὀργάνωσης.

 Ἀθέμιτοι τρόποι προσηλυτισμοῦ. Μέ διάφορα τεχνάσματα ἐντυπωσιασμοῦ καί μέ τήν ἐκμετάλλευση ἀδυναμιῶν ἐπιδιώκεται ἡ προσέλκυση τοῦ ἐνδιαφέροντος. Ἀπό ἐκεῖ καί πέρα, σταδιακά καί μέ εἰδικές μεθοδεύσεις καί τεχνικές, ἐπιδιώκεται ἡ ἐξουδετέρωση τῆς ἐλεύθερης βούλησης τοῦ ἀτόμου, ὥστε νά ὁδηγηθεῖ κάποιος στήν ὁλοκληρωτική ἐξάρτηση ἀπό τήν ὁμάδα καί τόν ἀρχηγό της.

 Οἰκονομική ἐκμετάλλευση. Οἱ ὁμάδες ταυτίζουν τήν οἰκονομική τους δραστηριότητα μέ τή λατρεία, τήν προβάλλουν ὡς μέρος τῆς «τεχνικῆς»  γιά αὐτοεξέλιξη ἤ αὐτοπραγμάτωση ἤ ἀκόμα καί γιά τή «σωτηρία τοῦ κόσμου». Ἔτσι οἱ ὀπαδοί καλοῦνται νά ἐργαστοῦν στίς ἐπιχειρήσεις τῆς ὁμάδας τους ἀφιλοκερδῶς, γιατί αὐτή ἡ ἐργασία θεωρεῖται θεραπεία ἤ ἀκόμα καί λατρεία τοῦ Θεοῦ.

 Ἀρνητική στάση ἀπέναντι στό γάμο, τήν οἰκογένεια, τό ἐπάγγελμα, τήν κοινωνία.

Σιγά-σιγά, σχεδόν ἀνεπαίσθητα, ἀλλά δόλια ἤ μεθοδευμένα, τά θύματα ἀποβάλλουν τό περιεχόμενο τῆς πίστεως σέ ὁποιαδήποτε σταθερά παραδοσιακή ἀξία. Μεταχειριζόμενες οἱ ὀργανώσεις τίς διάφορες ψυχοτεχνικές, ἀνακαλύπτουν στά θύματα «λάθη», πού πρέπει νά «διορθώσουν». Κάνοντάς τα νά χάσουν κάθε ἐμπιστοσύνη στόν ἑαυτό τους καί κάθε αὐτοεκτίμηση, διαβάλλοντας πρόσωπα τῆς ἐμπιστοσύνης τους (ὅπως: γονεῖς, συζύγους, φίλους κ.ο.κ.), προβάλλοντας μία ἀπόλυτη δυαρχία (ἐμεῖς εἴμαστε τά παιδιά τοῦ Θεοῦ, ὅλοι ἔξω ἀπό ἐμᾶς εἶναι τοῦ διαβόλου),  καταστρέφουν τίς διαπροσωπικές σχέσεις οἱ ὁποῖες χαρακτηρίζονται ὡς «προσκολλήσεις» ἤ «ταυτίσεις», πρᾶγμα πού, κατά τήν κοσμοθεωρία τους παρεμποδίζει, τήν αὐτοεξέλιξη. Μέ τόν τρόπο αὐτό ἐπιδιώκουν τήν ἀποκοπή ἀπό τήν οἰκογένεια καί τό λοιπό συγγενικό, φιλικό, ἀκόμη καί ἐργασιακό περιβάλλον. Τό ἀποτέλεσμα εἶναι ἡ διακοπή κάθε κοινωνικοῦ δεσμοῦ, ἡ ὁλοκληρωτική ἀπάρνηση τοῦ προηγουμένου περιβάλλοντος καί τοῦ προσωπικοῦ ἱστορικοῦ.

2. Κίνδυνοι γιά τήν προσωπικότητα τῶν νέων

Οἱ ὁμάδες αὐτές, χρησιμοποιώντας διάφορες μεθόδους, κατορθώνουν νά διαλύσουν τήν παλαιά ταυτότητα τῶν νέων καί νά τούς ὁδηγήσουν σέ μία πλήρη ἐξάρτηση ἀπό τήν ὁμάδα καί τόν ἀρχηγό. Οἱ μέθοδοι πού χρησιμοποιοῦν εἶναι ἡ ἀπομόνωση ἀπό τό μέχρι τοῦδε περιβάλλον, ἡ ἐλάττωση τροφῶν καί ὕπνου, ἡ ἀρνητική τοποθέτηση ἀπέναντι στό παλαιό περιβάλλον, ὅπως οἰκογένεια, ἐργασία καί προσωπικές συνήθειες. Πολλές φορές τά πάντα διαβολοποιοῦνται καί ἡ μόνη ἁγία καί καθαρή ὁδός γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου εἶναι ἡ ὁμάδα.

Ταυτόχρονα ἡ ὁμάδα προσφέρει μία νέα ταυτότητα μέ πολυάριθμες καταρχάς θετικές ἐμπειρίες, ὅπως ζεστασιά, ἀναγνώριση, συναίσθηση ὅτι ἀνήκει κάποιος στούς σωσμένους, στούς φωτισμένους, στούς καλύτερους ἀνθρώπους, νέα πίστη, νέο ὁρισμό τῆς πραγματικότητας, τήν ὁποία δέν χρειάζεται νά τήν ἐπιβεβαιώσει κάποιος.

Ἔτσι τά πρῶτα βήματα γίνονται μέ ἐλεύθερη βούληση καί οἱ ἀκραῖες ἀπαιτήσεις γίνονται δεκτές μέ ἐνθουσιασμό. Ὅμως γρήγορα οἱ τρομακτικοί ψυχικοί μηχανισμοί ὁδηγοῦν τά ἄτομα σέ μιά τέτοια κατάσταση, ὥστε νά μή μποροῦν νά πάρουν μία συνειδητή ἀπόφαση. Οἱ ὁμάδες δέν δίνουν καμία ἀπολύτως δυνατότητα νά ἐπανεξετάσουν οἱ ὀπαδοί τήν ἀπόφασή τους γιά ἔνταξη σ᾿ αὐτές. Μία ἄνευ προηγουμένου πνευματική τρομοκρατία τούς κρατᾶ καθηλωμένους  μέσα σ᾿ αὐτές. Οἱ προσήλυτοι γρήγορα ὑφίστανται μιά ἐντατική ἐκπαίδευση. Ἡ παράκαιρη σύνδεση μέ τήν ὁμάδα δέν ἀφήνει πλέον χῶρο γιά  ἐλεύθερη ἀνάπτυξη τῆς προσωπικότητας. Αὐτό σημαίνει ὅτι οἱ ὀργανώσεις ἐπιδιώκουν περισσότερο τήν ἀπόκτηση μεγάλου ἀριθμοῦ μελῶν, ἐργατικοῦ δυναμικοῦ καί κέρδους, παρά  σημαντική διαμόρφωση τῆς ζωῆς τῶν ἐπί μέρους ἀτόμων, ὅπως τήν εἶχαν ὑποσχεθεῖ παραπλανητικά κατά τόν προσηλυτισμό.

Ἡ κριτική διάνοια καί ἡ ἱκανότητα προσωπικῆς κρίσεως ἀξιολογοῦνται ἀρνητικά. Κάθε κριτική ἐναντίον τῆς «νέας θρησκείας» προέρχεται ἀπό τόν Διάβολο. Οἱ «Καταστροφικές Λατρεῖες» θέτουν ἕνα προσδιορισμό καί μία νέα ἑρμηνεία τῆς πραγματικότητας. Τόν προηγούμενο κόσμο καί τρόπο ἐμπειρίας τῶν θυμάτων τόν χαρακτηρίζουν ὡς μειονέκτημα καί τόν κρίνουν ἀρνητικά.

Ἔτσι, ὅταν κάποιος ἐνταχθεῖ σέ μιά τέτοια ὁμάδα, δηλαδή ὅταν κλείσει πίσω του τήν πόρτα τοῦ «παραδείσου», ἀκολουθεῖ ἡ σκληρή πραγματικότητα. Ἀντί τῆς «ζεστασιᾶς» ἔρχονται οἱ σκληρές ἀπαιτήσεις. Ἀντί νά δίνονται ἀπαντήσεις στά ὑπαρξιακά ἐρωτήματα ἔρχεται ἡ στερεότυπη φρασεολογία πού παίρνει τελετουργικό χαρακτῆρα καί ἀντί γιά τήν ἀναμενόμενη ἐλεύθερη προσωπική ἀνάπτυξη, ἔρχεται ἡ ἀπαγόρευση τῶν σχέσεων μέ τόν ἔξω κόσμο καί ἡ πληροφόρηση παρέχεται μέσα ἀπό τά κάγκελα τῆς «χρυσῆς»  φυλακῆς τῆς ὁμάδας.

Ὕστερα ἀπό μία πιθανή ἀποδέσμευση ἀπό τήν ὁμάδα, μπορεῖ νά ὑπάρξουν σοβαρές ψυχικές διαταραχές. Βέβαια ἄτομα μέ ἰσχυρή προσωπικότητα  καταφέρνουν χωρίς βλάβες νά ἀποδεσμευθοῦν. Ὅμως ὄχι λίγοι μετά ἀπό μία τέτοια ἐνέργεια, πρέπει νά ἀναζητήσουν ψυχοθεραπευτική, ψυχιατρική ἤ ἰατρική βοήθεια.

3. Σοβαροί κίνδυνοι γιά τήν ψυχική ἰσορροπία.

Οἱ Παραθρησκεῖες καί οἱ Καταστροφικές Λατρεῖες ἀπειλοῦν τήν προσωπικότητα τῶν ἀνθρώπων καί ἰδιαίτερα τῶν νέων. Καί μόνο τό γεγονός ὅτι χαρακτηρίζονται «θρησκεῖες» ἤ ἐπειδή χρησιμοποιοῦν τόν ὅρο «θρησκεία», δέν σημαίνει ὅτι πρέπει νά τίς ἀξιολογοῦμε θετικά.

Μελετώντας κάποιος τή διδασκαλία καί τόν τρόπο λειτουργίας τους διαπιστώνει ὅτι οἱ κίνδυνοι πού προέρχονται ἀπό τίς παραθρησκεῖες εἶναι ποικίλοι καί ἰδιαίτερα τίς ὀνομαζόμενες ψυχολατρεῖες. Οἱ κίνδυνοι κυρίως ἐντοπίζονται στήν πνευματική ἰσορροπία τῶν θυμάτων τους.

Σέ εἰδική «Ἀκρόαση» (HEARING), πού πραγματοποιήθηκε στίς 9.10.1991, μετά ἀπό ἀπόφαση τῆς Ὁμοσπονδιακῆς Βουλῆς τῆς Γερμανίας, στήν ὁποία, σύμφωνα μέ τά ἐπίσημα στοιχεῖα, συμμετεῖχαν 14 βουλευτές καί ἄλλοι ἁρμόδιοι διαφόρων Ὑπουργείων, (ὅπως Παιδείας καί Πολιτισμοῦ, Κοινωνικῆς Τάξεως, Νεότητας, Ὑγείας, Ἐργασίας κ.τ.λ.), καθώς καί διάφορες προσωπικότητες καί ἐμπειρογνώμονες, ὁ καθηγητής Δρ. Kinol κάνοντας μία ἀνατομία στούς κινδύνους ἀνέφερε σχετικά:

«α. Τό ρίσκο γιά ψυχικά ἀδύνατους καί εὑρισκόμενους σέ καταστάσεις κρίσης, καθώς καί γιά ἀνθρώπους πού κινδυνεύουν νά ὑποστοῦν ψύχωση, ὑφίσταται ἰδιαίτερα σέ τέτοιες αἱρέσεις τῆς νεότητας, στίς ὁποῖες χρησιμοποιοῦνται τεχνικές διαλογισμοῦ, γιόγκα ἤ διάφορες ψυχοθεραπευτικές διαδικασίες.

β. Τό ρίσκο βλάβης τῆς ὑγείας ὑφίσταται ἄν ἄνθρωποι μέ τέτοια ἐνοχλήματα λάβουν ψυχιατρική θεραπευτική βοήθεια ἀπό ἀναρμόδιο ἄτομο ἤ ἄν ἐμποδιστοῦν νά καταφύγουν σέ μία ὀρθή ψυχιατρική θεραπεία (παράδειγμα Σαηεντόλοτζυ).

γ. Ὑπάρχει τό ρίσκο μιᾶς κοινωνικῆς στενότητας καί πτώχευσης τοῦ πνευματικοῦ ψυχολογικοῦ δυναμικοῦ ἀνάπτυξης τῶν νέων πού σίγουρα παρομοιάζεται μέ τό ρίσκο ἐκείνων, πού ἀκολουθοῦν τυφλά ἰδεολογίες ἤ χαρισματικούς ὁδηγούς» (περιοδικό «Ἐφημέριος»  Τομ. ΜΒ σελ. 237).

Μέ βάση αὐτά μποροῦμε νά καταλήξουμε στό συμπέρασμα ὅτι ἡ ἔνταξη σέ  μία «αἵρεση τῆς νεότητας» καί ἡ ἄσκηση τῶν ποικίλων ψυχοτεχνικῶν της, ἐμπερικλείει σοβαρούς κινδύνους γιά τή ψυχική ὑγεία τοῦ ἀτόμου.

Οἱ ὁμάδες, γιά νά πετύχουν τίς καταστροφικές τους μεθόδους, παρουσιάζουν φασιστικές δομές καί ὁλοκληρωτική νοοτροπία. Καλλιεργοῦν ἕνα εἶδος ὁλοκληρωτισμοῦ, ὅπου δέν ὑπάρχει κατανόηση γιά ἐκεῖνον πού εἶναι ἀδύνατος ἤ ἀσθενής. Αὐτός πού ἐπικρατεῖ εἶναι ὁ ἰσχυρός. Οἱ ὀργανώσεις δέ διστάζουν, προκειμένου νά ἐπιτύχουν τόν σκοπό τους, νά προβοῦν σέ βίαιη ἐπέμβαση στήν προσωπικότητα τοῦ ἀνυποψίαστου πολίτη. Μέ εἰδικές τεχνικές, ἐπικίνδυνες γιά τή ψυχική ὑγεία καί τήν πνευματική ἰσορροπία, ἐπεμβαίνουν στήν προσωπικότητα τῶν θυμάτων τους μέ ἀπρόβλεπτες ψυχικές συνέπειες, ἰδιαίτερα γιά ψυχικά ἀδύνατα ἄτομα.

Πολλές ὀργανώσεις πού δροῦν καί στό δικό μας χῶρο προσφέρουν τέτοιου εἴδους ἐπικίνδυνες ψυχοτεχνικές. Τέτοιες ὁμάδες εἶναι ἡ Σαηεντόλοτζυ, ὁ Ὑπερβατικός Διαλογισμός τοῦ γκουροῦ Μαχαρίσι, διάφορα προγράμματα διεύρυνσης τῆς συνείδησης καί ψυχοδυναμικῆς κ.τ.λ. Ἐκεῖ χρησιμοποιοῦνται μέθοδοι καί τεχνικές πού μοιάζουν μέ τεχνικές πού χρησιμοποιοῦνται στόν χῶρο τῆς ψυχολογίας, χωρίς ὅμως νά ὑπάρχει καμιά ἐπαγγελματική δεοντολογία ἤ κάποιος ἔλεγχος, χωρίς νά τίθενται ὁποιεσδήποτε προϋποθέσεις σ᾿ αὐτούς πού ἐφαρμόζουν αὐτές τίς τεχνικές. Ἐδῶ ἐπισημαίνουμε τήν εὐθύνη τοῦ Κράτους ἔναντι τῶν συνεχῶς αὐξανομένων ψυχοερευνητῶν καί ψυχοθεραπευτῶν, ἀστρολόγων, ψυχολόγων μέ παραψυχολογικές κατευθύνσεις, πού προσφέρουν «ὑπηρεσίες» ἤ μαθήματα ἔναντι ὑψηλῆς ἀμοιβῆς, χωρίς νά ἔχουν ἤ νά ἐπιδεικνύουν κανένα σχετικό ἐπιστημονικό πιστοποιητικό, πού νά κατοχυρώνει τήν ἰδιότητά τους. Εἶναι ἐν προκειμένῳ πολύ σοβαρή ἡ ἐπισήμανση τοῦ Εὐρωκοινοβουλίου ὅτι ὁρισμένες σέκτες, σύν τοῖς ἄλλοις, ἀσκοῦν παράνομη ἰατρική (Ψήφισμα 29.2.1996).

Τά ψυχοσεμινάρια τῶν διαφόρων ὁμάδων, ὅπως λόγου χάριν, οἱ ψυχοδυναμικές τεχνικές, οἱ «ἀναδρομές» μέ τή χρήση ὑπνώσεως ἤ ἐξωπραγματικῶν ἐμπειριῶν, ὅπως αὐτό τοῦ Ἰνστιτούτου Παραψυχολογίας, εἶναι ἕνα εἶδος παροχῆς ὑπηρεσιῶν πού ἔχουν ἀρνητικά ἀποτελέσματα στήν πνευματική ὑγεία τοῦ ἀνθρώπου. Στήν ὀργάνωση αὐτή προσφέρονται ἐξωπραγματικές, καί συνάμα ἐπικίνδυνες, ἐμπειρίες. Ὑπόσχονται ὅτι οἱ ὀπαδοί, μέ τίς τεχνικές τῆς ὁμάδας, μποροῦν νά ἔχουν ἐμπειρίες ὅπως:

«Ἐσωτερικά φῶτα ἤ ἀστραπές.

Κινήσεις τοῦ σώματος πού πραγματικά δέν γίνονται. Μία αἴσθηση ὅτι μέλη τοῦ σώματος στρίβουν, φλέγονται ἤ καί στίβονται. Ὁράματα ἀντικειμένων, προσώπων, σχημάτων, ζώων κ.τ.λ.

Φωνές.

Χωρισμός τῆς συνειδητότητας ἀπό τό σῶμα.

Ἕνα μάτι νά σᾶς κοιτᾶ».

Ἄν ἡ μέθοδος ὁδηγήσει τό θῦμα σέ κατάσταση τρέλας, ὁ ἀρχηγός ἐπιρρίπτει τίς εὐθύνες πάνω στόν κακό μαθητή, ὁ ὁποῖος ἔκανε κακή χρήση τῆς μεθόδου. Ἡ ζωή ὅμως τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὑπέρτατο ἔννομο ἀγαθό καί ἀξία. Ἑπομένως ἡ προσφορά σ᾿ αὐτή μέ τή μορφή ψυχοτεχνικῶν καί ἡ γνησιότητά της πρέπει νά κατοχυρώνεται ἀπό τήν Πολιτεία. Πολλές φορές, ἀνυποψίαστοι ἄνθρωποι πού ζητοῦν βοήθεια σέ θέματα ὑγείας καταλήγουν σέ αἱρετικές καί  παραθρησκευτικές ὁμάδες, χωρίς φυσικά νά τό γνωρίζουν αὐτό ἤ νά τό ἐπιδιώκουν. Τελικά διαπιστώνεται ὅτι τό ἀποτέλεσμα δέν ἦταν ἡ βοήθεια πού ἐπιζητοῦσαν καί γιά τήν ὁποία κατέφυγαν στόν χῶρο αὐτό, ἀλλά ἡ ἀπόλυτη ἐξάρτηση, ἡ μετατροπή τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν σέ τυφλά ὄργανα τῆς ὁμάδας.

Ἐπίσης μεγάλος κίνδυνος ὑφίσταται καί ἀπό τίς ὁμάδες πού προσφέρουν παραφυσιολογική βοήθεια ζωῆς ἤ ὑπόσχονται τήν ἀπόκτηση παραφυσιολογικῶν ἱκανοτήτων, ὅπως στήν περίπτωση τοῦ Ὑπερβατικοῦ Διαλογισμοῦ καί τῆς Σαηεντολογίας, οἱ ὁποῖες ὑπόσχονται στούς ὀπαδούς θύματά τους τό ξεπέρασμα τῶν νόμων τῆς φύσεως, καθώς καί ἐξωσωματικές ἐμπειρίες κ.ἄ. Ἐδῶ ὑπάρχει ὁ κίνδυνος ἀλλοιώσεως τῆς συνειδήσεως, ἀπώλειας τοῦ ἐλέγχου τῆς πραγματικότητας, ψυχικῶν διαταραχῶν, δηλαδή μιᾶς μεντιουμιστικῆς ψύχωσης.

Τελικά, ἡ ἀλλοίωση τῆς προσωπικότητας, ἡ ὁλοκληρωτική ἐξάρτηση, ἡ συστηματική ἐκμετάλλευση, ἡ ἐξουδετέρωση τῶν συναισθημάτων καί τῶν ἀναστολῶν καί ὁ ψυχολογικός βιασμός, τά ὁποῖα ὑφίστανται τά θύματα μέλη τῶν Καταστροφικῶν Λατρειῶν, τούς ὁδηγοῦν στήν ψυχική, ἀλλά  πολλές φορές καί στή φυσική καταστροφή.

Θά πρέπει νά κατανοήσουμε οἱ μέθοδοι καί οἱ τεχνικές τῶν ὁμάδων αὐτῶν ἔχουν τρομακτικές ἀρνητικές συνέπειες πάνω στήν προσωπικότητα τῶν ἀνθρώπων καί κυρίως τῶν νέων. «Οἱ ψευδομεσσίες τῶν «ἐσχάτων καιρῶν» ταυτίζουν τούς ὀπαδούς τους μέ τά «Παιδιά τοῦ Θεοῦ», πού πρέπει νά ἀγωνισθοῦν ἀκόμη καί μέ θυσία τῆς ζωῆς τους ἐναντίον τῶν «Παιδιῶν τοῦ Σκότους». Στούς ὀπαδούς ἀνήκει τό μέλλον. Θά εἶναι οἱ ὑπεράνθρωποι «τοῦ Νέου Κόσμου», πού θά τόν διαμορφώσουν καί θά τόν διοικήσουν. Οἱ τεχνικές «αὐτοεξέλιξης»  θά δημιουργήσουν τή «νέα Φυλή». Ἐξ ἄλλου στίς ἐσχατολογικές ἀποκαλυπτικές αἱρέσεις, τά «Παιδιά τοῦ Θεοῦ»  πρέπει νά παίξουν τό ρόλο τους, πού «προφητεύεται» στήν Ἀποκάλυψη καί νά ἐπισπεύσουν τόν «θρίαμβο τοῦ Χριστοῦ» στόν λεγόμενο «Ἀρμαγεδώνα». Ἄν ὅμως ὁ «μεσσίας» ἤ «ἀβατάρ» τῆς «Νέας Ἐποχῆς» ἀπειληθεῖ καί ἡ ὀργάνωση κινδυνεύσει, τότε τό «πέρασμα» στή «νέα Φυλή» θά γίνει μέσα ἀπό τόν θάνατο ἤ τήν αὐτοκαταστροφή, δηλαδή στήν ἑπόμενη ζωή (μετενσάρκωση). Ἔτσι κάθε φορά πού ἀπειλεῖται ὁ «μεσσίας» ὑπάρχει κίνδυνος ὁλοκαυτώματος, ὁμαδικῆς αὐτοκτονίας». (Περίπτωση τῶν 4 τῆς Λεμεσοῦ)

4. Ἀπειλή γιά τόν Πολιτισμό μας

Ὁλόκληρος ὁ Εὐρωπαϊκός πολιτισμός θεμελιώθηκε στή Χριστιανική εἰκόνα τοῦ ἀνθρώπου. Σύμφωνα μέ τή Χριστιανική ἀνθρωπολογία ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἐλεύθερος καί ἀποτελεῖ τό «κατ᾿ εἰκόνα» τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, πού εἶναι ἐλευθερία καί ἀγάπη. Γι᾿ αὐτό καί εἶναι ὑπεύθυνος γιά τίς πράξεις του καί λογοδοτεῖ μέ βάση τόν ἀνθρώπινο νόμο καί εἶναι ὑπόλογος ἔναντι τοῦ Θεοῦ. Πάνω σ᾿ αὐτή τήν περί ἀνθρώπου ἀντίληψη στηρίζονταν τά Συντάγματα τῶν χωρῶν τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως καί ὁ Εὐρωπαϊκός πολιτισμός.

Ἡ παραθρησκεία καί οἱ ὁμάδες τῆς λεγόμενης «Νέας Ἐποχῆς»,  πού κινοῦνται στόν χῶρο τοῦ ἀποκρυφισμοῦ καί τῆς ἀσιατικῆς κοσμοθεωρίας, προβάλλουν μία περί ἀνθρώπου ἀντίληψη πού προσδιορίζεται ἀπό τόν μονισμό καί τήν ὁλιστική θεώρηση. Βασικές δοξασίες εἶναι οἱ περί κάρμα καί μετενσαρκώσεως ἀντιλήψεις, οἱ ὁποῖες ἀκυρώνουν τήν ἐλευθερία καί τήν προσωπική εὐθύνη τοῦ ἀνθρώπου γιά τίς πράξεις του, τή διαφορά ἀνάμεσα στό καλό καί στό κακό. Μ᾿ αὐτό τόν τρόπο ἀκυρώνονται καί οἱ ἀξίες, πάνω στίς ὁποῖες θεμελιώνονται τό Σύνταγμα καί τά ἀνθρώπινα δικαιώματα, τά ὁποῖα ἐπικαλοῦνται οἱ διάφορες ὁμάδες,  προκειμένου νά ἐξουδετερώσουν τήν ἐναντίο τους κριτική.

Ὅμως οἱ ὁμάδες αὐτές χρησιμοποιοῦν δυτικούς Χριστιανικούς ὅρους μέ διαφορετικό ἤ καί ἀντίστροφο περιεχόμενο. Τέτοιοι ὅροι εἶναι: ἀγάπη, ἐλευθερία, ἠθική κ.ο.κ. Κατά τήν ἀντίληψη τῶν ὁμάδων αὐτῶν ἡ ἠθική ἐναρμονίζεται μέ τούς σκοπούς καί τίς ἐπιδιώξεις τῆς καθεμιᾶς ἀπό αὐτές καί τίθεται στήν ἀπόλυτη ὑπηρεσία τῆς ἰδεολογίας. Κατ᾿ αὐτό τόν τρόπο οἱ "νέες αἱρέσεις" ἀποτελοῦν πρόκληση γιά τήν πολιτεία, ἡ ὁποία ὄχι μόνο νομιμοποιεῖται, ἀλλά καί ὑποχρεοῦται ἀπό τό Σύνταγμα νά λάβει μέτρα.

Σ᾿ αὐτό τό σκεπτικό στηρίχθηκε καί τό Εὐρωπαϊκό Κοινοβούλιο, πού ἐξέδωσε τό ὑπ᾿ ἀριθ. 0172/2. 5.1984 «Ψήφισμα» ὅπως καί στήν ὑπ᾿ ἀριθ. 0274/29.02.96, καί τό Συμβούλιο τῆς Εὐρώπης, πού προέβη στήν ὑπ᾿ ἀριθ. 1178/1992 «Ὁδηγία» πρός τά κράτη μέλη. 

Σ᾿ αὐτή τήν «Ὁδηγία» ἐκφράζεται ἡ ἀνησυχία τοῦ Συμβουλίου τῆς Εὐρώπης γιά τά προβλήματα πού δημιουργοῦν οἱ νέες αἱρέσεις καί ἀναφέρεται πώς ζητήθηκε ἀπό τά κράτη μέλη νά ὑποδείξουν τήν πρακτική μέ τήν ὁποία ἀντιμετωπίστηκαν. Θεωρεῖ πώς πρέπει νά ληφθοῦν ἐκπαιδευτικά καί νομοθετικά μέτρα γιά τήν ἀντιμετώπιση αὐτῶν τῶν προβλημάτων καί, μεταξύ ἄλλων, συνιστᾶ στό Συμβούλιο Ὑπουργῶν νά παρακινήσει τά κράτη μέλη τοῦ Συμβουλίου τῆς Εὐρώπης νά περιλάβουν στό πρόγραμμα τοῦ γενικοῦ συστήματος σπουδῶν τήν πληροφόρηση σχετικά μέ τίς διάφορες θρησκεῖες καί τίς παραλλαγές τους, δηλαδή τίς ὁμάδες πού δροῦν στή Δύση, μέ βάση τήν ἠθική καί τά προσωπικά καί κοινωνικά δικαιώματα.

Ἡ ἐνημέρωση αὐτή πρέπει, κατά τήν ἀντίληψη τοῦ Συμβουλίου τῆς Εὐρώπης, νά ἀναφέρεται ἐπίσης στή φύση καί στίς δραστηριότητες τῶν αἱρέσεων καί νέων θρησκευτικῶν κινημάτων καί νά ἀπευθύνεται στό εὐρύ κοινό. Γιά τόν σκοπό αὐτό, προστίθεται, πρέπει νά δημιουργηθοῦν ἀνεξάρτητες ὀργανώσεις, γιά νά συγκεντρώνουν καί νά διαδίδουν τίς πληροφορίες αὐτές. Ἡ «Ὁδηγία» ἀναφέρεται μέ ἰδιαίτερη ἔμφαση σέ μέτρα προστασίας τῶν παιδιῶν καί τῶν δικαιωμάτων τῶν ἀτόμων, πού βρίσκονται σέ ἐξάρτηση ἀπό αὐτές τίς ὁμάδες.

Ἡ «Ὁδηγία» τοῦ Συμβουλίου τῆς Εὐρώπης ἀποδεικνύει πώς ὕστερα ἀπό δεκαετίες ἀδιαφορίας ὑπεύθυνοι διεθνεῖς ὀργανισμοί, κάτω ἀπό τήν πίεση κυρίως τῶν πρωτοβουλιῶν Γονέων, ἄρχισαν νά ἀντιλαμβάνονται τό πρόβλημα καί τήν πρόκληση τῶν αἱρέσεων καί τῆς παραθρησκείας. Ὅμως ταυτόχρονα ἡ  προσπάθεια τῶν ὁμάδων αὐτῶν, πού ἀποβλέπει στή διάβρωση προσώπων καί θεσμῶν, συνεχίζεται ἰδιαίτερα στή χώρα μας καί στίς χῶρες τῆς ἀνατολικῆς Εὐρώπης.

Ὁ κίνδυνος διαβρώσεως δέν ἀναφέρεται μόνο σέ πρόσωπα καί φορεῖς ἐξωεκκλησιαστικούς, ἀλλά καί σέ ἀνθρώπους τῶν Ἐκκλησιῶν. Αὐτό ὑπογραμμίστηκε στό Γ΄ Διεθνές Ἐξειδικευμένο Συνέδριο τῆς Πεντέλης, μέ ἀποτέλεσμα νά ψηφισθεῖ εἰδικό κείμενο, ἀναφερόμενο στή διπλή ἰδιότητα καί στή διείσδυση, ἰδιαίτερα τῆς κίνησης τοῦ Μούν καί τῆς «Σαηεντόλοτζυ»,  ὄχι μόνο στόν χῶρο τῆς πολιτικῆς καί τῆς οἰκονομίας, ἀλλά καί στόν χῶρο τῶν Ἐκκλησιῶν. Γι᾿ αὐτό καί τό Συνέδριο σέ εἰδικό ψήφισμα «ἀπαιτεῖ ἀπό τίς ἡγεσίες τῶν ἐκκλησιῶν νά λάβουν μέτρα, ὥστε οἱ ἄνθρωποι τῶν ὁμάδων αὐτῶν νά παύσουν νά ἐκμεταλλεύονται τή συμμετοχή τους στήν Ἐκκλησία ὡς νομιμοποίηση τῶν σκοπῶν τῶν ὀργανώσεων» (π. Ἀντ. Ἀλεβιζοπούλου, Ποιμαντική Ἀντιμετώπιση τῶν Αἱρέσεων, σελ. 170 κ.ἑ.) 

5. Ἀποτελέσματα τῆς ἔνταξης σέ μιά τέτοια ὁμάδα. Ψυχική ἀλλοίωση ἀπό μεθοδεύσεις ὁλοκληρωτικῶν καί παραθρησκευτικῶν ὁμάδων.

Ἡ ρόδινη καί ἑλκυστική εἰκόνα τοῦ ὑπερανθρώπου, τοῦ ἀνθρώπου μέ "Θεϊκές ἰδιότητες", πού προβάλλουν πρός τά ἔξω οἱ παραθρηκευτικές ὁμάδες τῆς «Νέας Ἐποχῆς», χρησιμοποιεῖται ὡς προπέτασμα γιά νά καλύψει τή ζοφερή πραγματικότητα πού ἐπικρατεῖ ἐντός αὐτῶν τῶν ὁμάδων.

Οἱ μεθοδεύσεις καί οἱ πρακτικές τῶν ὁμάδων αὐτῶν δέν δημιουργοῦν ὑπερανθρώπους, γιατί ἁπλούστατα δέν ἔχουν αὐτή τή δυνατότητα. Ἔχουν ὅμως τή δυνατότητα νά ἐπιφέρουν βαθιές ψυχικές δομικές ἀλλοιώσεις στήν προσωπικότητα τῶν θυμάτων τους.

 Οἱ ἀλλοιώσεις αὐτές μποροῦν συνοπτικά νά περιγραφοῦν ὡς ἑξῆς:

5.1. Ἀπώλεια τῆς προσωπικῆς ταυτότητας

Αὐτή ἐπιτυγχάνεται ὡς ἑξῆς:

Μέ τήν ἀδρανοποίηση τῆς προσωπικῆς σκέψης καί κρίσης. Ἡ λογική τοῦ ἀνθρώπου ἀπορρίπτεται ἀπό τίς ὁμάδες αὐτές ὡς προερχόμενη ἀπό τόν διάβολο.

Ὁ ὀπαδός γιά νά ἀνακαλύψει τίς ὑποτιθέμενες θεϊκές δυνάμεις μέσα του καλεῖται νά ἀπαρνηθεῖ ὅλα τά στοιχεῖα πού συνθέτουν τήν προσωπική του ζωή, τό παρελθόν του θεωρεῖται ὡς ἀνάξιο λόγου γιά ἕνα πνευματικό ἄνθρωπο καί τό μέλλο του πρέπει νά τό ἐναποθέσει στά χέρια τῆς ὀργάνωσης. Αὐτό δέν σημαίνει ἀπάρνηση τῶν ἐγκοσμίων, ἀλλά ἀπάρνηση αὐτῆς τούτης τῆς προσωπικῆς του ἰδιαιτερότητας. Ὅσο πιό ἀπρόσωπος εἶναι, τόσο διευκολύνεται ἡ ταύτισή του μέ τό «Ἀπόλυτο Ὄν»  ἤ μέ τήν ἀπόλυτη ἐλευθερία. Ἔτσι ὁ ἄνθρωπος ἀδειάζει ἀπό κάθε συγκεκριμένο περιεχόμενο καί μετατρέπεται σέ ὄν οὐδέτερο, ἀφηρημένο. Αὐτό σημαίνει ὅτι οἱ ἀντιλήψεις του καί τά βιώματά του περιορίζονται σέ ἐλάχιστες γενικεύσεις μέ ἀπόλυτην ἰσχύ, γιατί αὐτές ὑποτίθεται ὅτι ἐκφράζουν τήν βαθύτερη οὐσία τῶν πραγμάτων, ὅλα τά ἄλλα εἶναι φαινόμενα.

Ὁ ἀρχηγός τῆς ὀργάνωσης εἶναι «Θεός»  ἤ ἀπεσταλμένος τοῦ Θεοῦ, ὅποιο κι ἄν εἶναι τό ποιόν του, ὅ,τι καί νά κάνει.

Μόνο ἡ ὀργάνωση εἶναι τοῦ «Θεοῦ»^. ὅλος ὁ ἄλλος κόσμος εἶναι τοῦ διαβόλου.

Ὅ,τι καί νά ζητᾶ ἀπό τούς ὀπαδούς της ἡ ὀργάνωση εἶναι γιά τό καλό τους  ἔστω καί ἄν τούς ζητᾶ νά  ἐκδίδονται ἤ νά ληστεύουν τράπεζες.

Ἔχω μέσα μου θεϊκές δυνάμεις, ἔστω κι ἄν μέ πνίγει ὁ φόβος, τό ἄγχος καί ἡ ἀνασφάλεια ἤ ἡ ψυχοσωματική κατάρρευση μετά ἀπό παντοειδεῖς ἄκρατες ἐμπειρίες.

Ἀγαπῶ ὅλη τήν ἀνθρωπότητα καί ἀγωνίζομαι γιά τή σωτηρία της, ἄν καί μέ τρομάζει ἡ ἐπαφή μέ τόν διπλανό μου ἤ τόν ἀγνοῶ τελείως. Αὐτός ὁ ἀφηρημένος τρόπος ὕπαρξης, μέ τίς προκατασκευασμένες καί ἐπιβεβλημένες γενικεύσεις, ὁδηγεῖ σταδιακά τό ἄτομο σέ ὅλο καί μεγαλύτερη ἀπώλεια ἐπαφῆς μέ τήν πραγματικότητα καί ἔχει ὡς συνέπειες:

Τήν ἀπόλυτη καί καθολική ὑπαρξιακή ἐξάρτηση ἀπό τήν ὁμάδα, γιατί μόνο μέσα σ᾿ αὐτή βλέπει νά ἐπαληθεύονται οἱ ψευδαισθήσεις, πού ἡ ἴδια τοῦ ἔχει δημιουργήσει.

Τήν τρομερή συρρίκνωση τῶν διανοητικῶν καί ψυχικῶν ἱκανοτήτων καί δυνατοτήτων τοῦ ἀτόμου (γλωσσική πενία, ἐλλειπής κατανόηση, μειωμένη ἀντίδραση σέ ἐξωτερικά ἐρεθίσματα κ.ἄ).

Τήν, πολλές φορές, μή ἀνατάξιμη ἀπώλεια κάθε ἐπαφῆς μέ τήν πραγματικότητα, πού ἀποτελεῖ πλέον ἀντικείμενο τῆς ψυχιατρικῆς.

5.2. Ἀποξένωση τοῦ ἀτόμου ἀπό τόν ἑαυτό του.

Ὅταν κάποιος ἀρνεῖται καί ἀποκόπτεται ἀπό τήν προσωπική του ὕπαρξη, χάριν μιᾶς ὑποτιθέμενης ἀνώτερης ὕπαρξης, πού μόνο ὡς φαντασία ἤ ὡς ψευδαίσθηση μπορεῖ νά ὑπάρξει, ἄν συνειδητοποιήσει τό ψεῦδος, αἰσθάνεται νά ἔχει χαθεῖ. Δέν ξέρει ποιός εἶναι. Ἔχει χάσει τόν ἑαυτό του. Τό ὑπαρξιακό ἀδιέξοδο εἶναι τρομακτικό. Ἄν δέν καταλήξει σέ ψυχιατρεῖο ἤ στήν αὐτοκτονία, θά ἐπιζητήσει ἐνδεχομένως ἐξάρτηση ἀπό ἄλλη παραθρησκευτική ὁμάδα, προσπαθώντας ἀπεγνωσμένα νά ἀποκτήσει κάποια ὑπαρξιακή ταυτότητα, μέ τό σκεπτικό ὅτι ἡ συγκεκριμένη ὁμάδα ἦταν ψεύτικη, ἀλλά σέ κάποιαν ἄλλη θά βρεῖ τήν ἀληθινή πνευματικότητα. Δέν πρέπει βέβαια νά ἀποκλείεται καί ἡ δυνατότητα σωτήριας μεταστροφῆς στήν Ἐκκλησία καί ἡ ὁμαλή ἔνταξή του μέσα στήν Κοινωνία. Καί ἐδῶ εἶναι ἕνα ἄλλο θέμα, ἡ ποιμαντική ἀντιμετώπιση τῶν αἱρέσεων καί τῆς παραθρησκείας καί ἡ κοινωνική ἀντιμετώπιση, τό ὁποῖο θά πρέπει νά ἀπασχολεῖ ἔντονα τό ποιμαντικό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας.

6. Συμπεράσματα

Οἱ ποικίλες ὁμάδες κρύπτονται πίσω ἀπό διάφορα προσωπεῖα καί ἰδιαίτερα πίσω ἀπό τό προσωπεῖο τῆς θρησκείας, ἐνῶ σέ πολλές περιπτώσεις πρόκειται γιά καθαρά κερδοσκοπικές ἐπιχειρήσεις ἤ γιά ὁμάδες πού ἀποβλέπουν σέ ἀλλότριους σκοπούς. Τά ποικίλα προσωπεῖα, μέ τά ὁποῖα ἐμφανίζονται, γίνονται αἰτία νά παραπλανῶνται πολλοί ἀστήρικτοι ἀδελφοί μας, ἀλλά καί ἐκπρόσωποι τῆς Πολιτείας καί δημοσίων φορέων, μέ ἀποτέλεσμα νά παρέχονται σ᾿ αὐτές διευκολύνσεις, οἱ ὁποῖες ἑρμηνεύονται ἀπό τούς ἐκπροσώπους τους ὡς «πιστοποιητικά κοινωνικῆς προσφορᾶς». Πολλές ὀργανώσεις δέν ἀποβλέπουν στόν ἄμεσο προσηλυτισμό μαζῶν, ἀλλά στή διάβρωση ὅλων τῶν τομέων τῆς ζωῆς καί ἰδιαίτερα τῶν προσώπων, πού ἔχουν ὑπευθυνότητα μέσα στήν κοινωνία, γιά νά μποροῦν νά γίνουν πολλαπλασιαστές τῶν μηνυμάτων τους.

Μέσα ἀπό τίς ἀθέμιτες τακτικές ἐπέρχονται καί οἱ καταστροφικές συνέπειες τῆς ψυχικῆς ἀλλοίωσης, πού θά μποροῦσαν νά συνοψισθοῦν στίς ἑξῆς:

α) Οἱ νέοι, πού ζητοῦν στίς νέες αἱρέσεις καί παραθρησκευτικές ὁμάδες νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τήν ἀβεβαιότητα καί νά λύσουν τά ὑπαρξιακά τους προβλήματα, ξερριζώνονται ἐντελῶς ἀπό τό περιβάλλον τους. Ἡ οἰκογένεια, ἡ ἐργασία, οἱ σπουδές, οἱ φίλοι καί οἱ συγγενεῖς δέν ἔχουν καμία ἀξία, π.χ. οἱ «Διεθνεῖς Ἐκκλησίες τοῦ Χριστοῦ»  (International Churches of Christ).

β) Ἡ ὁμάδα, ὅταν καταφέρει νά ἀπομονώσει τό θῦμα της, ἐγείρει ἀπόλυτη ἀπαίτηση πάνω σ᾿ αὐτό. Ἡ ζωή τῆς ὁμάδας, οἱ σκοποί της, ἡ ἰδεολογία της γίνονται πλέον τρόπος ζωῆς. Θά πρέπει νά σημειώσουμε ὅτι ἡ πνευματική τρομοκρατία, πού ἀσκεῖται πάνω στά μέλη, δέν τούς ἐπιτρέπει οὔτε νά ἐπανεξετάσουν τήν ἀπόφαση ἔνταξής τους στήν ὁμάδα.

γ) Ὅταν τό ἄτομο πού καταφεύγει στήν ὀργάνωση αἰσθάνεται ἀνασφάλεια, ἡ ὁποία συνοδεύεται ἀπό κρίση ταυτότητας, τότε, στήν προσπάθειά του νά λύσει τά προβλήματα αὐτά, κάνοντας χρήση ὅλο καί περισσότερο τῶν προσφορῶν τῆς ὁμάδας, μεγαλώνει ὅλο καί περισσότερο τήν ἐξάρτησή του ἀπό αὐτή. Αὐτό ἔχει ὡς συνέπεια τόν πνευματικό καί ψυχολογικό του ἐθισμό, ὁ ὁποῖος καθιστᾶ τήν ἀποδέσμευση, ἐάν ὄχι ἀδύνατη, πάρα πολύ δύσκολη. Στήν περίπτωση αὐτή, πολύ πιθανό νά ἔχουμε καί ὡς ἀποτέλεσμα φυγῆς ἀπό τήν ἐξάρτηση ἀκόμα καί αὐτή τήν αὐτοκτονία.

δ) Πολλές ὁμάδες ἀπαιτοῦν ἀπό τά μέλη τους μεγάλα χρηματικά ποσά γιά τήν παρακολούθηση σεμιναρίων, καθώς καί ἐξαντλητική ἐργασία γιά τούς «ἱεραποστολικούς»  σκοπούς τῆς ὀργάνωσης. Αὐτό ἔχει ὡς συνέπεια τά ἄτομα νά ἀσχολοῦνται σχεδόν καθ᾿ ὅλη τή διάρκεια τῆς ἡμέρας μέ θέματα πού ἀφοροῦν τήν ὀργάνωση.  Γιά νά τό πετύχει αὐτό ἡ ὁμάδα, τό θῦμα ὑφίσταται μία μεθόδευση, ὅμοια μέ τήν πλύση ἐγκεφάλου. Ὁ κόσμος πλέον λογίζεται μόνο ὡς πεδίο ἱεραποστολῆς. Ἔξω ἀπό τήν ὁμάδα θεωρεῖται κακός, γι᾿ αὐτό ὅ,τι ἔχει σχέση μ᾿ αὐτόν θά πρέπει νά ἀποβάλλεται. Σέ μερικές περιπτώσεις, ὅπως π.χ. στήν ὀργάνωση τῶν Κρίνσα καί τοῦ Σατανισμοῦ, τό ὄνομα ἀλλάζει, γιά νά μή θυμίζει τίποτα ἀπό τόν κόσμο τοῦ κακοῦ. Ἀκόμα κάθε ἀμφιβολία καί κριτική πού στρέφεται ἐναντίον τῆς ὀργάνωσης δέν ἐπιτρέπεται. Ὅ,τι κάνει ἡ ὀργάνωση εἶναι γιά τό καλό τοῦ θύματος. Ἀνταρσία τοῦ θύματος σημαίνει ἀμφισβήτηση τῆς θεϊκῆς ἰδιότητας ἤ ἐξουσίας τῆς ὀργάνωσης ἤ τοῦ ἀρχηγοῦ. (π,χ, Ἑταιρεία Σκοπιά τῶν «Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ».

ε) Ἡ ἔνταξη στήν ὁμάδα συνοδεύεται συνήθως μέ πράξεις καί ἐνέργειες πού εἶναι καταλυτικές γιά τήν προσωπικότητα τῶν θυμάτων: Ἀποκοπή ἀπό τήν οἰκογένεια, τό περιβάλλον, τό σχολεῖο, τήν ἐργασία, προσφορά ὁλόκληρης τῆς προσωπικῆς περιουσίας καί, σέ μερικές περιπτώσεις, φυγάδευση στό ἐξωτερικό, ξύρισμα τοῦ κεφαλιοῦ καί ἐνδυμασία, ἡ ὁποία δέν ἔχει καμιά ἀπολύτως σχέση μέ τήν πραγματικότητα. Ἡ μαζικοποίηση τῶν ἀνθρώπων εἶναι μία προσφιλής μέθοδος τῶν ὁλοκληρωτικῶν ὁμάδων.

στ) Τά θύματα τῶν ὁμάδων αὐτῶν παρουσιάζουν συνήθως μιά διαταραγμένη κοινωνική ζωή. Διακατέχονται ἀπό φοβία, πού προέρχεται ἀπό ὑποβολή ἀπειλῶν, οἱ ὁποῖες καταλήγουν στό τέλος ἐφιάλτες πού τούς βασανίζουν ἀνηλεῶς.

ζ) Τά ἄτομα γίνονται ἄβουλα ὄργανα στά χέρια τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς ὀργάνωσης. Ἐάν σκεφθεῖ κάποιος ὅτι στήν ὀργάνωση τῆς «Ἑνωτικῆς Ἐκκλησίας» τοῦ ψευδομεσσία Μούν, αὐτός πού ἀποφασίζει καί καθορίζει ἀκόμη πότε, ποιός καί μέ ποιά θά παντρευτεῖ εἶναι ὁ ἀρχηγός τῆς ὀργάνωσης, καταλαβαίνει σέ ποιά ἐξάρτηση καί ἀποκοινωνικοποίηση φθάνουν τά θύματα. Καί αὐτό τό ὀνομάζουν «ἰδανική οἰκογένεια».

η) Ἐν ὀνόματι τοῦ «Θεοῦ» καί γιά τή «σωτηρία τοῦ κόσμου» τά θύματα μποροῦν νά ὁδηγηθοῦν ἀκόμη καί σέ ἐγκληματικές πράξεις. Ἡ ὑπεράσπιση τῆς ἰδεολογίας τοποθετεῖται πρώτη, πάνω καί ἀπό τήν ἴδια τή ζωή τῶν ὀπαἴδῶν. Δέν εἶναι τυχαῖο τό γεγονός ὅτι σέ κοινόβια τῆς ὀργάνωσης «Χάρε Κρίσνα»  βρέθηκαν ὅπλα καί ὅτι ὁ Μούν διαθέτει ἐργοστάσιο παραγωγῆς ὅπλων, καί οἱ ὀπαδοί του ὁρκίζονται ὅτι «θά ἀγωνιστοῦν μέ κίνδυνο τῆς ζωῆς τους, ἐναντίον τοῦ στρατοπέδου τοῦ ἐχθροῦ». Προφανῶς τά ὅπλα καί οἱ διακηρύξεις αὐτές ἔχουν σκοπό νά προετοιμάσουν τούς ὀπαδούς γιά αὐτοκαταστροφικές ἤ ἄλλες ἐγκληματικές ἐκδηλώσεις σέ περίπτωση «δυσφημίσεως ἐναντίον τοῦ Θεοῦ» (Βλ. π. Ἀντ. Ἀλεβιζόπουλου, Καταστροφικές Λατρεῖες σελ. 39). Ὁ σημερινός ἀκραῖος ἰσλαμισμός στηρίζεται πάνω σ᾽αὐτές τίς πρακτικές καί μεθοδεύσεις. (Παράδειγμα κυπρίου). «Μή διστάσεις νά κάνεις κακό σέ κάποιο γιά ἕνα δίκαιο σκοπό».

θ) Οἱ ἀποκρυφιστικές ὁλοκληρωτικές ὁμάδες ὑπόσχονται «δύναμη», «γνώση», «ἐπιρροή», «ἐμπειρίες». Τό ἄτομο καθοδηγεῖται νά πιστέψει ὅτι μέσα ἀπό τίς τεχνικές τῆς ὁμάδας θά γίνει ἀνώτερο ἀπό τούς ἄλλους ἀνθρώπους, ὅτι θά φθάσει σ᾿ ἕνα ἀνώτερο ἐξελικτικό ἐπίπεδο, ὅτι θά ἐπιβάλει στούς ἄλλους ἀνθρώπους νά τό ὑπολογίζουν καί νά τό φοβοῦνται, ὅτι δέν θά χρειάζεται νά ὑπακούει σέ ὁποιαδήποτε αὐθεντία ἤ νά συμμορφώνεται μέ ὁποιουσδήποτε ἠθικούς κανόνες, ὅτι δέν θά ἔχει καμία ἤ κανένα ἀνάγκη, ὅτι τελικά θά γίνει ὑπεράνθρωπος, «Θεός»! Ὅλες οἱ ἐπιθυμίες του θά ἐκπληρώνονται αὐτοστιγμεί. Θά κάνει ὅ,τι θέλει. Ἡ θέλησή του θά εἶναι ὁ μοναδικός νόμος. (Συζυγικές σχέσεις, ὑποτίμηση)

ι) Ἡ ἀπόλυτη ταύτιση μέ τήν ὅλη διδασκαλία καί ζωή τῆς ὀργάνωσης συνεπάγεται ἀπώλεια σωματικοῦ βάρους μέ ταυτόχρονα δείγματα διανοητικῆς καί σωματικῆς ἐξάντλησης. Ἡ κατάσταση αὐτή ἐπιτυγχάνεται μέ τή μεθόδευση διαφόρων ἐνεργειῶν καί πρακτικῶν ὅπως: παροχή πτωχοῦ διαιτολογίου (ἀκραῖες διατροφές), στέρηση ἐπαρκοῦς ὕπνου, σκληρή καί πολύωρη ἐργασία, ἐπιβολή πολύωρων κοπιαστικῶν πρακτικῶν τελετουργικοῦ χαρακτήρα (διαλογισμός (κλείνεται πολλές ὥρες στό δωμάτιο του καί βγαίνει ἔξω καί δέν μπορεῖς νά ἐπικοινωνήσεις μαζί του), ἀσκήσεις, παρακολουθήσεις διαλέξεων κ.τ.λ.) γιά «ἀποκαθαρτήριους» σκοπούς. Ὅλα αὐτά μετατρέπουν τούς ὀπαδούς σέ αὐτοματοποιημένους σκλάβους.

Ὅμως στή συνέχεια θά ἀνακαλύψει ὅτι οἱ ὑποσχέσεις αὐτές συνδέονται ἀκόμη καί μέ τήν ὑποχρέωση ὑπογραφῆς συμβολαίου εἰδικῆς ἀφιέρωσης στήν ὀργάνωση «ψυχῇ τε καί σώματι»  ἐφ᾿ ὅρου ζωῆς  (μετενσάρκωση). Ἡ ἱεραρχική ἄνοδος καί αὐτοεξέλιξη τοῦ ὀπαδοῦ προϋποθέτει, κατά τήν ἀντίληψη τῶν ὁλοκληρωματικῶν αἱρέσεων, τόν προσηλυτισμό ὅσο τό δυνατό περισσοτέρων νεαρῶν κυρίως ἀτόμων.

Ἡ μέθοδος αὐτή ὁδηγεῖ στήν ἀπόλυτη ἐξάρτηση καί ὑποταγή σέ μιά σκληροπυρηνική δομή ἱεραρχίας, ὅπως αὐτή ἐκφράζεται μέσα ἀπό τήν αὐθεντία τῆς ὁμάδας καί τήν ἀναμφισβήτητη θέληση ἑνός δυνάστη ἀρχηγοῦ μέ θεϊκές ἰδιότητες. Αὐτό ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τήν εἰδωλοποίηση τῆς θέλησης (κυρίως στό νεοσατανισμό καί τίς ψυχολατρεῖες) μέ ἀνάλογες προσπάθειες ἐπιβολῆς της σέ εὐρύτερη κλίμακα. Αὐτό ὁδηγεῖ πολλές φορές σέ ἐγκληματικές πράξεις γιά τό «καλό»  τοῦ κόσμου, τό ὁποῖο, στήν προκειμένη περίπτωση, ταυτίζεται μέ τήν παγκόσμια ἐπικράτηση τῆς ὁμάδας καί τήν ἀνάδειξη τοῦ ἀρχηγοῦ ἤ τῆς ἱεραρχίας.

Οἱ «Νεοφανεῖς Αἱρέσεις», μέσα ἀπό τίς ναζιστικές καί ἀνορθόδοξες μεθόδους τους, ἐξελίσσονται σέ «Καταστροφικές Λατρεῖες» καί ἀποτελοῦν μιά πραγματική ἀπειλή τόσο γιά τό ὀρθόδοξο φρόνημα τοῦ λαοῦ μας, ἀλλά καί γιά τήν προσωπικότητα τῶν ἀνθρώπων γενικότερα. Οἱ δημοκρατικοί θεσμοί καί ὁ πολιτισμός μας κινδυνεύουν ἄμεσα ἀπό τίς ὁλοκληρωτικές μεθοδεύσεις τῶν ὁμάδων αὐτῶν.

Οἱ ὁμάδες αὐτές, ἀποκρύπτοντας τό πραγματικό τους πρόσωπο, καί ἐκμεταλλευόμενες τά δικά μας κενά καί λάθη, ὅπως ἐπίσης καί τήν ἀπογοήτευση, πού προέρχεται ἀπό τήν ἀπολυτοποίηση τοῦ τεχνικοῦ πολιτισμοῦ καί τῆς εὐμάρειας, διεισδύουν σ᾿ ὅλους τούς τομεῖς τῆς ζωῆς προσφέροντας δῆθεν τίς ἐναλλακτικές «λύσεις»  στά ἀδιέξοδα αὐτά.

Ὅμως οἱ μεθοδεύσεις πού χρησιμοποιοῦν οἱ ὁμάδες αὐτές διακρίνονται ἀπό τό στοιχεῖο τῆς ἀνεντιμότητας, μέ ἀποτέλεσμα τά θύματα νά ὁδηγοῦνται σιγά σιγά καί χωρίς νά γίνεται ἀντιληπτό σέ μία ὁλοκληρωτική ἐξάρτηση.

Ἡ εὐθύνη ὅλων μας εἶναι μεγάλη καί ἐπιτακτική. Τόσο ἡ Ἐκκλησία ὅσο καί ἡ Πολιτεία ὀφείλουν νά ὀργανώσουν τίς ὑπηρεσίες τους μέ ἐξειδικευμένα πρόσωπα, τά ὁποῖα θά ἀναλάβουν τή μελέτη τοῦ σκηνικοῦ τῶν νεοφανῶν αἱρέσεων, γιά νά ἐνημερώνουν τόν κόσμο ἔγκαιρα καί ὑπεύθυνα. Κυρίως, ὅμως, ἡ Ἐκκλησία θά πρέπει νά ὀργανώσει τήν ποιμαντική της ἐργασία γιά νά στηρίξει τά θύματα καί τίς οἰκογένειές τους καί νά τά καθοδηγήσει, ὥστε νά ἐπανενταχθοῦν σωστά μέσα στήν κοινωνία τῶν ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν γιά νά βιώσουν τήν πραγματική ἐσωτερική ἐλευθερία.