Αγαπητά μου παιδιά,

Και φέτος μία νέα σχολική χρονιά αρχίζει. Μία χρονιά που θα νιώσετε, θα μάθετε και θα κάνετε πολλά. Μία χρονιά για να μεγαλώσετε το θάρρος, την χαρά, την φιλία, την αγάπη και την εξυπνάδα σας. Θάρρος, αγάπη και εξυπνάδα χρειάζεστε εσείς αλλά χρειάζεται και η Ελλάδα μας στις δύσκολες στιγμές που περνά. Το σχολείο θα σας δώσει όχι μόνο γρήγορη και δίκαιη σκέψη, τη γλώσσα και την ιστορία μας, αλλά και δύναμη για να μεγαλώσει το θάρρος και η αγάπη σας. Γιατί χρειαζόμαστε ελληνόπουλα με μεγάλο θάρρος και μεγάλη αγάπη.

 Όχι σαν τον τρυποφράκτη! Τον ξέρετε, παιδιά, τον τρυποφράκτη;

Είναι ένα πολύ - πολύ μικρό πουλάκι που κατεβαίνει στις πόλεις και τα χωριά τον χειμώνα. Κρύβεται στους φράκτες, στα ξύλα, στα αγκάθια. Έχει μικρά φτεράκια γι αυτό και μοιάζει ολοστρόγγυλο, μία μπαλίτσα πούπουλα, δύο ματάκια και ένα μικρό ράμφος.

 Ένας μύθος των γιαγιάδων και των παππούδων σας, λέει πως μία φορά κι έναν καιρό έψαχναν τα πουλιά να κάνουν βασιλιά. Μιλούσαν όλα και συζητούσαν ποιός θα έπρεπε να είναι ο βασιλιάς. Όλοι έλεγαν τη γνώμη τους. Ο μικρός ο τρυποφράκτης ήταν έξυπνος αλλά και γκρινιάρης. Όλους τους έκρινε και έβρισκε τα λάθη και τα ελαττώματά τους. Έλεγε λοιπόν ο τρυποφράκτης :

Ο αετός είναι πολύ ψηλά και δεν νοιάζεται για τα πουλιά που πετούν χαμηλά, η πάπια όλο πλατσουρίζει και παίζει, ο κόρακας τρώει σκουπίδια, το περιστέρι έχει το νου του στο παιχνίδι, η κίσσα είναι κλέφτρα.

Έτσι με την γκρίνια του, ο τρυποφράκτης κατάφερε να πείσει όλα τα πουλιά πως μόνο εκείνος άξιζε. Τα πουλιά τον ψήφισαν βασιλιά τους.

Μια άνοιξη όμως, έφτασε στην περιοχή τους ένα μεγάλο γεράκι από μακριά και πετούσε πάνω από τα μικρά πουλιά για να τα αρπάξει και να τα φάει. Τα πουλιά ένιωθαν την σκια του και πετούσαν να σωθούν. Πήγαν όλα στον βασιλιά τους:

Βασιλιά τρυποφράκτη, ήρθε ένα ξένο γεράκι να μας αρπάξει. Σώσε μας.

Που είναι; είπε το μικρό στρογγυλό πουλάκι που ήταν τρυπωμένο σε ένα θάμνο. Δεν το βλέπω.

Μα είναι εκεί βασιλιά, στον ουρανό. Πως δεν το βλέπεις; Είναι τόσο μεγάλο!

Πόσο μεγάλο είναι; Δεν φαίνεται από εδώ που έχω τρυπώσει. Να μου πείτε εσείς! Τόσο; Και άνοιξε την μικρή του φτερουγίτσα.

Πολύ πιο μεγάλο, είπαν τα πουλιά τρέμοντας.

Τόσο; Ρώτησε ο τρυποφράκτης και άνοιξε διάπλατα και τα δυό του φτεράκια.

Πολύ πιο μεγάλο.

Πετάξτε και κρυφτείτε μες στα αγκάθια να σωθείτε, φώναξε τότε ο φοβιτσιάρης βασιλιάς τρυποφράκτης.

Τότε τα πουλιά κατάλαβαν ότι είχαν βγάλει λάθος βασιλιά. Ο τρυποφράχτης δεν είχε ούτε θάρρος να αντιμετωπίσει τον αετό, ούτε αγάπη για να θυσιάσει τον εαυτό του για τα άλλα πουλιά. Γι' αυτό, παιδιά, δεν φτάνει να μάθετε αριθμούς και γράμματα στο σχολείο, αλλά πρέπει να μεγαλώσει η αγάπη και το θάρρος σας.

Όπως ο Χριστός μας, που είχε τόση αγάπη που αγκάλιαζε όλους, και τους δικούς του και τους ξένους, και τόσο θάρρος, που έλεγε την σκληρή αλήθεια σε όλους, και στους δικούς του και στους ξένους. Ευλογούσε και δεχόταν με αγάπη κάθε ανθρωπο, είτε ήταν από ξένη πατρίδα είτε πίστευε σε άλλο Θεό, είτε ήταν αμαρτωλός. Φανέρωνε τα λάθη και των συμπατριωτών Του, των φαρισαίων, μα και των ξένων κατακτητών, των Ρωμαίων. Κι αυτό συνεχίστηκε και συνεχίζεται μέσα στους αιώνες, από τους Αποστόλους και τους Αγίους μας, αλλά και από κάθε πιστό χριστιανό που παίρνει αγάπη και θάρρος από την πίστη μας. Αγάπη και θάρρος ας είναι το σύνθημά μας. Αγάπη στους δασκάλους σας που φροντίζουν για τη μόρφωσή σας, στους συμμαθητές σας που θα περάσετε μαζί τους τις πιο πολλές ώρες της ημέρας αλλά αγάπη και σε όλους τους ανθρώπους που ζούμε στην ίδια πατρίδα. Και θάρρος για να λέμε την αλήθεια, για να μπορούμε να νικήσουμε το φόβο και να ζούμε με ελπίδα.

 Φέτος, παιδιά μου, το σχολείο ας σας βοηθήσει να μην γίνετε σαν τον μικρό τρυποφράκτη αλλά να μοιάσετε το Χριστό μας !

Καλή κι ευλογημένη χρονιά σε όλους !

Με όλη μου την πατρική αγάπη,

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ

 † Ο ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ