Ἀγαπητοί  μου  πατέρες καί  ἀδελφοί, παιδιά  μου  ἐν  Κυρίῳ ἀγαπημένα.

Πρίν ἀπό λίγες μέρες, στό ταπεινό σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ, ὁ  Θεός εἰσῆλθε στήν παγκόσμια ἱστορία καί, προκαλώντας τήν μεγάλη ρωγμή στήν ἀνθρώπινη ἀπελπισία, ἄφησε τίς πρῶτες ἀχτίδες φωτός ἀπό τό ἄστρο τῆς ἐλπίδας νά φτάσουν σέ ὅλους ἐμᾶς, «τούς ἐν σκότει καί σκιᾷ».

Σήμερα, τήν ἱερή ἡμέρα τῶν Θεοφανείων, ἀποκαλύπτεται πλήρως τό σχέδιο τῆς Θείας Ἀγάπης γιά τόν ἄνθρωπο. Ὁ Θεός δέν ἐπιτρέπει πλέον στήν ἀνθρώπινη φύση νά κηλιδώνεται καί νά πληγώνεται ὅλο καί περισσότερο, χωρίς διέξοδο καί ἐλπίδα καθαρμοῦ καί ἀποκατάστασης. Ὁ Θεός Λόγος, τό δεύτερο πρόσωπο τῆς Παναγίας Τριάδος, φορεῖ τήν φθαρτότητα τῆς πτωτικῆς μας φύσης καί τήν ἐξαγνίζει στά νερά τοῦ Ἰορδάνη. Ὁ ἀπολύτως ἀνενδεής καί Πάναγνος Θεός-Λόγος, προκειμένου νά ἐνδύσει τόν ἄνθρωπο «μέ τήν πρώτην στολήν», ἐπωμίζεται ὅλη τήν ἀνθρώπινη ἀποτυχία καί ἀποκαθιστᾶ τό «κατ΄ εἰκόνα». Ἀπό τί νά πρωτοσυγκινηθοῦμε καί ἀπό τί νά μήν μείνει ἐκστατικός ὁ νοῦς μας; Ἀπό εὐγνωμοσύνη ἐνώπιον τῆς ἀνοικτῆς ἐκ νέου πύλης τῆς Ἐδέμ; Ἀπό θαυμασμό, ἐνώπιον τῆς ἄπειρης ἀγάπης καί ἀνοχῆς τοῦ Δημιουργοῦ μας; Ἤ μήπως ἀπό τή συντριβή τῆς καρδίας μας, ἐνώπιον τῆς ἄκρας ταπείνωσης καί συγκατάβασης τοῦ Θεανθρώπου Λυτρωτῆ μας, ὁ ὁποῖος καταδέχεται «δούλου μορφήν ἐνδύσασθαι»;

Δέν εἶναι, ὅμως, μόνον ἡ ἐπανάκλησις τοῦ Ἀδάμ στήν προπτωτική μακαριότητα. Σήμερα ἀποκαλύπτεται καί ἡ ὁδός, πού ὁδηγεῖ στόν ἀνοικτό οὐρανό. Ἐκεῖ, ἀπ΄ ὅπου ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ ἐπιβεβαιώνει τήν ἀποκατάσταση τῆς σχέσης Του μαζί μας. Διότι, ἀδελφοί μου, τήν ὥρα πού ἀκούγεται τό «Σύ εἶ ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ ηὐδόκησα», ὁ πανάγαθος Θεός δέν ἀπευθύνεται βεβαίως μόνον στόν Υἱό Του τόν Μονογενῆ, τόν αἰωνίως ἀναπαυόμενον «ἐν τοῖς κόλποις τοῦ Πατρός» (Ἰω. 1,8). Ἀπευθύνεται στόν καθένα καί τήν καθεμιά ἀπό ἐμᾶς. Τί μᾶς διαμηνύει ἡ διαβεβαίωση αὐτή, πού σήμερα πλημμυρίζει τά σύμπαντα καί τίς καρδιές μας; Πώς, ὅποιος ἔβαλε μοναδικό ὁδηγό στή ζωή καί τίς πράξεις του τόν Χριστό, πού ἀπό ἄκρα ταπείνωση καί ἄπειρη ἀγάπη σήμερα βαπτίζεται στά νερά τοῦ Ἰορδάνη, ξαναβρίσκει τόν δρόμο πρός τήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ καί ξαναβρίσκεται ὁ ἴδιος ἄξιος νά ἀποκαλεῖται υἱός καί θυγατέρα Του. Μετά ἀπό αἰῶνες δουλείας καί ἀπομόνωσης τοῦ ἀνθρώπου στήν πικρή φυλακή τῆς ἀποκοπῆς του ἀπό τή φωνή τοῦ Πλάστη του, σήμερα ξανά «τά κάτω τοῖς ἄνω συνομιλεῖ». Μεγαλοφώνως τῶν Ὀρθοδόξων ἡ σύναξις δοξάζει καί εὐγνωμονεῖ, πατρικῶς καί μέ ἄπειρη τρυφερότητα καί ἀγάπη ἀπαντᾶ ὁ Θεός, καλωσορίζοντάς μας ἐκ νέου στήν πατρίδα τήν πρώτη. Καί ἐγώ, ὁ πνευματικός σας πατέρας καί ἔσχατος ἀδελφός σας, τή δική Του εὐδοκία σᾶς μεταφέρω, στηριγμένη, ὄχι μόνο στή θεία προαίρεση, ἀλλά καί στή δική σας ἔμπρακτη ἀνταπόκριση στό κάλεσμά Του.

Πρό ἡμερῶν ἀπευθύνθηκα στήν ἀγάπη σας, καί ἔκανα ἔκκληση, νά μήν ἀφήσουμε τίς ἀντίξοες συνθῆκες νά σκληρύνουν τίς καρδιές μας. Σήμερα οἱ ναοί, οἱ ἐνορίες, τά συσσίτια, τά φιλόπτωχα ταμεῖα, τά ἱδρύματα καί κάθε χῶρος ἀλληλεγγύης καί συμπαράστασης πού ἡ Μητρόπολή μας δημιούργησε, εἶναι γεμάτα ἀπό τούς καρπούς τῆς ἀγάπης σας. Οὐδέποτε στά χρόνια τῆς ποιμαντορίας μου στόν εὐλογημένο αὐτόν τόπο συνάντησα τέτοια συστράτευση ἀγάπης. Ἀκολουθώντας τήν εὐχή τό Μεγάλου Ἁγιασμοῦ, «ὁμολογῶ τήν χάριν» τῆς ἀγάπης σας αὐτῆς, «κηρύσσω τό ἔλεος» τῆς καρδίας σας, «δέν κρύβω τήν εὐεργεσίαν» τῆς προσφορᾶς σας. Τότε ἐστράφη ὁ Ἰορδάνης εἰς τά ὀπίσω καί τά νερά του εἶδαν τό πῦρ τῆς Θεότητος καί ἐφοβήθησαν. Σήμερα, ἐνώπιον τῆς φλόγας τῆς ἀγάπης, εἰς τά ὀπίσω στρέφεται ἡ περιβόητη κρίση, ἡ κρίση τῆς ἁρπαγῆς, τῆς ἀπάτης καί τῆς σκληροκαρδίας. Κάποτε, ὡς λαός, δώσαμε στήν ἀνθρωπότητα τό πρῶτο μήνυμα πώς ἡ τυραννία δέν εἶναι παντοδύναμη. Σήμερα, μέ τά ἔργα καί τό φρόνημά μας, διακηρύσσουμε πρός κάθε κατεύθυνση πώς ἡ κρίση αὐτή δέν εἶναι ἀνίκητη καί πώς οἱ οὐρανοί τῆς πατρίδας μας μποροῦν καί πάλι νά ἀνοίξουν, ἀποκαλύπτοντας τά ἐξ ἀρχῆς καί διαρκῶς ἀνοικτά σπλάχνα οἰκτιρμῶν τοῦ Θεοῦ, πού μέ τό στόμα τοῦ προφήτη Ἠσαΐα διακηρύσσει ἐκ νέου:

«Ἐσεῖς οἱ δέσμιοι βγεῖτε στό φῶς. Ἐσεῖς οἱ ντροπιασμένοι ἀποκαλύψτε ξανά τό πρόσωπό σας. Δέν θά πεινάσετε, δέν θά διψάσετε, ἡ λάβρα δέν θά σᾶς λυγίσει. Ἀκόμη καί ἡ μητέρα σας ἐάν σᾶς ξεχάσει, ἐγώ δέν σᾶς ξεχνῶ. Εἶμαι ὁ Θεός τοῦ ἐλέους καί θά σᾶς ὁδηγήσω στίς πηγές τῶν ὑδάτων» .

Ἀπό αὐτές τίς πηγές πίνουμε σήμερα. Ὅπως ἀναφέρει καί ἡ εὐχή τοῦ μεγάλου Ἁγιασμοῦ, τό ἐπί Μωυσέως πικρόν ὕδωρ, σήμερα μετατρέπεται σέ γλυκύ, ἀπό τήν παρουσία τοῦ Κυρίου ἀλλά καί ἀπό τό ἁγιασμένο φιλότιμό σας, τό φιλότιμο τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ.

Ναί, ἀδελφοί μου.

Ἀτενίζουμε σήμερα τόν οὐρανό τῆς πατρίδας μας μέ ταπεινοφροσύνη, ἀλλά καί εὐφροσύνη. Ὁ καθένας καί ἡ καθεμία ἀπό σᾶς, κρατώντας στά χέρια του τούς καρπούς τῆς ἀγάπης του, ἀναλόγως τῶν δυνάμεών του, βρίσκεται ἄξιος της υἱοθεσίας. Ἐσεῖς εὐφραίνεστε ἀπό τό ὕδωρ τοῦ ἁγιασμοῦ, ὁ κόσμος, ὅμως, ἔνιωσε ἀνάλογη εὐφροσύνη ἀπό τό ὕδωρ τῆς ἔμπρακτης ἀγάπης σας. Ἐμεῖς ὅλοι μεταλαβαίνουμε σήμερα τόν ἁγιασμό, «πρός εὐλογίαν, πρός κάθαρσιν , πρός ὑγείαν». Τοῦ Θεοῦ ἡ δωρεά, τοῦ Θεοῦ καί ἡ εὐεργεσία. Γιά νά φτάσουν ὅμως οἱ δωρεές αὐτές καί στόν τελευταῖο ἀναγκεμένο καί ἀπελπισμένο αὐτοῦ τοῦ τόπου, πρέπει νά συνεχίσουν νά μένουν ἀνοικτά τά χέρια καί οἱ καρδιές μας. Ὅλος ὁ κόσμος περιμένει τό ἁγίασμα τῆς ἀγάπης καί τόν ἁγιασμό τῶν ψυχῶν. Καί ἄν τό μπουκαλάκι μέ τόν ἁγιασμό θά μείνει γιά ὅλη τη χρονιά δίπλα στά εἰκονίσματα, τό νάμα τῆς ψυχῆς μας θά γλυκαίνει κάθ΄ ὅλη τή διάρκεια τῆς φετινῆς χρονιᾶς τίς πληγές πού αἱμορραγοῦν γύρω μας.

Μέ αὐτή τήν ἐλπίδα καί αὐτή τήν προσδοκία, σᾶς εὐλογῶ ἐκ βάθους καρδίας καί εὔχομαι ὑγεία καί ἐκ Θεοῦ δύναμη καί φωτισμό.

Μετά θερμῶν    εὐχῶν  καί  τῆς

ἐν  Χριστῷ Ἐπιφανέντι ἀγάπης,

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ  ΙΓΝΑΤΙΟΣ