Αγαπητοί μου αδελφοί, παιδιά μου εν Κυρίω αγαπημένα,

    Με υπέροχο τρόπο συνδυάζει σήμερα η Εκκλησία μας δύο περικοπές. Η πρώτη, η Ευαγγελική, αναφέρεται στην ίαση του τυφλού της Ιεριχούς. Ίασις θαυμαστή και ολοκληρωτική. Σε μια ύπαρξη βυθισμένη στο σκοτάδι, ο Χριστός ανοίγει οδό προς το φως. Η δεύτερη, η αποστολική, μας καλεί, μέσω του λόγου του Αποστόλου των Εθνών προς τους Εφεσίους, να περπατήσουμε οδό φωτός, οδό αγαθότητος, δηλαδή οδό καλής προαίρεσης, οδό δικαιοσύνης, οδό αλήθειας. Κοινός παρονομαστής και των δύο περικοπών, το φως. Το φως το θεϊκό, το φως ως ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, το φως που μας καθιστά ικανούς να διακρίνουμε το αγαθό από το πονηρό. Το φως, που δίνει το θάρρος για αποχή από τα έργα του σκότους, έστω και αν αυτά προσφέρουν προσωρινή ανακούφιση και κοσμική ανταμοιβή. Το φως, που οδηγεί στην ντροπή τους ασόφους, τους επιπόλαιους και όλους, όσοι ζουν με το σκοτάδι και από το σκοτάδι.

    Όλοι γνωρίζουμε αδελφοί μου, πως ζούμε σε εποχές σκότους. Σκότους φόβου, σκότους δυσκολιών, σκότους καταρρεύσεων αρχών και αξιών. Βαλλόμεθα πανταχόθεν από μέτρα οικονομικά, πίεση ψυχολογική και ξηρασία πνευματική. Κυρίως, όμως, βαλλόμεθα από επιθέσεις σκότους αποκαρδίωσης και απόγνωσης. Μέρα με τη μέρα εδραιώνεται μέσα μας η πεποίθηση πως τα πάντα είναι καταδικασμένα σε αφανισμό. Η κάθε αρνητική εξέλιξη χρησιμοποιείται από μας, για να επιβεβαιώσει την ολική καταστροφή, που έχουμε προεξοφλήσει. Βρισκόμαστε σε σημείο κρίσιμο, όπου το σκοτάδι μοιάζει να ασκεί μέσα μας μια μυστηριώδη και άκρως επικίνδυνη γοητεία. Δεν κινδυνεύομε τόσο από τις επιθέσεις του, όσο από το ενδεχόμενο να μάθουμε να ζούμε με αυτό. Αυτός είναι ο έσχατος κίνδυνος, αυτός είναι ο έσχατος πειρασμός, όπως τον χαρακτηρίζει στα Ασκητικά του ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος. Κανένας άλλος πειρασμός δεν μπορεί να κλείσει την οδό προς την Βασιλεία των Ουρανών, όσο η απόγνωση. Όσο το σκότος πολιορκεί μια ακμαία και φωτισμένη ψυχή, ο άνθρωπος δεν κινδυνεύει. Όταν όμως το σκότος βρει δίοδο και καταλάβει την ύπαρξη, τότε νους και καρδιά, σκότος μόνον αναγνωρίζουν και σκότος μόνον επιζητούν. Ως συνέπεια τραγική τότε, συνέπεια που ισοδυναμεί με πνευματικό θάνατο, έρχεται η καχυποψία.

    Η κατάσταση αυτή, το πάθος αυτό, δηλητηριάζει τα πάντα. Εμποδίζει την αναγνώριση των καλών προθέσεων και των καλών έργων. Απομονώνει τους ανθρώπους και τους οδηγεί στον φόβο για κάθε ανθρώπινη επαφή και σχέση. Κρύβει την αλήθεια και αλλοιώνει την πραγματικότητα, αναζητώντας πίσω από κάθε πρόσωπο και κάθε γεγονός, κρυμμένες σκοτεινές προεκτάσεις. Η καχυποψία διαχέεται, διασπά και αποκαρδιώνει. Κυρίως όμως εμποδίζει την αγάπη. Την εξουθενώνει και την αδρανοποιεί. Πείθει τον άνθρωπο, πως ο πονηρός κόσμος δεν την δικαιούται, δεν την αξίζει και δεν την χρειάζεται. Απλώνει στην ψυχή έναν μανδύα εγωιστικής ραθυμίας και με πανούργο τρόπο δικαιώνει τον ατομισμό και την σκληροκαρδία.

    Φέτος, σας καλώ να δούμε τον κόσμο σαν έναν άλλον τυφλό της Ιεριχούς. Όπως εκείνος, έτσι και ο κόσμος σήμερα δυσκολεύεται να δει, να αναγνωρίσει και να εκτιμήσει. Το σκοτάδι της καχυποψίας, του στερεί την εμπειρία των έργων του φωτός. Όπως ο τυφλός της περικοπής, έτσι και ο κόσμος έχει σωριαστεί σε μια γωνία, αδρανής και ανήμπορος, ζητιανεύοντας λίγη ανακούφιση και λίγη παρηγοριά. Μια κραυγή όμως, ίσως η τελευταία του περιουσία, δεν αφήνει αδιάφορό τον Χριστό. Ίδια είναι και η κραυγή του σύγχρονου κόσμου, που δεν πρέπει να αφήσει εμάς, την Εκκλησία του Χριστού, αδιάφορους:  «Κύριε, θέλω να ξαναδώ».

    Η ευθύνη της προσφοράς αυτού του φωτός βρίσκεται και φέτος στα χέρια μας. Ο έρανος της αγάπης, που ξεκινάει σήμερα, δεν αφορά μόνον την ανακούφιση υλικών αναγκών. Αποτελεί και απάντηση στο σκοτάδι της καχυποψίας του καιρού μας. Το φως της αγάπης σας όμως, που επί σειράν ετών έχει μετατρέψει την τοπική μας εκκλησία σε καταφύγιο των εμπερίστατων συνανθρώπων μας αδιακρίτως, είναι και φέτος σε θέση να υπερκεράσει τις σκοτεινές εξελίξεις και τη σκοτεινή ματιά των καιρών μας και να αναδείξει την αναμφισβήτητη αλήθεια των έργων. Τη αλήθεια των 1800 μερίδων καθημερινά, την αλήθεια της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης στα κοινωνικά ιατρεία και φαρμακεία, την αλήθεια της στήριξης όλων των ηλικιών με κάθε είδους προγράμματα μέριμνας και επιμόρφωσης. Όλα αυτά και πολλά ακόμη, ανοίγουν τον δρόμο της εξόδου και μας καλούν, μαζί με τον Απ. Παύλο, να τον περπατήσουμε ως τέκνα φωτός, διατηρώντας τα και ενισχύοντάς τα.

    Και μην αμφιβάλλετε καθόλου: Το τεράστιο αυτό έργο ανταμείβει παράλληλα και τον καθένα ξεχωριστά, από εκείνους που θα το αναλάβουν και θα το υποστηρίξουν. Διότι η αγάπη είναι η μόνη, που μπορεί να επαναφέρει τον όλον άνθρωπο σε κατάσταση φωτός. Αυτή νικάει την ραθυμία, την καχυποψία, την απελπισία. Αυτή προφυλάσσει από μάταιες συζητήσεις και διχασμούς. Αυτή γνωρίζει, πως να σιωπά στις κάθε είδους επιθέσεις και προσβολές. Αυτή αποκαλύπτει τις αληθινές διαστάσεις των πραγμάτων, τις αγαθές προσθέσεις και τις επιβουλές. Χωρίς να μιλά, χωρίς να κομπάζει, χωρίς να προβάλλεται, χωρίς να διεκδικεί, ελέγχει, διορθώνει και αναδεικνύεται ισχυρότερη απ  όλα, ακόμη και από τον θάνατο. «ἔγειρε ὁ καθεύδων καὶ ἀνάστα ἐκ τῶν νεκρῶν, καὶ ἐπιφαύσει σοι ὁ Χριστός», μας προτρέπει ο Παύλος στη σημερινή επιστολή.  

    Σήκω, εσύ που κοιμάσαι και αναστήσου από τους νεκρούς και θα σε φωτίσει ο Χριστός. Αυτή είναι η προτροπή, αυτό είναι το φετινό προσκλητήριο που φέτος σας απευθύνω. Ας μην συμφιλιωθούμε με την γενικευμένη απαξίωση και καχυποψία της εποχής μας. Ας μην συντονιστούμε με το πνεύμα της ματαιότητας και του μηδενισμού κάθε προσπάθειας για το καλύτερο. Ας μην στερήσουμε τον κόσμο από την παρουσία μας, τις δυνάμεις μας και την ελπίδα μας. Τη νύχτα των Χριστουγέννων, μαζί με το υπέρλαμπρο άστρο, ας λάμψει και το φως της δικής μας αγάπης και της δικής μας προσφοράς. Είναι το φως αυτό, που δεν κατάφερε ποτέ να σκεπάσει η καταχνιά των ανθρωπίνων αδυναμιών, των πειρασμών και των περιστασιακών αδιεξόδων. Ούτε και φέτος θα το καταφέρει. Το κάλεσμα της αγάπης θα βρει και φέτος την πόρτα μας ανοιχτή.

Μετ᾿ εὐχῶν διαπύρων,

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ

† Ο ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ  ΙΓΝΑΤΙΟΣ