Αγαπητά μου παιδιά,

Κάθε σχολείο είναι ένα πολύτιμο καταφύγιο, μια φωλιά,  που μέσα της μπορείτε με ασφάλεια να μεγαλώσετε και να δυναμώσετε στο νου και στο σώμα σας. Για να το καταλάβετε αυτό, θα σας πω μια ιστορία: Κάποτε, ζούσε ένας ερημίτης μέσα σ' ένα δάσος. Όλη του η ζωή ήταν προσευχή προς τον Θεό. Είχε φτιάξει μια μικρή ξύλινη καλύβα για να προστατεύεται από το κρύο, τον καυτό ήλιο και την βροχή. Δεν προσευχόταν, όμως, μέσα στην καλύβα του. Έβγαινε έξω, κοιτούσε την ομορφιά της πλάσης, τα μεγάλα δέντρα, τα ζώα, και πίσω από όλα αυτά έβλεπε την ομορφιά και την καλοσύνη του Θεού. Έστρεφε το κεφάλι του στον ουρανό και έλεγε την προσευχή του.

Ένα ξημέρωμα, ο ασκητής βγήκε από την καλύβα του. «Καλημέρα αδέλφια μου δέντρα», είπε. «Καλημέρα αδελφές μου μέλισσες». «Καλημέρα αδελφές μου καρδερίνες». «Καλημέρα αδελφοί μου σκαντζόχοιροι». Έπειτα άνοιξε τα χέρια του, κοίταξε τον ουρανό, που άρχιζε να γεμίζει φως, και είπε : «Στο όνομα του Πατέρα, και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» ... και άρχισε την προσευχή του.

Ενώ μιλούσε με τον Θεό - γιατί κάθε προσευχή είναι διάλογος με τον Θεό - τα χέρια του έμεναν ανοικτά και ακίνητα. Ένα μικρό πουλάκι ήρθε και κάθισε στην παλάμη του. Ο ασκητής δεν το ένιωσε. Το πουλάκι πέταξε στο χώμα και άρχισε να μαζεύει κλαδάκια και ξερά φύλλα με την μυτούλα του. Κάθε κλαδάκι που μάζευε, πέταγε και το άφηνε στην παλάμη του ερημίτη. Όταν μαζεύτηκε ένας μεγάλος σωρός, μπήκε στην παλάμη και άρχισε να τραβά, να σπρώχνει και να τακτοποιεί με την μύτη και τα ποδαράκια του.

Ακούστηκε «Αμήν» και τέλειωσε η προσευχή. Ο ασκητής κοίταξε και είδε ότι μέσα στην παλάμη του το πουλάκι είχε χτίσει μια φωλιά. Δεν κινήθηκε και ξανάρχισε την προσευχή του. «Στο όνομα του Πατέρα και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» ... Μετά από λίγο, ένα δεύτερο πουλάκι εμφανίστηκε και έδινε τροφή στο πουλί μέσα στην φωλιά. Έπειτα, στεκόταν δίπλα του και το πρόσεχε. Το πουλάκι έκανε τα αυγά του στην φωλιά, νύχτωσε και ο ασκητής δεν κουνήθηκε για να μην ρίξει την φωλιά. Συνέχιζε την προσευχή του. Ξημέρωσε και νύχτωσε πολλές φορές, μέχρι που από τα αυγά βγήκαν τα πουλάκια. Ο ασκητής συνέχιζε την προσευχή του, καθώς οι γονείς τα τάιζαν. Τα έβλεπε με την άκρη του ματιού του, που έβγαζαν φτερά και το έλεγε στο Θεό με χαρά. Περίμενε να μάθουν να πετούν και μια μέρα η φωλιά έμεινε άδεια. Μεγάλωσαν και πέταξαν μακριά.

Ο ασκητής είπε «Αμήν», έβαλε την άδεια φωλιά στην ρίζα ενός δέντρου, έκανε το σταυρό του και χαμογελαστός μπήκε στην καλύβα του.

Αυτό είναι και το σχολείο παιδιά μου. Μια φωλιά που μέσα της μπορείτε να μεγαλώσετε και να ανοίξετε τα φτερά σας για το ταξίδι της γνώσης. Εσείς είστε σαν τα νεογέννητα πουλάκια. Περιμένουν οι δάσκαλοι και οι δασκάλες σας να μεγαλώσετε. Στηρίζουν την φωλιά με την αγάπη τους. Σας καμαρώνουν, καθώς αρχίζετε να μελετάτε. Όλη τη σχολική χρονιά μια προσευχή σιωπηλή και διαρκής θα σας ακολουθεί. Ο Θεός τους δίνει δύναμη να κρατούν τα χέρια τους ανοιχτά και ακούραστα, για να μην ταραχτεί η φωλιά σας, το Σχολείο. Δεν είναι εύκολο αυτό.

Όταν ο ερημίτης έμενε με ανοιχτά τα χέρια και κρατούσε την φωλιά στην παλάμη του, κοιτούσε ψηλά και προσευχόταν. Με το σώμα και τα χέρια του σχημάτιζε το σχήμα του Σταυρού.

Παιδιά μου,

 Αυτή τη μικρή ιστορία μην την ξεχάσετε ποτέ. Νιώστε το Σχολείο σαν τη δική σας φωλιά. Όλοι σας αγαπάμε, μα πιο πολύ ο Θεός μας.

Καλή χρονιά και ευλογημένη!

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ

† Ο ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ