Η Σούρπη δημιουργήθηκε ως οικισμός στα βυζαντινά χρόνια, τον 11^ο-12^ο αιώνα. Το πρώτο χωριό κτίσθηκε στην γειτονιά της Ντάμτσας, γύρω από τον ναό του Αγίου Δημητρίου, που έγινε έτσι  ο πολιούχος Άγιος της πρώτης Σούρπης. Όταν ξεκίνησε γύρω στο 1450 η Τουρκοκρατία στον Θεσσαλικό χώρο, η Σούρπη καταστράφηκε από τους αλλόθρησκους κατακτητές, όπως και το γειτονικό Πτελεό και έτσι οι κάτοικοί της έκτισαν την νέα λεγόμενη Σούρπη, στο χώρο της σημερινής πλατείας του τόπου. Τότε περίπου κτίσθηκε και ο ναός της Αγίας Παρασκευής στη πλατεία της νέας θέσης του χωριού και έγινε η Αγία Παρασκευή η πολιούχος του τόπου τους.

Ο πρώτος Ναός βρισκόταν στο χώρο του Μνημείου των Ηρώων πεσόντων στη σημερινή πλατεία της Σούρπης και του πρώην Δημαρχείου, λίγα μέτρα δηλαδή πιο κάτω από τον σημερινό Ναό. Είχε κτισθεί, όπως προαναφέρθηκε, επί Τουρκοκρατίας, πιθανώς τον 18^ο αιώνα. Πάντως  η Δέσποινα Κωστούλα, Σουρπιώτισσα  φιλόλογος και ερευνήτρια της τοπικής ιστορίας, μάς διασώζει ότι το1759 σώθηκε το χωριό από επιδημία και οι κάτοικοι αφιέρωσαν μια εικόνα της Αγίας στο Ναό της. Η συγκεκριμένη εικόνα της Αγίας Παρασκευής σήμερα δεν υπάρχει.

Ήταν μικρός ο πρώτος Ναός, στο ρυθμό της πλατειάς βασιλικής και με χαμηλό  ξύλινο γυναικωνίτη στο πίσω του μέρος, για να κάθονται οι γυναίκες. Έναντι του Ναού υπήρχε ψηλό καμπαναριό και στο επάνω του μέρος υπήρχε οστεοφυλάκιο, αφού στα χρόνια της Τουρκοκρατίας εκεί στην πλατεία βρισκόταν το νεκροταφείο του χωριού. Ο παλιός Ναός της Αγίας Παρασκευής αποφασίστηκε από τους κατοίκους να γκρεμισθεί το 1937, για να κτισθεί ένας μεγαλύτερος, πάλι περίπου στον ίδιο χώρο, στην πλατεία της Σούρπης.

Τα πρώτα χρήματα για την ανέγερση του Ναού συγκεντρώθηκαν το 1938 και 1939 από την παραχώρηση των ενοικίων όλων των χωραφιών της Σούρπης. Αντί να τα εισπράττουν οι κάτοικοι, τα εισέπραττε ο εκκλησιαστικός επίτροπος του Ναού Κων/νος Κατσάνος. Αρωγοί αυτής της μακροχρόνιας προσπάθειας της ανέγερσης του νέου Ναού της Αγίας Παρασκευής ήταν οι εφημέριοι της Σούρπης εκείνα τα χρόνια , ο π. Μιλτιάδης Βραχνιάς και ο π. Ιωάννης Παπατριανταφύλλου.

Τον Αύγουστο του 1943 ο Ναός βομβαρδίστηκε από ιταλικά αεροπλάνα, κατά την καταστροφή του χωριού στις 15/8/1943 από τα στρατεύματα Κατοχής. Λίγο καιρό μετά δόθηκε θεατρική παράσταση  μπροστά στον μισογκρεμισμένο Ναό από τον θίασο του Βασίλη Ρώτα, με το έργο ''Ρήγας Φεραίος'' και τα έσοδα από την παράσταση δόθηκαν για τον ιερό σκοπό της συνέχισης της Αγίας Παρασκευής. Ο Ναός τελικά ολοκληρώθηκε το 1960, κτίσθηκε στο ρυθμό της βασιλικής με τρούλο, σε σχέδιο του αρχιτέκτονα Θ. Ραφανίδη και έγιναν τα εγκαίνιά του στις 26 Ιουλίου 1960, από τον Μητροπολίτη Δημητριάδος κυρό Δαμασκηνό.

Η αγιογράφηση του Ναού έγινε από τον εξαίρετο Βολιώτη αγιογράφο Βασίλη Καζάκο, στα χρόνια 1956-1970. Σήμερα μάλιστα η κόρη του Βούλα Καζάκου ολοκληρώνει την αγιογράφηση του Ναού. Από τον πρώτο ναό της Αγίας Παρασκευής σώζονται οι δύο εικόνες του τέμπλου, του Χριστού και της Παναγίας, καθώς και του Αγίου Χαραλάμπους και της Αγίας Παρασκευής, που είναι τοποθετημένες στα προσκυνητάρια του Ναού, στην είσοδό του. Τα ιερά λείψανα του εγκαινίου της Αγίας Τράπεζας του Ναού είναι των Αγίων Στυλιανού, Χαραλάμπους, Νεκταρίου και Αναργύρων.

Ο περικαλλής επιβλητικός Ναός δεσπόζει σήμερα στην κεντρική πλατεία της Σούρπης και στην πανήγυρη της Αγίας στις 26 Ιουλίου κάθε χρόνο πλήθος επισκεπτών, από όλη την Νοτιοδυτική Μαγνησία,  πλημμυρίζουν τον τόπο της Σούρπης.

Οι εφημέριοι του Ναού διετέλεσαν:

π. Ιωάννης Γεωργιάδης(1860-1900 περίπου)

π. Χρήστος Παπαευαγγέλου (1900-1920 περίπου)

π. Ιωάννης Παπατριανταφύλλου(1920-1970,εφημέριος αρχικά της ενορίας Αγίου Γεωργίου Σούρπης και μετά το 1945 εφημέριος της Αγ. Παρασκευής)

π. Μιλτιάδης Βραχνιάς (1930-1944 περίπου)

π. Ευάγγελος Τσίντζηρας(1970-1984), π. Λάμπρος Χατζής (1984-1996)

π. Γεώργιος Μπέκας, ο σημερινός Αρχιερατικός Επίτροπος Αλμυρού (1997-2003)

π. Χρήστος Μανωλάς (2003-2009)και

ο Ιερομόναχος Σίμων Δερβίσης, ο νυν εφημέριος του Ναού.