Ιστορικο Σημειωμα

• Ναός του Αγίου Βασιλείου θεμελιώθηκε τo 1952. Ή ίδρυση της Ενορίας απετέλεσε παλλαϊκό αίτημα των ανθρώπων της περιοχής, κυρίως όσων ήταν πρόσφυγες από την Καππαδοκία και οι όποιοι κατοικούσαν στις περίφημες «παράγκες». Μέχρι τότε οι κάτοικοι της συνοικίας εκκλησιάζονταν κυρίως στην Ενορία της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος ή άλλοι στην Ανάληψη του Χριστού.
• Από το 1949 οι κάτοικοι της περιοχής «Συνοικισμού» Ιωλκού, όπως ονομάζονταν, με την σύμφωνη γνώμη του τότε Μητροπολίτη Δημητριάδος Ιωακείμ, ζητούν την ίδρυση σχολείου και Εκκλησίας, θεωρώντας ότι πλέον ήταν περί τις 1000 οικογένειες (550 από αυτές ήταν προσφυγικές και κατοικούσαν στις λεγόμενες «παράγκες») και ήταν απαραίτητα και τα δύο γι' αυτούς. Υποβάλλουν μάλιστα σχετικό αίτημα στην Πολιτεία, το όποιο συνεπικουρούν ό Μητροπολίτης Ιωακείμ, άλλα και το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Παγασών (δήμαρχος τότε ό Γ. Κοντοστάνος), για την ίδρυση Ενορίας.
• Ό τότε Μητροπολίτης Ιωακείμ σκεπτόταν την ίδρυση του Ναού στο τέρμα της οδού Ροζού. Όπως αναφέρει σε σχετική του γραπτή μαρτυρία ό παλαιός ιεροψάλτης του Ναού Σάββας Σαββαίδης, το οικόπεδο στο όποιο τελικά κτίσθηκε ό Ναός ήταν τότε απόκεντρο και ό Μητροπολίτης ήθελε να το ανταλλάξει με άλλο πού βρισκόταν στο τέρμα της οδού Ροζού, καθώς ή Ροζού ήταν ορατή από την οδό Αλεξάνδρας. Ή Ροζού ήταν ευθύς δρόμος και ό Ναός θα χτίζονταν ουσιαστικά στο τέρμα της, κάτι ανάλογο με τον Ναό της Ευαγγελιστρίας της Νέας Ιωνίας. Το οικόπεδο εκείνο είχε όμως 9 κληρονόμους, οι όποιοι δεν συμφωνούσαν στην ανταλλαγή, με αποτέλεσμα ό Μητροπολίτης να δεχθεί το αρχικώς προταθέν οικόπεδο, στο οποίο και τελικά κτίσθηκε ό Ναός. Το οικόπεδο αυτό, αξίας τότε 1.000.000 δραχμών, ήταν δωρεά που ζεύγους Αθανασίου και Κυρατσώς Γεωργαντζά, οι όποιοι κατάγονταν από την περιοχή της Μακρινίτσας. Αρχικώς είχε παραχωρηθεί στον Σύλλογο Ορθοδόξου Εσωτερικής Ιεραποστολής «Απόστολος Παύλος» (στην θρησκευτική οργάνωση «Ζωή»). "Ήταν εκτάσεως 2 στρεμμάτων και βρισκόταν στη θέση «Αμυγδαλιά». Συνόρευε με τα σπίτια των Απ. Κατσικλά, Άθ. Χρυσαφή και Ά. Παπαγεωργίου και με το αγρόκτημα του Άποστ. Κόκκου. Το οικόπεδο, όπως ήταν και η αρχική επιθυμία του ζεύγους Γεωργαντζά, επιστράφηκε από την οργάνωση στην Μητρόπολη Δημητριάδος το 1950, με τον όρο εντός δεκαετίας να οικοδομηθεί Ιερός Ναός, όπως και έγινε.
• Οι γραφειοκρατικές διαδικασίες ολοκληρώθηκαν σύντομα και, με την σύμφωνη γνώμη της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, στις 22 Ιουνίου 1953, δια Βασιλικού Διατάγματος το οποίο δημοσιεύθηκε στο υπ. Αριθ. 187 φ. ε. κ. (τόμος A΄. 25-7-1953), ιδρύθηκε η ενορία του Αγίου Βασιλείου Βόλου. Τα όρια της Ενορίας περιελάμβαναν βόρεια το τέρμα των χωρίων Αγίας Παρασκευής και Αγίου Γεωργίου Μπαξέδων, νότια την οδό Βύρωνος, ανατολικά την οδό Αντωνοπούλου και δυτικά μέχρι τον χείμαρρο τού Κραυσίδωνα. Τα όρια της Ενορίας σήμερα έχουν αλλάξει δυτικά (μέχρι την οδό Κουντουριώτου), λόγω της ιδρύσεως της Ενορίας του Αγίου Γερασίμου, και βόρεια μέχρι την οδό Μαβίλη (δεν συνορεύει πλέον με την Αγία Παρασκευή, άλλα μόνο με τον "Άγιο Γεώργιο).
• Ό Ναός, κι ας μην είχε εκδοθεί ή απόφαση της Ιεράς Συνόδου, είχε ξεκινήσει να χτίζεται. Ό Μητροπολίτης Ιωακείμ είχε ορίσει υπεύθυνο για το Ναό τον τότε Πρωτοσύγκελλο Αρχιμανδρίτη Κλήμη Αναστασίου. Αυτός επισκέφθηκε τον Συνοικισμό την Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 1951 και συγκέντρωσε τους κατοίκους. Αρχικά υπήρχε διχογνωμία μεταξύ τους για το όνομα τού Αγίου πού θα δινόταν στον Ιερό Ναό.
• Όπως χαρακτηριστικά διηγείται ό εκ των πρωτεργατών της ανεγέρσεως, Μαργαρίτης Παπαδόπουλος, ό π. Κλήμης συνάντησε τους κατοίκους της περιοχής στο καφενείο του Χατζηιωάννου (Κατσαρού, όπως τον ήξεραν οι κάτοικοι). "Άλλοι κάτοικοι ήταν Καππαδόκες, άλλοι από τον "Άγιο Χαράλαμπο της Γιάλβας, άλλοι από διάφορα μέρη της Μικράς Ασίας, άλλοι ντόπιοι. Ό καθένας, ανάλογα με τον τόπο της καταγωγής του και τον Ναό πού υπήρχε εκεί, ήθελε να δώσει και αντίστοιχο όνομα. Κατόπιν πολλών συζητήσεων και προτροπής του π. Κλήμη, οι κάτοικοι δέχτηκαν ομόφωνα να τιμηθεί ό "Άγιος Βασίλειος και έτσι να ονομαστεί ό Ναός.
• Οι κάτοικοι αμέσως εξέλεξαν Επιτροπή για την προώθηση του έργου ανέγε­ρσης του Ιερού Ναού. Ή Επιτροπή αποτελούνταν από τους Αρχιμανδρίτη Κλήμη Αναστασίου και τους Περικλή Φασουράκη, Πρόδρομο Χουρμουζιάδη, Αθανάσιο Γεωργαντζά, Γεώργιο Διαμαντόπουλο, Ιωάννη Σεραφίδη, Πρόδρομο Σεϊσογλου, Γεώργιο Σαριλίδη, Ιωάννη Καφριτόπουλο, Απόστολο Βαφειάδη, Μιχάλη Χατζημιτροφάνους και Κωνσταντίνο Κατσαρό. Αργότερα, προσετέθησαν και οι έξης ως μέλη: Ιωάννης Παπαϊωάννου, Αθανάσιος Πετρόχειλος, Νικόλαος Παπαγεωργίου, Σάββας Σαββαΐδης, Αριστείδης Γκούμας, Αβραάμ Χουρμουζιάδης, Γεώργιος Χουρμουζιάδης, Μαργαρίτης Παπαδόπουλος, Γρηγόριος Χατζηευθυμίου, Ιορδάνης Γιοννανίδης και Χρήστος Βαφειάδης.
• Ό Μητροπολίτης Δημητριάδος Ιωακείμ, για να υπάρχει ταχύτητα και ευελιξία στις αποφάσεις της Επιτροπής, όρισε μία μικρότερη Εκτελεστική Επιτροπή, όπως την ονόμασε, αποτελούμενη από τον π. Κλήμη ως Πρόεδρο, τον Κωνσταντίνο Κατσαρό ως Αντιπρόεδρο, τον Ιωάννη Παπαϊωάννου ως Γενικό Γραμματέα, τον Πρόδρομο Χουρμουζιάδη ως Ταμία και τους Αθανάσιο Γεωργαντζά, Μαργαρίτη Παπαδόπουλο και Σάββα Σαββαΐδη ως μέλη.
• Ή Επιτροπή όρισε ως επιβλέποντα μηχανικό τον Γεώργιο Πολυκάρπου, ό όποιος αμέσως ξεκίνησε τις εργασίες για την διαμόρφωση του χώρου, ώστε να τεθεί ό θεμέλιος λίθος. Ή θεμελίωση έγινε την Κυριακή 6 Απριλίου 1952, Ε' Νηστειών. Από τον Ιερό Ναό Αναλήψεως του Χριστού Βόλου, μετά την τέλεση Θείας Λειτουργίας, ξεκίνησε μεγάλη πομπή, με την συμμετοχή πολιτικών και στρατιωτικών άρχων, ενώ τον Αγιασμό τέλεσε μέσα σε κλίμα συγκίνησης και χαράς ό Μητροπολίτης Ιωακείμ. Ομιλητές ήταν ό θεολόγος Σάββας Νανάκος και ό τότε Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Παγασών Βασίλειος Στρεφτάρης. Για τον θεμέλιο λίθο έγινε δημοπρασία και πλειοδότης αναδείχθηκε ό έμπορος Νικόλαος Κουτσίνας, ό όποιος έθεσε τον θεμέλιο λίθο και τον έχρισε με λίγη λάσπη, μετά την φράση του Μητροπολίτη «έδρασον».
• Χαρακτηριστικά αναφέρει ό Σάββας Σαββαΐδης ότι κατά την τελετή της θεμελιώσεως οι χριστιανοί προσέφεραν διάφορα ποσά, όπως και είδη. Ένας μάλιστα πρόσφερε και ένα ζωντανό αρνί, το όποιο βγήκε σε λαχειοφόρο, ενώ όλοι οι γύρω κάτοικοι προσέφεραν εργασία στο σκάψιμο των θεμελίων. Οι γυναίκες της Ενορίας είχαν αναλάβει τα κεράσματα των παρισταμένων στην θεμελίωση, άλλα και την σίτιση των εργατών πού έσκαβαν τα θεμέλια.
• Αρχικά υπήρχε πρόβλημα με το νερό. Δεν υπήρχαν παρά ελάχιστα πηγάδια στον Συνοικισμό. Πολλές φορές έφερναν νερό από τον λαχανόκηπο του Δημητρίου Χειλίτση, ό όποιος βρισκόταν εκεί πού σήμερα είναι το παλαιό Άσυλο. Νερό βρέθηκε στην περιοχή με τους σεισμούς του 1955.
• Αμέσως συγκροτήθηκαν συνεργεία Εράνου για να συγκεντρωθούν χρήμα­τα από τις συνδρομές των κατοίκων της περιοχής. Κάθε Κυριακή, μετά την Θεία Λειτουργία, 9 αρχικά συνεργεία γύριζαν όλη την περιοχή, ενώ μία φορά το χρόνο, παραμονές της εορτής του Αγίου Βασιλείου διεξάγονταν Έρανος σε ολόκληρο τον Βόλο, κατόπιν αδείας της Μητροπόλεως Δημητριάδος, για την αποπεράτωση του Ιερού Ναού. Την πρώτη χρονιά πού διεξήχθη ό γενικός έρανος συγκεντρώθηκε το ποσόν των 31.575.000 δραχμών.
• Μετά την θεμελίωση άρχισαν να γίνονται υπαίθριες θείες Λειτουργίες, με την εκ περιτροπής συμμετοχή ιερέων από τις μεγάλες Ενορίες Βόλου και Νέας Ιωνίας. Σύντομα ή Επιτροπή κατασκεύασε ένα μεγάλο στέγαστρο, για να προστατεύονται και οι ιερείς και οι συμμετέχοντες στην Θεία Λειτουργία από τις καιρικές συνθήκες. Τραπέζι για την Θεία Λειτουργία, καρέκλες και ότι χρειαζούμενο έφερναν οι κάτοικοι.
• Με την φροντίδα του μέλους της Επιτροπής Αριστείδη Γκούμα βρέθηκε και μια μικρή καμπάνα 56 οκάδων. Την προσέφερε ένας παλιός καμπανοποιός, ό Βασίλης Πρωτόπαπας, μόνο όμως τις Κυριακές. Την κρεμούσαν σε ένα δέντρο λωτού, το όποιο λειτουργούσε ως πρόχειρο καμπαναριό, και μετά την λειτουργία την επέστρεφαν στον ιδιοκτήτη της. Αργότερα, ό Γκούμας την αγόρασε, ενώ ό Πρωτόπαπας ήταν αυτός πού έφτιαξε τις καμπάνες του Ναού, οι όποιες υπάρχουν μέχρι και σήμερα.
• Στο μεταξύ συνεχίζονταν οι εργασίες για την ανέγερση του Ναού υπό την ευθύνη τού μηχανικού Γεωργίου Πολυκάρπου. Τα σχέδια δωρίθηκαν στον Ναό από το Υπουργείο Παιδείας και ή τελική κατασκευή θα ήταν τρίκλιτη βασιλική, με μαρμάρινες κολώνες ως στηρίγματα και ευρύ γυναικωνίτη. Εξωτερικά ό Ναός θα κτίζονταν με πέτρες, τις όποιες αγόραζε ή Επιτροπή από τα λατομεία της περιοχής, ενώ το μαύρο «φρυδάκι», το όποιο περιδιαβαίνει τον Ναό, προέρ­χονταν από πέτρα τού λατομείου του Άναύρου.
• Μεγάλη ήταν ή προσφορά τού τότε διοικητή της Τρίτης Μεραρχίας Λαρίσης Στρατηγού Θωμά Πεντζόπουλου, ό όποιος διέθεσε 200 κυβικά πέτρα Βελεστίνου, με την οποία τότε χτίζονταν το Στάδιο Βόλου. Μάλιστα, ό Πεντζόπουλος διέθεσε δωρεάν και δέκα φορτηγά αυτοκίνητα για να μεταφέρουν την πέτρα.
• Το προσωρινό στέγαστρο, όπως ήταν φυσικό, δεν εξυπηρετούσε τις ανάγκες των ανθρώπων. Έτσι χτίστηκε στο εσωτερικό τού Ναού ένας μικρός ναΐσκος, ή «παράγκα», όπως την θυμούνται οι παλιοί ενορίτες. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ό Σάββας Σαββαΐδης, τον Σεπτέμβριο του 1952, είχαν σταλεί από το εργοστάσιο Τσαλαπατά χιλιάδες τούβλα. Για να μεταφερθούν αυτά στον χώρο των εργασιών ό π. Κλήμης πήγε στο 14ο Δημοτικό Σχολείο, παρακάλεσε τον δάσκαλο και τα παιδιά της Ε' και Στ' Δημοτικού άφησαν τα μαθήματα τους και για αρκετές ήμερες μετέφεραν τούβλα στα θεμέλια.
• Ή αμοιβή των παιδιών ήταν μία μικρή εικόνα-ενθύμιο των κατηχητικών σχολείων. Μάλιστα, τέτοιος ήταν ό ζήλος των παιδιών για να μεταφέρουν τα τούβλα, ώστε πολλά από αυτά σήκωναν περισσότερα από όσα μπορούσαν, με αποτέλεσμα να ματώνουν τα χέρια τους. Τα «ματωμένα τούβλα» ήταν μία ακόμη απόδειξη της πάνδημης συμμετοχής των κατοίκων της περιοχής στην οικοδόμηση του Ιερού Ναού.
• Ό σεισμός του 1955 βρήκε το Ναό ημιτελή. Οι ζημιές πού έπαθε ό Ναός δεν ήταν μεγάλες. Πολλά, ωστόσο, αρχοντικά του Βόλου καταστράφηκαν από τον σεισμό και αυτό έκαμε τους ανθρώπους του Ναού να αναζητήσουν πέτρες, οι όποιες δεν θα χρησιμοποιούνταν πια. Τις πέτρες κατεργάστηκαν τεχνίτες σπουδαίοι εκείνης της εποχής, οι όποιοι φρόντιζαν για την ομοιόμορφη μετατροπή τους. "Άλλες πέτρες, όπως επίσης και μαρμάρινες βάσεις και υλικό για τα κιονόκρανα, αγοράστηκαν από την περιοχή του Κισσού Πηλίου και από την περιοχή Τρανόβαλτο της Κοζάνης, με προσφορά των αδελφών Σκούταρη.
• Μαρμάρινο υλικό είχε μεταφερθεί και από την περιοχή «Εξωραϊστικής». Εκεί ήταν συγκεντρωμένα από την Λιμενική Επιτροπή Βόλου τα μαρμάρινα ρείθρα της παραλίας, τα όποια είχαν ανατινάξει οι Γερμανοί φεύγοντας από το Βόλο. Ή Επιτροπή πήρε την άδεια και χρησιμοποίησε κάποια από αυτά.
• Ή επεξεργασία γινόταν στο υπόστεγο της Εκκλησίας με πρωτομάστορα τον μαρμαρά Αργύρη Μπαλαμπάνη, άριστο τεχνίτη εκείνης της εποχής. Τεχνίτες πού εργάστηκαν για το Ναό ήταν και οι Αντώνιος Τσίρος, Ευάγγελος Μωραΐτης, Ανέστης και Τάκης Λίντζος, Ανδρέας "Αλεξίου και άλλοι. Ό τρόπος με τον όποιο οι τεχνίτες εργάστηκαν, ήταν για τα δεδομένα εκείνης της εποχής «θαύμα» και είναι γεγονός ότι ό Ναός έγινε περικαλλέστατος.
• Ή Επιτροπή αγόρασε και το οικόπεδο στο όποιο βρίσκεται σήμερα το προαύλιο του Ναού, από τον κάτοχο του 'ΑΘ. Πούλιο. Απαλλοτρίωσε και το σπίτι του 'ΑΘ. Παπαγεωργίου, εκεί πού σήμερα έχει χτιστεί το Πνευματικό Κέντρο της Ενορίας, ενώ αγόρασε και το οικόπεδο του 'ΑΘ. Χρυσαφή, δίδοντας του χρήμα­τα για να χτίσει το σπίτι πού και σήμερα υπάρχει στην κατάληξη προς τα δεξιά του προαυλίου.
• Δύο δωρεές πού έγιναν εκείνη την εποχή βοήθησαν αποφασιστικά στην προώθηση των έργων του Ναού. Ή πρώτη ήταν μεταθανάτιος δωρεά της Ελένης, χήρας Τιμολέοντος Χατζηγεωργίου ή Παπαδημητρίου το 1954 και ή δεύτερη τον Απρίλιο του 1955, από τον ομογενή της Αμερικής Κωνσταντίνο Ουτσκούνη, ό όποιος βοήθησε και στη συνέχεια πάλιν και πολλάκις τον Ιερό Ναό.

• Με απόφαση της Ιεράς Συνόδου, κατόπιν εισηγήσεως του Μητροπολίτη Δημητριάδος Ιωακείμ, από τον Ιούνιο του 1955 προκηρύσσεται τακτική θέση εφημερίου του Ιερού Ναού, την οποία καταλαμβάνει ό Ιερομόναχος Ιγνάτιος Καραευστρατίου, ενώ την όλη ευθύνη για την ανέγερση του Ναού εξακολουθεί να έχει ό Αρχιμ. Κλήμης Αναστασίου. Από τις 13 Σεπτεμβρίου 1956 και μετά ο Ναός πλέον αρχίζει να καταβάλει και επίσημα τις εισφορές του στο κράτος, λειτουργώντας πλέον ως Ενορία.
• Με τον ερχομό στο Βόλο του από Τριφυλίας Μητροπολίτου Δημητριάδος Δαμασκηνού το τέλος του 1957, ξεκινά ή δεύτερη περίοδος ανεγέρσεως του Ιερού Ναού, ή οποία θα οδηγήσει στην αποπεράτωση και τον εγκαινιασμό του.
• Κλείνοντας την πρώτη αυτή περίοδο της ιστορίας της ανέγερσης του Ναού αξίζει να σταθούμε σε ορισμένα πρόσωπα πού διαδραμάτισαν αποφασιστικό ρόλο για το ξεκίνημα της Ενορίας. Να επισημανθεί ό ρόλος του Προέδρου της Επιτροπής Ανεγέρσεως του Ναού, Αρχιμανδρίτη Κλήμεντος Αναστασίου, ό όποιος ήταν πραγματικά ή ψυχή της όλης προσπάθειας. Καίτοι Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως και εφημέριος του Μητροπολιτικού Ναού Αγίου Νικολάου Βόλου, πρωτοστάτησε στην οικοδόμηση του Ναού, εργαζόμενος προσωπικά, άλλα και κινητοποιώντας τους ανθρώπους της περιοχής, όπως επίσης και αξιοποιώντας κάθε δυνατή ευκαιρία προκειμένου να συνδράμει στο έργο.
• Ή συμπαράσταση του μακαριστού Μητροπολίτου Δημητριάδος Ιωακείμ ήταν και αυτή αποφασιστική. Τόσο ή εξασφάλιση του οικοπέδου επί του οποίου χτίστηκε ό Ναός, όσο και ή αγάπη του για το προσφυγικό στοιχείο και τους φτωχούς, άλλα ευσεβείς κατοίκους της περιοχής, τον έκαμαν να σταθεί αρωγός σε κάθε προσπάθεια.
• Μάλιστα, ήταν τόση ή αγάπη του Ιωακείμ, ό όποιος κατοικούσε εντός των ορίων της Ενορίας, ώστε μετά από την παραίτηση του από την θέση του Μητροπολίτου Δημητριάδος, να εκκλησιάζεται τακτικότατα στον Ναό του Αγίου Βασιλείου, να επικοινωνεί με τους ανθρώπους της Ενορίας, άλλα και να ζητήσει να ταφεί στο προαύλιο του Ιερού Ναού.
• Όπως χαρακτηριστικά περιγράφει ό Μαργαρίτης Παπαδόπουλος, ό Ιωακείμ ήταν πολύ απλός. Ερχόταν στον Ναό με το μπαστούνι του, χωρίς να φαίνεται ότι ήταν επίσκοπος, έβλεπε την αγάπη των κατοίκων για την Ενορία και συγκι­νούνταν. "Έτσι, όταν πέθανε το 1959, βρέθηκε όρος στην διαθήκη του πού ζητούσε να ταφεί στον χώρο του Ιεροί Ναού. Ή Επιτροπή είχε δυσκολία που να τον θάψει, καθώς οι χώροι ήταν περιορισμένοι. Τελικά, ύστερα από συνεννόηση

• με τον Μητροπολίτη Δαμασκηνό, αποφασίστηκε ή ταφή του στο οικόπεδο του Άθ. Πουλιού, εκεί πού σήμερα βρίσκεται ό τάφος του, στο προαύλιο τού Ναού.
• Αξίζει να σταθούμε και στην συλλογική προσπάθεια των κατοίκων της συνοικίας. "Άνθρωποι φτωχοί, χωρίς μόρφωση και κοινωνική επιφάνεια, έδειξαν μεγάλη ευσέβεια και αγάπη για την Εκκλησία, από τους μικρότερους ως τους μεγαλύτερους. Ήταν αυτοί πού προσέφεραν χρήματα, τιμαλφή, προσωπική εργασία, διάθεση, χρόνο, για την οικοδόμηση τού Ναού.
• Και ήταν συλλογικό το έργο και όχι ατομικό. Όπως πάλι χαρακτηριστικά θυμάται ό Μαργαρίτης Παπαδόπουλος, ό καθένας είχε το πόστο του, την ευθύνη του, το μερίδιο του στην ανέγερση. Και αυτό ήταν ακριβώς πού κατέστησε την ανέγερση τού Ναού ένα σπουδαίο γεγονός, πραγματικό θαύμα, ή από κοινού δράση και παρουσία, όπως άλλωστε αρμόζει σε μια γνήσια εκκλησιαστική κοινότητα!

Εγκαίνια

• Ο ερχομός στο Βόλο του Μητροπολίτη Δαμάσκηνου έδωσε περαιτέρω ώθηση στις εργασίες για την ανέγερση του Ναού. Από την Πρωτοχρονιά του 1957, πού ό Μητροπολίτης λειτούργησε στον Ιερό Ναό, το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο και ή Επιτροπή Ανεγέρσεως ενέτειναν τις προσπάθειες τους. Μάλιστα, ό Δαμασκηνός έδωσε 15 χιλιάδες δραχμές ως δωρεά, όπως καταγράφεται στα βιβλία του Ναού.
• Το 1958 ανέλαβε καθήκοντα προϊσταμένου και μόνιμου εφημερίου ό Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Χριστόπουλος. Ό π. Κλήμης Αναστασίου έμεινε στο Βόλο και ήταν υπεύθυνος της Επιτροπής Ανεγέρσεως του Ναού μέχρι το τέλος του 1959, οπότε και μετετέθη στην Αθήνα. Ό π. Γεώργιος, σε συνερ­γασία αρχικά με τον π. Κλήμη, άλλα και με την βοήθεια και συμπαράσταση και των άλλων εφημερίων τού Ναού, και κυρίως του Πρωτοπρεσβυτέρου Ιωάννη Σταθόπουλου, ιδίως το τελευταίο διάστημα πριν από τα εγκαίνια του Ναού, έκαμε ότι χρειάστηκε, ώστε ό Ναός να Ολοκληρωθεί.
• Όπως ό ίδιος διηγείται, όταν ήλθε στην Ενορία αισθάνθηκε απογοήτευση καθώς ό Ναός δεν ήταν αυτό πού ό ίδιος περίμενε, όταν ξεκίνησε από την Μητρόπολη Τριφυλίας, για να έλθει στον Βόλο. Ή κατάσταση στο προαύλιο ήταν δύσκολη, καθώς υπήρχαν παντού κολώνες, μάρμαρα και άλλα υλικά προς χρήσιν για την αποπεράτωση του Ναού, ενώ χαρακτηριστικά τονίζει ότι« έβοσ­καν άλογα στο προαύλιο της Εκκλησίας»!
• Ωστόσο, αυτό πού επισημαίνει ό π. Γεώργιος είναι ότι ό Ναός, καθώς οι εργασίες είχαν προχωρήσει, έδινε την εντύπωση ενός πανέμορφου οικοδομήματος. Είχε σχεδόν ολοκληρω­θεί το εσωτερικό του, είχαν τοποθετηθεί οι περισ­σότερες κολώνες, οι όποιες με τα θαυμάσια κιονόκρανα, σχέδια παλαιών τεχνιτών, τα όποια το συνεργείο τού Μπαλαμπάνη είχε δέσει αρμονικά, δημιουργούσαν μία μοναδική πραγματικά αίσθηση σε όποιον τον έβλεπε. Παράλληλα, ό π. Κλήμης είχε σχεδιάσει την τοποθέτηση στην οροφή τού Ναού, υπό τύπον φωτισμού, της φράσης «Εν Εκκλησίες ευλογείτε τον Θεόν», ή οποία θα φωτίζονταν και θα ήταν ορατή και από τις δύο πλευρές. Ή ίδια επιγραφή θα έμπαινε και στην μετόπη τού Ναού, επάνω από την είσοδο.
• Ό παπά-Γιώργης, βοήθησε αποφασιστικά ώστε τα οράματα τού π. Κλήμη να υλοποιηθούν, κινητοποιώντας με την σειρά του ακόμη περισσότερο τους κατοίκους. Ό π. Κλήμης τον είχε φέρει σε επικοινωνία με τον ομογενή εξ Αμερικής Κωνσταντίνο Ουτσκούνη και με τις δωρεές από αυτόν μεγάλων χρηματικών ποσών επιταχύνθηκαν οι εργασίες αποπεράτωσης τού Ναού.
• Σύντομα τοποθετήθηκε ή σκεπή τού Ναού, με αποτέλεσμα το 1960 να γκρεμισθεί ή παράγκα στην οποία μέχρι τότε τελούνταν οι ακολουθίες και λειτουργίες. Ή σκεπή έγινε όπως ό π. Κλήμης τήν οραματίζονταν. Ταυτόχρονα, ενισχύθηκαν τα θεμέλια τού Ναού, ενώ με την βοήθεια τού Ουτσκούνη και άλλων δωρητών, άλλα κυρίως των καθημερινών ανθρώπων, ολοκληρώθηκε το εσωτερικό τού Ναού. Ό Ουτσκούνης βοήθησε και στο θέμα των πολυελαίων. Κατόπιν επιστολών του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου και της Ερανικής Επιτροπής, προσέφερε τα απαραίτητα χρήματα με τα όποια αγοράστηκαν οι μέχρι σήμερα υπάρχοντες πολυέλαιοι του Ναού.
• Ό Ουτσκούνης, έξαλλου, έδωσε τα χρήματα για την ανέγερση του κωδωνοστασίου και εγκατέστησε σ' αυτό ρολόι αξίας 42 χιλιάδων δραχμών. Εκτός από τις καμπάνες, προσφορά κι αυτές του Ουτσκούνη, εγκαταστάθηκε με δαπάνη των πιστών της Ενορίας και μεγάλο αλεξικέραυνο για την προφύλαξη του Ιερού Ναού.
• Υπολογίζεται ότι ό Ουτσκούνης προσέφερε συνολικά το ποσό των 15.000 δολαρίων. Εκτός από τον Ναό του Αγίου Βασιλείου, ό Ουτσκούνης προσέφερε πολλά χρήματα και για την συντήρηση του Ναού της Κοιμήσεως Θεοτόκου στην Μακρινίτσα, με αποτέλεσμα ό Δήμος Βόλου στις 26 Αυγούστου 1963, επί δημαρχίας Ι. Κονταράτου, να τον ανακηρύξει επίτιμο δημότη της πόλης.
• Οι εργασίες για την ανέγερση του Ιερού Ναού ολοκληρώθηκαν το 1963. Ό Ναός στολίστηκε με ζωγραφικό διάκοσμο και ψηφιδωτά του ζωγράφου Βασίλη Καζάκου, ενώ πολλοί, επώνυμοι και ανώνυμοι, προσέφεραν χρήματα για την αγιογραφία, καθιστώντας τον Ναό και ως προς αυτό κόσμημα της πόλης.
• Ή μεγάλη στιγμή των εγκαινίων και της ολοκλήρωσης ενός μεγάλου αγώνα ήλθε. Την 1η Σεπτεμβρίου του 1963, τελέστηκαν σύμφωνα με την εκκλησιαστική τάξη και παράδοση, άλλα και με λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια τα εγκαίνια του Ναού. Στις ακολουθίες προέστη ό Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δημητριάδος Δαμασκηνός, συμπαραστατούμενος από τον Μητροπολίτη Νεαπολέως Αρτέμιο (του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων).
• Από τους κληρικούς παρευρέθησαν οι Πρωτοπρεσβύτεροι π. Γεώργιος Χριστόπουλος και π. Αριστείδης Οικονόμου, οι πρεσβύτεροι Ιωάννης Σταθόπουλος, Δημήτριος Χατζόπουλος (ό όποιος είχε διατελέσει και εφημέριος του Ναού), Ιωάννης Καραλής, Απόστολος Μπίντας, Μιχαήλ Καραπατάκης (από την Πάτρα) και οι Διάκονοι Παύλος Λάιος και Βασίλειος Θεοχάρης.
• Συγχρόνως με τα εγκαίνια τού κυρίως Ναού καθαγιάστηκαν και τα τέσσερα παρεκκλήσια, του Αγίου Γρηγορίου τού Θεολόγου, τού Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, τού Αποστόλου Παύλου και της Αγίας Αικατερίνης, δίδοντας στα Εγκαίνια έναν μοναδικό και μεγαλοπρεπή χαρακτήρα. Παράλληλα, έγινε και χειροτονία εις διάκονον, τού νυν εφημερίου τού Ιερού Ναού Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Βόλου π. Αποστόλου Θάνου, ενώ ό Μητροπολίτης Δαμασκηνός τίμησε με το οφίκιο του Πρωτοπρεσβυτέρου τον π. Γεώργιο Χριστόπουλο.
• Στα εγκαίνια του Ναού παρέστησαν ό νομάρχης Γ. Παπαδάκος, οι δήμαρχοι Βόλου και Νέας Ιωνίας Κονταράτος και Βολίδης, όλες οι πολιτικές και στρατιωτικές αρχές της πόλης και πλήθος λαού πού κατέκλυσε τον Ιερό Ναό
• και την πλατεία.
• Με το πέρας της λαμπρής ακολουθίας ό Μητροπολίτης Δαμασκηνός, σε έκφραση ευγνωμοσύνης προς τον ομογενή Κ. Ουτσκούνη, του απένειμε το οφίκιο του Μυροδότου της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος καί τον έντυσε με τον μανδύα του εκκλησιαστικού αξιώματος, ενώ διαβάστηκε σχετική περγαμηνή με την απόφαση της τοπικής Εκκλησίας. Κατόπιν, ό δήμαρχος Βόλου έδωσε στον Ουτσκούνη αντίγραφο της πράξης του Δημοτικού Συμβουλίου, με την οποία ανακηρύχθηκε επίτιμος δημότης Βόλου.
• Στη συνέχεια, ό Μητροπολίτης Δαμασκηνός τέλεσε τρισάγιο στον τάφο του μακαριστού Μητροπολίτου Ιωακείμ, επισημαίνοντας την προσφορά του και τον αγώνα του για να ξεκινήσει ή οικοδόμηση της Εκκλησίας. Κατόπιν, έγιναν τα αποκαλυπτήρια της προτομής του Ουτσκούνη στο δεξιό σημείο της εισόδου του Ναού, άλλα και της πλάκας με τα ονόματα των δωρητών και ευεργετών της Εκκλησίας, ή οποία βρίσκεται σήμερα αριστερά εντός του νάρθηκα τού Ναού.
• Πριν από την αποκάλυψη της προτομής του Ουτσκούνη, μίλησε ό Σεβασμιώτατος Νεαπολέως, ενώ μικρό ποίημα αφιερωμένο στον δωρητή απήγγειλε ή κόρη του π. Γεωργίου, Βαλσάμω. Τα αποκαλυπτήρια της προτομής έκανε ό Νομάρχης Μαγνησίας Γ. Παπαδάκος, ό όποιος εξήρε την γενναία χειρονομία του δωρητή, άλλα και τις άλλες προσφορές του τόσο στην Μαγνησία όσο και άλλου.

• Μετά τα αποκαλυπτήρια της πλάκας των δωρητών και ευεργετών του Ναού μίλησε ό π. Γεώργιος Χριστόπουλος, ό όποιος τόνισε την συμβολή του Αρχιμανδρίτη Κλήμεντος Αναστασίου στο όλο έργο της ανέγερσης του Ναού, άλλα και όσων από το περίσσευμα ή το υστέρημα τους προσέφεραν για την ανέγερση του.
• Με την τελετή των εγκαινίων ολοκληρώθηκε μια τεράστια προσπάθεια ή οποία έδειξε πώς ό «αγώνας των πτωχών χριστιανών», όταν ξεκινά από την αγάπη για την Εκκλησία και την πίστη στο Θεό, όσο δύσκολος κι αν είναι, οδηγεί σε αίσια αποτελέσματα.
• Αξίζει να σταθούμε λίγο στις μαρτυρίες των δύο κληρικών, του π. Γεωργίου και του π. Ιωάννου. Επισημαίνουν την αγάπη και την ευλάβεια των χριστιανών της περιοχής, το πόσο γρήγορα αγκάλιασαν τους ιερείς τους και τους στήριξαν στις προσπάθειες τους, άλλα και το γεγονός ότι ένιωθαν στην Ενορία ότι άνηκαν σε μια μεγάλη οικογένεια. Και οι δύο θεωρούν ότι ή διακονία τους στον Ναό ήταν κορυφαία εμπειρία στη ζωή τους, καθώς μπόρεσαν να μάθουν τους ενορίτες, τα προβλήματα τους, να τους νιώσουν δικούς τους ανθρώπους!
• Αυτό είναι κάτι πού συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Ή απλότητα και ή αγάπη των πτωχών σε υλικά αγαθά, άλλα πλούσιων σε ευλάβεια και πίστη, χριστιανών δικαιολογεί το γεγονός, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ό π. Ιωάννης Σταθόπουλος, ότι «ό ναός ολοκληρώθηκε σε 12 χρόνια, ενώ άλλες ενορίες έμειναν χωρίς καμπαναριό και ανολοκλήρωτες για 30 και πλέον έτη. Υπήρχε ένας παλμός, μία διάθεση, ένας ενθουσιασμός, αγάπη για την Εκκλησία πού οδήγησε στη συλλογική ολοκλήρωση της προσπάθειας πολύ γρήγορα».
• Το να κατοικεί ό Θεός σε έναν Ναό είναι ό σκοπός της κάθε ανεγέρσεως. Το να κατοικεί στις καρδιές των ανθρώπων είναι απόδειξη ότι ή πίστη είναι γεγονός ζωής, πού καθαγιάζει τον λαό του Θεού, άλλα και δίδει νόημα και στα οικοδομήματα.
• Παράλληλα, αυτός ό κοινοτικός τρόπος εργασίας, ζωής, δράσης, ιδίως σε ότι άφορα θέματα δημιουργίας στον τομέα της πίστης, αποτελεί απόδειξη του τρόπου με τον όποιο ή Εκκλησία μας πορεύεται εν χρόνω. Και έχει μεγάλη σημασία να μπορούμε να διδαχθούμε οι σύγχρονοι πιστοί τον τρόπο αυτό. «Του δε πλήθους των πιστευσάντων ην ή καρδία και ή ψυχή μία» {Πράξ. 4,32). Το 'ίδιο και των πτωχών χριστιανών για την ανέγερση του Ναού τους. Όταν υπάρχει ένας κοινός σκοπός πού συνεγείρει καρδιές, οδηγεί στην συσστράτευση όλων. Χρειάζεται όμως αυτή ή ομόνοια, ή ενότητα και το ενδιαφέρον να εξακολουθεί και μετά και πάντοτε. Διότι αυτό είναι και ή επιταγή της πίστης μας, «το χαίρειν μετά χαιρόντων και κλαίειν μετά κλαιόντων» (Ρωμ. 12,15). Αυτό είναι και το ήθος της παράδοσης μας, ό τρόπος πού ή Ορθοδοξία θέλει από την ενορία της, την Επισκοπή, την Εκκλησία. Κι εδώ ή ευθύνη είναι προσωπική για τον καθένα, άλλα και για το πλήρωμα της κάθε Εκκλησίας.

Δραστηριότητες και κοινωνικό έργο

• Μετά τα Εγκαίνια του Ναού, η Ενορία λειτούργησε πλέον με * πληρότητα. Χωρίς να σημαίνει ότι στον Ναό έπαψαν να συντελούνται έργα για τον εξωραϊσμό του και την συντήρηση του,
• είναι γεγονός ότι το κύριο τμήμα των εργασιών είχε ολοκληρωθεί.
• Πλέον οι ιερείς και τα στελέχη του Ναού μπορούσαν να ασχοληθούν και με την πνευματική καλλιέργεια των ανθρώπων. Και είναι γεγονός ότι κατε­βλήθησαν σπουδαίες προσπάθειες, τόσο στο κατηχητικό και νεανικό έργο, όσο και στην κηρυκτική δράση, άλλα και στην φιλανθρωπία.
• Οι ιερείς, άλλα και δραστήριοι λαϊκοί, λειτούργησαν κατηχητικά σχολεία όλων των βαθμίδων στον Ιερό Ναό. Ταυτόχρονα, κύκλοι μελέτης Αγίας Γραφής, κήρυγμα και άλλες δράσεις έδωσαν δύναμη στην Ενορία, καθιστώντας τον Ναό κέντρο της περιοχής, ή οποία αναπτύσσονταν τάχιστα, ιδίως μετά την δικτα­τορία.
• Αλλά και στο φιλανθρωπικό έργο μεγάλη ήταν ή προσπάθεια της Ενορίας στην ανακούφιση των εμπερίστατων μελών της. Με την ευθύνη των κληρικών και με την συμπαράσταση των μελών της Ερανικής Επιτροπής οργανώθηκαν από το 1960 και μετά συσσίτια, στα όποια έτρωγαν κυρίως τα άπορα παιδιά του Μου Δημοτικού Σχο­λείου και υάλιστα σε πρόχειρη τραπεζαρία
• πού είχε στηθεί στον γυναικωνίτη του Ιερού Ναού.
• Όπως διηγείται ό π. Γεώργιος, κέντρο διανομής τροφίμων ήταν ό Μητροπολιτικός Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου, από τον όποιο ό ίδιος και οι
• επίτροποι κουβαλούσαν τα τρόφιμα, ενώ συνεργεία κυριών με επικεφαλής την Αθήνα Σαββαΐδου και την Αναστασία Αντωνοπούλου, αλλά και άλλες, μαγείρευαν καθημερινά σε πρόχειρα μαγειρεία πού είχαν στηθεί στον χώρο του σημερινού Πνευματικού Κέντρου, ανακουφίζοντας τις ανάγκες των ενοριτών.
• Αξιοσημείωτη και ή συνεργασία των εφημερίων μεταξύ τους, όπως και ή αγάπη τους, ή οποία λειτουργούσε ιδιαίτερα ενωτικά εκείνα τα δύσκολα χρόνια. Αύτη ή παράδοση συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, δίδοντας πολύτιμα μηνύματα για τον τρόπο και το ήθος της Εκκλησίας.
• Ό Ναός συνέχισε την ποικίλη δράση του και επί Μητροπολίτου Δημητριάδος Ηλία, άλλα και επί Μητροπολίτου Δημητριάδος Χριστοδούλου (νυν Αρχιεπισκόπου Αθηνών). Από το 1969 ως το 1973 και από το 1976 ως το 1984 διετέλεσε προϊστάμενος ό Πρωτοπρεσβύτερος Απόστολος Γερονικολός, από το 1973 ως το 1976 ό Πρωτ. Ιωάννης Σταθόπουλος και από το 1984 μέχρι σήμε­ρα ό Αρχιμανδρίτης Αθανάσιος Κολλάς.
• Επί Μητροπολίτου Δημητριάδος Χριστοδούλου, πέραν της όλης άλλης δράσης, ό Ναός, με την ευθύνη του Αρχιμανδρίτου Αθανασίου Κολλά και την συμπαράσταση των ιερέων και των Εκκλησιαστικών Επιτρόπων, προχώρησε στην ανέγερση του περικαλλούς Πνευματικού του Κέντρου. Οι εργασίες ξεκίνησαν το 1986 και ο θεμέλιος λίθος τέθηκε μέσα σε πανηγυρική
• ατμόσφαιρα από τον Μητροπολίτη κ. Χριστόδουλο στις 12 Οκτωβρίου 1986. Ό ίδιος το εγκαινίασε στις 10 Νοεμβρίου 1996, δίδοντας του το όνομα «Βασιλείας».
• Το Πνευματικό Κέντρο ουσιαστικά κτίσθηκε με τον ίδιο τρόπο με τον όποιο κτίσθηκε ό Ναός, δηλαδή χάρις στην συνδρομή των πτωχών χριστιανών της Ενορίας! Μεγάλες δωρεές δεν υπήρξαν κι εδώ, άλλα ό καθένας βοήθησε από το περίσσευμα ή το υστέρημα του, όπως χαρακτηριστικά τόνισε ό Αρχιμανδρίτης Αθανάσιος Κολλάς στον λόγο του την ήμερα των εγκαινίων. Ό Μητροπολίτης Δημητριάδος Χριστόδουλος τέλεσε και τα θυρανοίξια του Παρεκκλησίου του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ, το οποίο βρίσκεται στον τελευταίο όροφο. Στο Πνευματικό Κέντρο στεγάζεται πλέον όλο το πλούσιο νεανικό, φιλανθρωπικό και ιεραποστολικό έργο της Ενορίας.
• Παράλληλα, από το 1997 και μέχρι σήμερα συνεχίζονται τα έργα αγιογραφήσεως του Ιερού Ναού, με αγιογράφο την κ. Βούλα Καζάκου, κόρη του Βασίλη Καζάκου, του πρώτου άγιογραφήσαντος τον Ναό. Ταυτόχρονα, συνεχίζονται οι ποικίλες προσπάθειες για τον εξωραϊσμό του Ναού, με την τοποθέτηση ξυλόγλυπτων έργων από τεχνίτες της περιοχής (Δεσποτικού θρόνου, ψαλτηρίων, άμβωνος, συνθρόνου, επιταφίου, προσκυνηταρίων).
• Ό Ναός σήμερα, με την ευλογία και συμπαράσταση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου, λειτουργεί ως πυρήνας δράσης της
• συνοικίας. Με πλούσιο λατρευτικό, νεανικό, φιλανθρωπικό, κοινωνικό και ιερα­ποστολικό έργο αποτελεί τόπο «τω καταλύματι» για τους ενορίτες και όχι μόνο, πού βρίσκουν ανακούφιση και παρηγοριά στις δυσκολίες τους, αλλά και νιώθουν την σημασία της ενότητας και της αγάπης στον χώρο της Εκκλησίας. Σε συνεργασία με τους φορείς της περιοχής, άλλα και με αυτόνομη πορεία, ό Ναός διοργανώνει πλήθος εκδηλώσεων, νεανικών, κοινωνικών και άλλων, δίδοντας πολύτιμη μαρτυρία δράσης και ζωής στο σήμερα, την μαρτυρία της Εκκλησίας! Κήρυγμα, εξομολόγηση, κύκλοι μελέτης Αγίας Γραφής, Κατηχητικά Σχολεία από την νηπιακή ηλικία, Νεανικές Συντροφιές Γυμνασίου και Λυκείου, Μεταλυκειακός κύκλος, Συναντήσεις νέων γονέων, αντιαιρετική δράση, φιλανθρωπικές δραστηριότητες, παρουσίαση μηνυμάτων στην Ενορία είναι μερικές μόνο από τις προσπάθειες πού τα στελέχη του Ναού καταβάλλουν, λειτουργώντας ενωτικά και με αγάπη προς τον άνθρωπο.
• Και είναι γεγονός ότι ή παράδοση του Ναού συνεχίζεται, καθώς πολλοί είναι οι διακονούντες το έργο της Εκκλησίας, άνδρες και γυναίκες, νέοι και μεγαλύτεροι, με κέντρο την ευχαριστιακή σύναξη και το πλούσιο λατρευτικό πρόγραμμα. Έτσι, καθίσταται ό Ναός τόπος διηγήσεως της δόξας τού Θεού, άλλα και αφετηρία συνάντησης και κοινωνίας εν Χριστώ.
• Αυτή, έξαλλου, είναι και ή αποστολή της κάθε Ενορίας. Λειτουργώντας ως κύτταρο της Επισκοπής, με κοινωνίας αγάπης και υπακοής στον τοπικό Επίσκοπο ό όποιος μνημονεύεται ως κεφαλή της, άλλα αποτελεί και τον πνευματικό της πατέρα, ή Ενορία δίδει μαρτυρία Χριστού, μαρτυρία Ορθοδοξίας, μαρτυρία μεταμορφωτικού ήθους εν τω κόσμω, χωρίς να αποκλείει, άλλα περικλείοντας στην σύναξη της κάθε πιστό, ό όποιος αναπαύεται σ'αυτήν.
• Ό Ναός του Αγίου Βασιλείου έχει τα τοπικά χαρακτηριστικά της εκκλησι­αστικής κοινότητας. Το παρελθόν του αποτέλεσε ένα θαύμα ως προς την ανέγερση και αποπεράτωση του. Το μέλλον του όμως έγκειται στην διαρκή πρόκληση ό τόπος να συνδυάσει και τον τρόπο! Με όπλα την παράδοση άλλα και την ανοιχτή καρδιά, με επίγνωση της ιστορίας άλλα και συνείδηση της συνέχειας του έργου της Εκκλησίας, καλείται να επιτελέσει την αποστολή πού του αναλογεί. Να γίνεται και να παραμένει το ξεκίνημα της ζωής των πιστών, άλλα και να καταδεικνύει το ήθος της αγάπης, της προσφοράς και της σωτηρίας. Ή επίκληση τού προστάται Αγίου Βασιλείου, Αρχιεπισκόπου Καισαρείας, αποτελεί τον καλύτερο βοηθό για να συντελεστεί και αυτό το θαύμα, όχι πλέον των πτωχών υλικά, άλλα των πτωχών σε δυνάμεις χριστιανών, οι όποιοι όμως πάντοτε θα θυμούνται την ρήση «Τοις αγαπώσι τον Θεόν πάντα συνεργεί εις αγαθόν»!

ΕΙΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΑΙΩΝΙΟΝ

• Ιερείς του Ναού διατελέσαντες από την ανέγερση μέχρι σήμερα.
• Αρχιμανδρίτης Κλήμης Αναστασίου Ιερομόναχος Ιγνάτιος Καραευστρατίου Πρωτοπρεσβύτερος Δημήτριος Χατζόπουλος Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Χριστόπουλος Πρεσβύτερος Βασίλειος Μιχαλόπουλος Πρεσβύτερος Βασίλειος Παπανίκος Αρχιμανδρίτης Σπυρίδων Μαρτζοϋκος Πρωτοπρεσβύτερος Ιωάννης Σταθόπουλος Πρωτοπρεσβύτερος Απόστολος Γερονικολός Πρεσβύτερος Νικόλαος Γιαννούλης Πρωτοπρεσβύτερος Ιωάννης Συρεγγέλας Πρωτοπρεσβύτερος Θεοφάνης Κωστόπουλος Αρχιμανδρίτης Αθανάσιος Κολλάς Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Μπατάκας Οικονόμος Ιωάννης Κουκουσέλης Πρωτοπρεσβύτερος Θεμιστοκλής Μουρτζανός Πρεσβύτερος Κωνσταντίνος Μπουρτζής, Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Παπασακελαρίου, Πρεσβύτερος Ιωάννης Ντίνος, Πρωτοπρεσβύτερος Κωνσταντίνος Τσιβελέκος

• Ιεροψάλτες
• Κωνσταντίνος Αγγελίδης Σάββας Σαββαΐδης Ιωάννης Παπαδημητρίου Νικόλαος Νικολάου, Γεώργιος Παρλιάρος
• Νεωκόροι
• Μαρία Παπαδοπούλου Μαγδαληνή Κάλφα Παναγιώτα Κούρτη

• Εκκλησιαστικοί Επίτροποι
• Αθανάσιος Γεωργαντζάς Πρόδρομος Χουρμουζιάδης Γεώργιος Διαμαντόπουλος Μαργαρίτης Παπαδόπουλος Αθανάσιος Πετρόχειλος Γεώργιος Βαφειάδης Αριστείδης Γκούμας Στέφανος Ζαγοραΐος Νικόλαος Σδρούς Κωνσταντίνος Παπαντωνιάδης Σωτήριος Δαμασκός Περικλής Μπρακατσούλας Ευάγγελος Λιβιτσάνος Νικόλαος Γκουντρουμάνης Κυριάκος ΧατζηεφραιμίδηςΧρήστος Βαφειάδης Βασίλειος Μπελτές Κωνσταντίνος Αναγνώστου Νικόλαος Μαστραφτσής Στυλιανός Μαυρανεζούλης Γεώργιος Γκαβόπουλος Αθανάσιος Βλαστός Γεώργιος Λουλούδης Γεώργιος Καναρίδης Γεώργιος Στέλλος Δημήτριος Ευσταθίου Ιωάννης Γιαννάκης Πέτρος Λογοδότης Γρηγόριος Κοντακτσής

• Τεχνίτες οι όποιοι εργάστηκαν γιά την ανέγερση του Ναού (σύμφωνα με καταγραφή του Σάββα Σαββαΐδη)

• Οικοδόμοι: Μιχαήλ Χατζημιτροφάνους, Παντελής Καμπάκης, Απόστολος Πράππος, Βασίλειος Παγωνάρης, Γεώργιος Τσιλιγγίρης, Κωνσταντίνος Τσιλιγγίρης, Γεώργιος Μαρούγκας, Ανέστης Λουλούδης
• Καρφωτές: Στέλιος Χατζηστυλιανός, Δημήτριος Δημητρίου

• Σιδεράς: Βασίλειος Μαντασάς

• Μαρμαράδες: Άργύριος Μπαλαμπάνης, Αντώνιος Μπαλαμπάνης, Αντώνιος Τσίρος, Ευάγγελος Μωραΐτης,

• Στέλιος Μωραΐτης, Ανδρέας Αλεξίου, Ανέστης Λίντζος, Τάκης Λίντζος, Απόστολος Δράκος, Ευάγγελος
• Χτένας, Κωνσταντίνος Γιανούτσος, Ιάσων Σγούρας

• Άμμοκονιαστές: Θεοφάνης Παπαδόπουλος, Περικλής Παπαδόπουλος

• Αγιογράφος: Βασίλειος Καζάκος

• Μηχανικός: Γεώργιος Πολυκάρπου

• Θυροκατασκευαστές: Αβραάμ Χουρμουζιάδης, Γεώργιος Χουρμουζιάδης.