Η Μονή απέχει από το Βόλο περίπου 25 χλμ. Βρίσκεται ανατολικά του χωριού Αγ. Λαυρέντιος, που οφείλει την ονομασία και σύστασή του στην προϋπάρχουσα Μονή σε υψόμετρο 610μ.

Ιδρυτής ή ανακαινιστής της μονής φέρεται από την παράδοση ο Όσιος Λαυρέντιος ο Μέγας, μοναχός της Μεγίστης Λαύρας. Στη βορεινή τοιχοποιία του ναού, εντοιχισμένη επιγραφή επιβεβαιώνει την παράδοση, υπενθυμίζοντας ότι κτίτορας της Μονής υπήρξε το 1378 ο Όσιος Λαυρέντιος και δωρητής ο αυτοκράτορας Τραπεζούντας Αλέξιος ο Γ´ Μεγάλος Κομνηνός.

Η ύπαρξη λατινικής επιγραφής στο μνημείο, τμήματα της οποίας βρίσκονται εντοιχισμένα στη δυτική και βόρεια όψη του Καθολικού, πιθανολογούν προΰπαρξη λατινικής μονής του Αγ. Ανδρέα βενεδικτίνων μοναχών από το Αμάλφι της Ιταλίας, πριν από το σχίσμα, στα ερείπια της οποίας ιδρύθηκε αργότερα η μονή του Αγ. Λαυρεντίου.

Η παρουσία της μονής στην εξέλιξη του ομωνύμου οικισμού υπήρξε καθοριστική. Το Ηγουμενοσυμβούλιο του μοναστηριού διόριζε αντιπρόσωπο του χωριού στις διάφορες κρατικές αρχές.

Σύμφωνα με επιγραφές που σώζονται, το σημερινό καθολικό είναι αποτέλεσμα αλεπάλληλων ανακαινίσεων, προσθηκών και επισκευών κυρίως κατά τον 18ο αι., περίοδο ακμής της μοναστηριακής κοινότητας. Ο 19ος αι. συνδέεται με τη μορφή του ελλόγιμου Δοσίθεου του Β´, του επικαλουμένου Φιλοσόφου. Το 1819 γίνεται ηγούμενος και ιδρύει στο μοναστήρι Φιλοσοφική Σχολή. Πρόκειται για την τελευταία περίοδο αναλαμπής της Μονής στην πορεία της στο χρόνο' σημειωτέον ότι και κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας λειτούργησε «Κρυφό σχολείο» στο Καθολικό της Μονής. Το μοναστήρι υπέστη καταστροφές από τους Τούρκους το 1823, όταν λεηλατήθηκε και το ομώνυμο χωριό.

Σήμερα εγκαταβιώνει στο μοναστήρι η Τρίτη κατά σειρά γυναικεία αδελφότητα από το 1987 και αγωνίζεται να το ανασυγκροτήσει και να συντηρήσει τα εναπομείναντα κτίσματα. Ηγουμένη είναι η Μαριάνθη Ανανιάδου και η αδελφότητα αριθμεί 3 μοναχές.