Του Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου

Άρθρο στην Εφημερίδα "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ"

Πολλές είναι οι σελίδες, που αποτελούν το Ευαγγέλιο. Λίγες είναι όμως οι βασικές αρετές, τις οποίες οι Ευαγγελιστές, μας καλούν να αποκτήσουμε. Μια από αυτές είναι η αγάπη. Μια άλλη είναι η πίστη. Γνωστές και οι δύο. Χιλιοακουσμένες! Υπάρχει όμως και μία, που σπάνια αναφέρεται: Είναι η συνέπεια! Συνέπεια λόγων και έργων. Συνέπεια πίστης και ζωής.

Η έλλειψη συνέπειας είναι από τις βασικότερες αιτίες, που ο Χριστός  βρέθηκε σε σύγκρουση με τους Φαρισαίους. Γι΄  αυτό και καταλήγει να πει σε όσους Τον άκουγαν:

«Όλα όσα σας λένε οι Φαρισαίοι να τα τηρείτε. Αυτά όμως που κάνουν, μην τα κάνετε. Διότι αυτά που διδάσκουν, δεν τα τηρούν». (Μτθ.23,3)

Αλλά και οι απόστολοι στις επιστολές τους επανέρχονται συχνά στην ανάγκη της συνέπειας:

«Η πίστη χωρίς έργα, είναι πίστη νεκρή», γράφει ο απόστολος Ιάκωβος (Ιακ. 2,17).

    Για τους περισσότερους, η  Κυριακή της Ορθοδοξίας, πριν μία εβδομάδα, μας υπενθύμισε τον θρίαμβο μιας διδασκαλίας και την καθιέρωση ενός δόγματος. Κάτι άλλο όμως, πολύ σημαντικότερο, διαποτίζει, όχι μόνο τη μέρα αυτή, αλλά και όλη τη ζωή της Εκκλησίας: Είναι ο θρίαμβος του Ορθόδοξου ήθους, του Ορθόδοξου τρόπου ζωής. Ζωής γεμάτης αγάπη για τον άνθρωπο, πίστης στη νίκη της  επί του θανάτου, αλλά και ελπίδας, πως ο αγώνας μας έχει νόημα και προοπτική.   

    Πολλοί από μας αγανακτούμε και διαμαρτυρόμαστε, όταν ακούμε για το ενδεχόμενο χωρισμού Εκκλησίας και κράτους. Θεωρούμε, πως δεν είναι δυνατόν η Ορθόδοξη διδασκαλία να ξεκόψει από την ιστορική πορεία του Ελληνικού λαού, όταν μάλιστα, η επέτειος της 25^ης Μαρτίου, που πρόσφατα γιορτάσαμε, υπενθυμίζει την μέχρι αίματος και μαρτυρίου συμβολή της Εκκλησίας στην απελευθέρωση του γένους μας.

Δυστυχώς όμως, αυτή η αγανάκτηση εξασθενεί δραματικά, όταν εμείς οι ίδιοι εκτοπίζουμε στην καθημερινότητά μας τις πλέον θεμελιώδεις αρχές της Ορθόδοξης πίστης, που υποτίθεται πως αποτελεί το κέντρο της ζωής μας. Πώς συμβιβάζεται ο σεβασμός προς την κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, ως εικόνας Θεού, με το μίσος και την περιφρόνηση προς τον αλλοεθνή συνάνθρωπο; Πώς συμβαδίζει η μίμηση ενός Θεού αγάπης και προσφοράς με την αναζήτηση του κέρδους, πέρα από κάθε νομιμότητα και εντιμότητα; Πώς μπορεί να συνυπάρξει η ανάγκη καταπολέμησης των παθών μας με την παράδοση του εαυτού μας στην απληστία και την καταναλωτική μανία; Πώς μπορούμε να μεταφέρουμε την αγάπη και την αλληλεγγύη της εκκλησιαστικής ζωής σε όλες μας τις σχέσεις, όταν όλες μας τις δυνάμεις έχει απορροφήσει η ατομικότητα και η μοναχική σταδιοδρομία; Και τέλος, πως μπορούμε να μιλάμε για πνευματικό αγώνα, όταν παραμένουμε ράθυμοι, άτολμοι και απελπισμένοι μπροστά στην κοινωνική αδικία;

    Εξανιστάμεθα, όταν η Εκκλησία περιθωριοποιείται. Εμπράκτως όμως είναι η δική μας ασυνέπεια εκείνη, που άφησε την οικογένεια χωρίς πρότυπα, την δημόσια ζωή χωρίς εντιμότητα, την πολιτική χωρίς αρχές, την εξουσία χωρίς δικαιοσύνη, την Παιδεία χωρίς όραμα και την πατρίδα μας έρμαιη στον κυνισμό και την απληστία των κέντρων του χρήματος.

     Πριν 14 αιώνες, οι εικόνες ξαναβρήκαν τη θέση τους στους Χριστιανικούς ναούς. Μαζί μ΄ αυτές, τη δική του θέση ξαναβρήκε και ο Σταυρός, που αύριο τιμούμε. Δεν πρόκειται όμως απλώς για μια διακοσμητική αποκατάσταση. Τη στιγμή, που βλέπουμε αγιογραφημένους τον Χριστό και τους αγίους Πατέρες μας, καλούμαστε να θυμηθούμε, πως μπορούμε και αξίζουμε πολλά και μεγάλα. Στα πρόσωπά τους η φρίκη και η διαφθορά της εποχής τους βρήκε έμπρακτη αντίσταση. Έτσι και σήμερα, η φρίκη και η διαφθορά της δικής μας εποχής θα αντιμετωπιστεί, όχι με σχέδια και διακηρύξεις, αλλά με την προσωπική μας συνέπεια στις προϋποθέσεις του δρόμου, που εκείνοι χάραξαν. Είναι ο δρόμος της Ορθόδοξης πίστης και ζωής, ο δρόμος του προσωπικού μας Σταυρού, που μας καλεί να αναλάβουμε την προσωπική μας ευθύνη για τα δεινά της κοινωνίας μας και τον προσωπικό μας αγώνα για την επούλωση των πληγών της.