Του Σταμάτη Μιχαλακόπουλου 

(synodoiporia.blogspot.gr)

Στη βραδυνή ακολουθία της Β΄ Στάσεως των Χαιρετισμών στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, χοροστάτησε και μίλησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος. Κατά τη διάρκεια της ακολουθίας έψαλλε η Βυζαντινή Χορωδία Νέων του Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου Κερατσινίου. Η ομιλία του Σεβ. Δημητριάδος, δόθηκε στο πλαίσιο των εορταστικών εκδηλώσεων «Ευαγγελίστρια 2014». Απευθυνόμενους στους πιστούςπου συμμετείχαν στην Ιερά ακολουθία και συνέρρεαν για να προσκυνήσουν την Τιμία Κάρα του Αγίου Νικολάου του Πλανά και την θαυματουργή Ιερά Εικόνα της Αγίας Ζώνης από την φερώνυμη Ιερά Μονή Βλαμαρής Σάμου, που θα παραμείνουν στον Ναό μέχρι τις 30 Μαρτίου, ο Σεβασμιώτατος ανέφερε: «Ετήσια εκκλησιαστική διακονία έχει ουσιαστικά καθιερώσει την παρουσία μου κάθε χρονιά σε αυτήν την ακολουθία των Χαιρετισμών. Και αν η διακονία είναι υποχρέωση, η παρουσία μου, με την ευλογία και άδεια του Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ, στο Ναό της Ευαγγελίστριας είναι χαρά, όπως και ευλογία. Κι όταν μάλιστα συνδυάζεται με τη συμμετοχή στους εορτασμούς, εν όψει της μεγάλης πανηγύρεως του Ευαγγελισμού, γίνομαι κάθε χρόνο μάρτυρας της ευλάβειας και της δράσεως αυτής της ενορίας. Και χαίρομαι ιδιαίτερα φέτος που έγινα προσκυνητής τόσο της αγίας Εικόνας της Παναγίας, όσο και της Τιμίας Κάρας του Αγίου Νικολάου του Πλανά, του Ιερέως». 
Στη συνέχεια, ο Σεβ. Δημητριάδος, αναφέρθηκε ιδιαίτερα και με συγκίνηση στο βίο του Αγίου Νικολάου Πλανά: «Μεγαλώσαμε στην περιοχή που λειτουργούσε και ζήσαμε από μικρά παιδιά τον απόηχο του βίου του, της αγιότητος του, της παρουσίας του στην πόλη των Αθηνών. Κι αν θέλει να δει κανείς τα χαρακτηριστικά αυτού του ευλαβούς Ιερέως, που η Εκκλησία μας τον κατέταξε δίκαια στους Αγίους της, το πρώτο που θα διέκρινε και έχει διασωθεί από όσους τον έζησαν από κοντά, είναι η ταπείνωσή του. Θα έλεγε κανείς, πήρε από την Παναγία αυτήν την αληθινή, την αυθεντική ταπείνωση που δεν έχει να κάνει με ταπεινοσχημίες, ούτε με ταπεινολογίες». 
Ιδιαίτερη αναφορά έκανε ο Σεβασμιώτατος στην απλότητα του Αγίου: «Ήταν απλούς, εξαιρετικά απλούς. Στα μάτια αυτών που δεν μπορούσαν να δούνε τι κρυβόταν πίσω από αυτήν την απλότητα, δεν μετρούσε καθόλου. Στα μάτια όσων ζούσαν την αγιότητά του, ήταν η απλότητα χάρισμα Θεού. Και είναι η απλότητα όντως δώρο Θεού. Γιατί ο Θεός είναι απλούς». 
Η πίστη, η εμπιστοσύνη του Αγίου στο Θεό, ήταν το επόμενο στοιχείο του βίου του, στο οποίο αναφέρθηκε ο Σεβ. Δημητριάδος: «Ο απλός Παπά Νικόλας ο Πλανάς είχε την πίστη μικρού παιδιού. Κι είναι χαρακτηριστικό πως το μικρό παιδί είναι απλό και ταυτόχρονα εμπιστεύεται, εμπιστεύεται με έναν τρόπο θαυμαστό και σοφό. Είχε εμπιστοσύνη στον Θεό που τον ενέπνεε, όντας απλούς. Είναι σπουδαίο δώρο η εμπιστοσύνη, γιατί έτσι κανείς έχει πρόσωπο και συναντάει τον άλλον ως πρόσωπο. Κανέναν δεν περιφρονεί. Όλους τους ακούει. Σε όλους αποδίδει τιμή. Ξέρει ότι είναι ο έσχατος και δίνει τιμή στον άλλον, όποιος κι αν είναι, όπως κι αν συμπεριφέρεται. Κι έτσι κατορθώνει ο απλούς, ταπεινός κι έχοντας πίστη κι απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό, να ζει μια εσωτερική ησυχία». 
Στη μεγάλη αγάπη του Αγίου στη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας μας, έκανε λόγο στη συνέχεια ο Σεβασμιώτατος: «Αγαπούσε ιδιαίτερα τις αγρυπνίες. Ήθελε εκεί στην ησυχία της νύχτας να μνημονεύει χιλιάδες ονόματα. Να έχει την ψαλμωδία του Παπαδιαμάντη και να προσεύχεται ζωντανά στον Θεό, πριν τελέσει το μυστήριο των μυστηρίων, τη Θ. Ευχαριστία. Εκεί πλέον που γινόταν άγγελος και τον έβλεπαν να είναι πάνω από το δάπεδο. Γιατί ζούσαν μέσα στην κατάνυξη μιας ατμόσφαιρας μοναδικής, που μόνο απλοί μπορούν να ζήσουν, να δουν και να πιστέψουν. Γιατί ο Παπά Νικόλας ο Πλανάς ζούσε και πίστευε το θαύμα. Εμπιστευόταν το Θεό που θαυματουργούσε. Αυτός ήταν κι αυτός είναι». 
Και συνέχισε ο Σεβασμιώτατος, με αφορμή το πνεύμα της εποχής μας: «Μας έπεισαν ότι πρέπει να κυριαρχήσουμε. Μας έπεισαν ότι είμαστε το κέντρο της γης και ότι ο καθένας πρέπει να διασώσει το άτομό του. Κι έτσι δημιουργήσαμε ένα πολιτισμό που δυστυχώς βία δημιουργεί και τρομοκρατία φέρνει. Γιατί χάθηκε το πολυτιμότερο. Γίναμε σύνθετοι και χάσαμε την απλότητα».
 Και ο Σεβ. κατέληξε: «Ας πορευτούμε ιδιαίτερα τούτον τον δύσκολο καιρό, που τόσο τραγικές είναι οι στιγμές στην πατρίδα μας και στον κόσμο ολόκληρο, αναζητώντας και πάλι την απλότητα στη ζωή μας, την βαθιά εμπιστοσύνη στον άνθρωπο όποιος κι αν είναι. Για να μπορέσουμε να πορευτούμε σε αυτό που μας περιμένει αληθινά και αυθεντικά, που είναι η κοινωνία με Αυτόν που ανέβηκε και ανεβαίνει στον Σταυρό κάθε φορά για μας. Αλλά από εκεί πηγάζει η χαρά μιας ανάστασης και μιας κοινωνίας με το αναστημένο Του σώμα που μας δίνει να γευτούμε την αιωνιότητα. Εκεί όπου η κοινωνία με την αγάπη του Θεού γίνεται η αλήθεια και η εμπειρία της όντως ζωής».