Ξεχωριστή εκδήλωση μνήμης οργάνωσε η Ιερά Μητρόπολη Γερμανίας, το Σάββατο 25 Ιουνίου, στο αλήστου μνήμης στρατόπεδο συγκεντρώσεως Νταχάου, για τους δύο Έλληνες κληρικούς και μετέπειτα Ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδος, που βρέθηκαν αιχμάλωτοι εκεί, από το Νοέμβριο του 1943 έως τις 29 Απριλίου του 1945, όταν οι Αμερικανικές δυνάμεις απελευθέρωσαν τους τελευταίους επιζώντες του στρατοπέδου.

Πρόκειται για τους αειμνήστους Μητροπολίτες, από Τριφυλίας & Ολυμπίας, Δημητριάδος & Αλμυρού κυρό Δαμασκηνό Χατζόπουλο και Κυθήρων κυρό Μελέτιο Γαλανόπουλο, οι οποίοι συνελήφθησαν από τους Γερμανούς για την μεγάλη αντιστασιακή τους δράση και οδηγήθηκαν στο Νταχάου, υφιστάμενοι πλείστα όσα μαρτύρια και βασανιστήρια.

Για τους δύο εξέχοντες και μαρτυρικούς κληρικούς μίλησε ο Σεβ. Μητροπολίτης Γερμανίας κ. Αυγουστίνος, ο οποίος από κοινού με την διευθύντρια του Μνημείου - Στρατοπέδου Συγκεντρώσεως Νταχάου Dr. Gabriele Hammermann, αποκάλυψε μεταλλική αναμνηστική πλάκα με τα ονόματα των δύο Ιεραρχών.  

Περισσότερα στοιχεία για την δράση του Μητροπολίτου Δημητριάδος Δαμασκηνού την περίοδο του Ελληνοϊταλικού πολέμου και της γερμανικής κατοχής δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος www.imd.gr., σε βιογραφικό σημείωμα που συνέταξε ο Σεβ. Μητροπολίτης Βελεστίνου κ. Δαμασκηνός. Εκεί μεταξύ των άλλων, αναφέρονται και τα εξής: «Τον Οκτώβριο του 1940 κηρύσσεται ο Ιταλοελληνικός πόλεμος και εκεῖνος πρόθυμα δίδει το παρών στο προσκλητήριο της Πατρίδας. 27 ετών κατατάσσεται ως υπολοχαγός Ιερέας του 30ού Συντάγματος και βρίσκεται στην Αλβανία, όπου αγωνίζεται με ηρωισμό και αυτοθυσία στις επάλξεις του αγώνα και γίνεται παράδειγμα και φωτεινός οδηγός των αγωνιζομένων στρατιωτών, στους οποίους εμπνέει πίστη στο Θεό, θάρρος και γενναιότητα, γεγονός διά το οποίο η Πατρίδα θα του απονείμει, έπειτα, επάξια «τον Πολεμικό Σταυρό μετά ξιφών και το Μετάλλιο των εξαιρέτων πράξεων. Όταν επιστρέφει στην Κόρινθο συνεχίζει την αγώνα του. Αναπτύσσει εθνική, εκκλησιαστική και κοινωνική δραστηριότητα, με συνέπεια να συλληφθεί από τους Ιταλούς το 1942 και να οδηγηθεί στην Ιταλία και έπειτα στο φρικτό στρατόπεδο Νταχάου με τον αριθμό 57.754. Εκεί θα παραμείνει επί δύο έτη μέχρι να απελευθερωθεί από τους Συμμάχους το 1945. Η διαμονή του εκεί ήταν από πάσης απόψεως μαρτυρική. Υπέστη φρικτά βασανιστήρια από τους κτηνώδεις Ναζιστές. Το γυμνό και εξαντλημένο από την πεῖνα, τις κακουχίες και τις στερήσεις σώμα του μαστιγώθηκε επανειλημμένα, με πυρακτωμένο συρματόσχοινο. Του έσπασαν τα δόντια. Του ξερρίζωσαν τα νύχια από χέρια και πόδια. Και, όμως, υπέμενε τα πάντα με χριστιανική καρτερία και αυταπάρνηση, η οποία ήγγιζε τα όρια της αγιωσύνης...»