Η 8^η και τελευταία, για το τρέχον Ιεραποστολικό έτος, Γενική Ιερατική Σύναξη της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος πραγματοποιήθηκε σήμερα στο Συνεδριακό Κέντρο Θεσσαλίας. Στο πλαίσιο της γενικής θεματολογίας των Συνάξεων, που αφορά στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, το επιμέρους θέμα της ήταν «Ίνα πάντες έν ώσιν».

 Πρώτος εισηγητής ήταν ο κ. Σωτήριος Δεσπότης, Αναπληρωτής Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής Αθηνών, ο οποίος μίλησε με θέμα «Η ενότητα όλων των ανθρώπων ως η τελική εντολή του Χριστού και ως η κατ' εξοχήν  αποστολή της Εκκλησίας».

Ο ομιλητής επεσήμανε ότι ο Κύριος συνέδεσε την ενότητα του κόσμου με την ενότητα της Εκκλησίας, χρησιμοποιώντας την εικόνα της Αμπέλου, που χαρακτηριστικά εμφανίζεται στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο. Ο Χριστός παρομοιάζει την Εκκλησία με Άμπελο, γιατί το αμπέλι χρειάζεται καθημερινή και προσωπική φροντίδα, ενώ από τον καρπό της εξάγεται ο οίνος, που προκαλεί ευφροσύνη και έκσταση στην ανθρώπινη καρδιά. Τόνισε, επίσης, ότι στη Καινή Διαθήκη, στη γνωστή παραβολή, δίδεται έμφαση στους διαχειριστές της αμπέλου, που θέλησαν να την καταχραστούν. Ο κύριος, όμως, της αμπέλου, δηλ. ο Χριστός, δεν εξαρτάται απ' αυτούς. Μπορεί να τον δολοφονούν, αλλά ο Ίδιος ανασταίνεται και συνεχίζει την φροντίδα της Αμπέλου - Εκκλησίας.

Σε άλλο σημείο της ομιλίας του, ο κ. Δεσπότης παρατήρησε ότι ο Χριστός γίνεται ο Ίδιος η Άμπελος, γίνεται χώμα για τους ανθρώπους, ενώ ο λαός είναι τα κλήματα, από τα οποία προκύπτει το κρασί της ευχαριστίας του κόσμου. Αυτό, όμως, συμβαίνει μόνον όταν τα κλήματα είναι οργανικά ενωμένα με την άμπελο. Ο κ. Καθηγητής ολοκλήρωσε την εισήγησή του επισημαίνοντας ότι, για να καρποφορήσουν τα κλήματα, πρέπει, αφενός μεν να μείνουν σταθερά στο έδαφος, αφετέρου δε, να βρίσκονται σε κίνηση προς τον κόσμο. Η κίνηση αυτή προϋποθέτει την αγάπη της Εκκλησίας και των μελών Της μεταξύ τους.

Επόμενος ομιλητής ήταν ο κ. Αθανάσιος Παπαθανασίου, Δρ Θεολογίας, Αρχισυντάκτης του περιοδικού «Σύναξη», που ανέπτυξε το θέμα «Μαθητεύσατε πάντα τα έθνη: η ιεραποστολή ως η κατ' εξοχήν πραγμάτωση του οικουμενικού χαρακτήρα της Εκκλησίας».

Ο ομιλητής τόνισε ότι η αποστολή της Εκκλησίας στον κόσμο είναι συνυφασμένη με την ύπαρξή Της, είναι η ταυτότητά Της. Επεσήμανε, στη συνέχεια, δύο κινδύνους που ελλοχεύουν στο αποστολικό άνοιγμα της Εκκλησίας προς μη χριστιανικά περιβάλλοντα. Ο πρώτος είναι η αλαζονεία του ευεργέτου, των καλών προθέσεων. Κατά τον κ. Παπαθανασίου, «πρόβλημα δεν αποτελεί μόνο μια αδρανής Εκκλησία, αλλά και μια Εκκλησία που δρα αλαζονικά, με τη σιγουριά ότι έχει τάχα εξασφαλισμένη τη χάρη του Θεού και δεν ανατριχιάζει στην υποψία ότι - παρ' όλο που είναι Εκκλησία - μπορεί να εκπέσει της χάριτος! Την όποια δραστηριότητα τίποτα δεν τη δικαιώνει αυτομάτως· ούτε καν οι κόποι που καταβάλλονται και οι θυσίες που γίνονται. Έσχατο κριτήριο είναι η Αγάπη (πρβλ. A΄ Κορ. 13:1-3). Αλλιώς, καραδοκεί για όλους μας ο καυτηριασμός των Φαρισαίων από τον Χριστό, όταν τους αποδοκίμασε επειδή υποβάλλονταν μεν σε πλήθος ταλαιπωριών και θυσιών για να μεταστρέψουν έστω και έναν άνθρωπο στην πίστη του Θεού, αλλά τελικά τον έκαναν να αξίζει την κόλαση δυο φορές περισσότερο απ' ό,τι οι ίδιοι (Ματθ. 23:15)!».

Ο δεύτερος κίνδυνος είναι η άγνοια των άλλων προσώπων και πολιτισμών. Το Ευαγγέλιο πρέπει να συναντά το εκάστοτε σήμερα και η όποια ιεραποστολική προσπάθεια να στηρίζεται στην αντίληψη και γνώση των άλλων πολιτισμών. Οι πραγματικότητες των άλλων (γλώσσα, πολιτισμός), πρέπει να γίνουν γλώσσες του μηνύματος του Ευαγγελίου. Ο κάθε πολιτισμός, σύμφωνα με τον ομιλητή, πρέπει να λειτουργήσει ως σάρκα του Ευαγγελίου και όχι ως σαρκοφάγος. Κατέληξε δε, τονίζοντας και πάλι, με έμφαση, ότι η Εκκλησία είναι αποστολή. Αυτός είναι ο λόγος της ύπαρξής Της.

Ακολούθησε συζήτηση επί των εισηγήσεων και η σύνοψη των συμπερασμάτων από τον Σεβ. Μητροπολίτη Δημητριάδος κ. Ιγνάτιο, ο οποίος ευχαρίστησε τους Κληρικούς μας για την συμμετοχή τους στη σειρά των Συνάξεων όλης της χρονιάς και ανανέωσε την εν Συνάξει επικοινωνία μας για τον ερχόμενο Οκτώβριο.