Μία νέα σχολική χρονιά ξεκινά και είμαστε όλοι μαζί συγκεντρωμένοι στο προαύλιο του σχολείου. Μαθητές, δάσκαλοι και κάποιοι γονείς. Διαφορετικοί μεταξύ μας, με διαφορετικά χαρίσματα ή δυσκολίες. Όλοι με ένα σκοπό: να γιορτάσουμε και να πάρουμε ευλογία για να μάθουμε. Να μάθουμε, για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, πολύτιμοι για τον εαυτό μας, γι' αυτούς που αγαπούμε, για την κοινωνία. Όλοι μαζί θα προσπαθήσουμε κι ο καθένας θα κάνει τα δικά του βήματα, γρήγορα ή αργά, μεγάλα ή μικρά, αποφασιστικά ή διστακτικά.

Μία παλιά ιστορία διηγείται πως κάποτε ένας οδοιπόρος ταξίδευε στην ερημιά. Είχε αφήσει ώρες πολλές το κοντινότερο χωριό και περπατούσε να φτάσει στο επόμενο. Περπατούσε -περπατούσε, όμως το επόμενο χωριό δεν φαινόταν και άρχισε να ανησυχεί πως δεν θα έφτανε μέχρι να νυχτώσει.

-          Ξαφνικά, συναντά μπροστά του μία αλεπού.

-          Καλησπέρα, κυρία Μαρία, της λέει. (στα παραμύθια όλοι έχουν ονόματα και η αλεπού είναι πάντα η κυρά Μάρω, το ξέρετε).

-          Καλησπέρα, οδοιπόρε, άνθρωπε που περπατάς στο δρόμο.

-          Εσύ που γυρνάς τις ερημιές και τα βράδια πλησιάζεις τα σπίτια των ανθρώπων, πες μου: πόσο μακριά είναι το επόμενο χωριό;

-          Ααααα, δεν ξέρω, απαντά η αλεπού.

Μας υποχρέωσες, μουρμούρισε ο οδοιπόρος.  (τί αχάριστο ζώο, σκεφτόταν από μέσα του. Σίγουρα θα ξέρει το δρόμο για τα πιο κοντινά κοτέτσια, αλλά δεν θέλει να μου μάθει τίποτα. Δεν μοιράζονται όλοι όσα ξέρουν, γιατί όποιος ξέρει έχει δύναμη. Τέτοιο πλάσμα είναι, είπε ο οδοιπόρος. Σκέφτεται μόνο τον εαυτό της.)

-          Γυρνά την πλάτη ο άνθρωπος και συνεχίζει να βαδίζει. Η αλεπού ακίνητη πίσω από την πλάτη του τον κοιτούσε.

Αααα, σε δυό ώρες θα φτάσεις σίγουρα.

-          Τ' ακούει αυτό ο άνθρωπος και γυρνά θυμωμένος.

-          Δεν μου λες, της φωνάζει. Εσύ πριν λίγο μου είπες ότι δεν ξέρεις πόσο μακριά είναι το χωριό και πότε θα φτάσω.

-          Πράγματι, δεν ήξερα πόσο μακριά είναι το χωριό.

-          Με κοροϊδεύεις; την ρωτά. Γιατί δεν ήξερες; πώς τώρα έμαθες;

Δεν ήξερα πόσο μακριά είναι για σένα το χωριό. Τώρα που σε είδα πώς περπατάς, τώρα ξέρω.

Έτσι είναι παιδιά μου, όπως τα λέει η ιστορία. Η αλεπού δεν ήξερε πόσο γρήγορα θα έφτανε ο άνθρωπος στον προορισμό, γιατί δεν ήξερε πόσο γρήγορα βαδίζει. Είχε το θάρρος να πει δεν ξέρω. Μόνο όποιος λέει δεν ξέρω μαθαίνει.

Ο κάθε άνθρωπος έχει το βάδισμά του. Και στο σχολείο, ο κάθε μαθητής κι η κάθε μαθήτρια έχουν το δικό τους βάδισμα, μέχρι να φτάσουν στο χωριό της γνώσης. Άλλοι μαθαίνουν αργά κι άλλοι γρήγορα. Το σχολείο όλους τους βοηθά. Το σχολείο δεν είναι μόνο για τους έξυπνους ή τους γρήγορους. Το σχολείο είναι για όλους.

Έτσι κάνει και η Εκκλησία μας με τις ψυχές των ανθρώπων που περπατούν στον δρόμο της ζωής. Ο Θεός τους περιμένει σε κάθε στροφή για να συναντηθούν, αλλά δεν τον βλέπουν πάντα και τον προσπερνούν. Η ανοιχτή αγκαλιά Του πηγαίνει παρακάτω και τους περιμένει. Δεν πιέζει για να περπατούν γρήγορα, αλλά με την Εκκλησία Του συμβουλεύει και βοηθά. Μας βοηθά όλους κι ας Τον ξεχνούμε, κι ας σκοντάφτουμε, κι ας χάνουμε τον δρόμο μας.  Ο Θεός μας περιμένει όλους, γιατί ξέρει πως δεν Τον συναντούν πάντα όσοι τρέχουν γρήγορα, όσοι είναι έξυπνοι και δυνατοί σαν τον λαγό στον μύθο του Αισώπου. Φτάνουν πρώτες οι χελωνίτσες, καμιά φορά, που είναι αργές και ταπεινές, ήσυχες και επίμονες.

Το ξέρει αυτό ο Χριστός, γιατί έχει γύρω του πλήθος Αγίους και Αγίες, σύννεφο ολόκληρο, που με την ζωή τους αγίασαν και έφθασαν δίπλα Του. Δεν ήταν όλοι έξυπνοι και δυνατοί. Άνθρωποι ήταν σαν εμάς. Γι' αυτό ας θυμόμαστε τα λόγια της αλεπούς. Να μην νοιαζόμαστε πόσο μακριά είναι το χωριό, ή γνώση ή ο Θεός. Να  μην στενοχωριόμαστε, αν δεν πηγαίνουμε γρήγορα. Να συνεχίζουμε. Να ζητούμε βοήθεια. Να έχουμε πίστη πως θα φτάσουμε με τα δικά μας βήματα.

Καλό δρόμο για την ανθρώπινη γνώση μέσα στο σχολείο, καλό δρόμο για την αγκαλιά του Θεού μέσα στην Εκκλησία και την ζωή.

Καλή χρονιά και ευλογημένη!

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ

† Ο Δημητριάδος Ιγνάτιος