Στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς λειτούργησε την Κυριακή 2 Οκτωβρίου ο Σεβ. Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος και προεξήρχε της πανηγύρεως επί τη μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Θεοδώρου του Γαβρά.

Κατά το κήρυγμά του ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε στο σαφές μήνυμα της αγάπης, που έστειλε ο Χριστός στους ανθρώπους, ακόμα και προς τους εχθρούς, όπως καταγράφηκε στην σχετική Κυριακάτικη Ευαγγελική περικοπή. Επεσήμανε ότι ο Χριστός κατέστησε σαφές στον κάθε άνθρωπο ότι «αν θέλεις να είσαι μαθητής μου, πρέπει να αγαπήσεις αυτόν που σε εχθρεύεται, που σε πονάει, που σε περιφρονεί, που στέκεται απέναντί σου, αυτόν σε καλώ να αγαπήσεις και να δανείσεις εκεί που δεν περιμένεις τίποτα να πάρεις. Αυτό σημαίνει σπλάχνα οικτιρμών. Αυτοί είναι οι λόγοι του Κυρίου μας και αυτούς τους λόγους εγκολπώθηκαν οι μαθητές του. Και έτσι οι χριστιανοί ξεχώρισαν από ένα πράγμα. Από την αγάπη. Αυτή ήταν που τους έδωσε τη δύναμη να μπορέσουν να φέρουν το μήνυμα του Ευαγγελίου και της Σωτηρίας για τον Αναστάντα Χριστό σε όλο τον κόσμο. Γιατί δεν περιορίστηκαν στα λόγια. Γιατί δεν ήταν κούφια τα λόγια τους. Δ ήταν λόγια επικριτικά ή κριτικής. Ήταν λόγια προσφοράς, θυσίας και αγάπης...»

Στη συνέχεια σημείωσε ότι αντίστοιχος πρέπει να είναι ο λόγος της Εκκλησίας και σήμερα που η πατρίδα μας βιώνει αυτή τη μεγάλη κρίση και τόνισε: «Να γίνει λόγος επικριτικός για να βρώ τους υπευθύνους και τις ευθύνες; Είναι άραγε ο καιρός; Και βέβαια υπάρχουν ευθύνες. Αλλά επιτρέψτε μου προσωπικά να σας πω ότι στρέφομαι πρώτα στις δικές μου ευθύνες, γιατί δεν μπορεί, δεν μπορεί να μην έχω ευθύνες. Πως είναι δυνατόν ένας Ορθόδοξος λαός, όπως ο Ελληνικός, τον οποίο έχει η Ορθόδοξη Εκκλησία στο 90% και πλέον ως μέλη ζωντανά, υποτίθεται, να είναι ένας λαός που σήμερα ευτελίζεται σε όλο τον κόσμο για τον τρόπο που διαχειρίστηκε τα οικονομικά του, για τον τρόπο που έζησε και ζει,  καταναλώνοντας πολύ περισσότερα από όσα ο ίδιος παράγει και δικαιούται να έχει. Πώς μπορώ να δικαιολογήσω ότι έχω ένα ορθόδοξο λαό ο οποίος εχθρεύεται το κράτος του το ίδιο. Δε μπόρεσε ποτέ να συμφιλιωθεί με την ιδέα του κράτους, δεν θέλησε ποτέ να είναι απόλυτα συνεπής με τις υποχρεώσεις του, αλλά δημιούργησε ένα πολιτισμό διεκδικήσεων, ατονικών δικαιωμάτων, συντεχνιών, ανθρώπων και πραγμάτων που μόνο διεκδίκησαν και ποτέ δεν μίλησαν για τις πραγματικές και αληθινές υποχρεώσεις. Δεν μπορεί. Κάποια ευθύνη πρέπει να έχω κι εγώ, γιατί το κήρυγμά μου δεν ήταν τόσο ζωντανό όσο θα έπρεπε για να μπορέσω να πείσω τους ανθρώπους τί σημαίνει να είσαι συνεπής και για την κοινότητά σου, για τον τόπο σου, για την πολιτεία σου, για το κράτος σου. Δεν μπορεί, θα έχω κι εγώ ευθύνες γιατί δεν έπεισα ότι όταν κανείς αποφεύγει να φορολογηθεί σωστά αυτό είναι κλοπή. Όταν καταστρέφεις το περιβάλλον, αυτό είναι καταστροφικό για όλους. Δεν μπορεί, παρά να έχω κι εγώ ευθύνη γιατί δεν έπεισα ότι δεν υπάρχουν μόνο τα ατομικά δικαιώματα και δεν είναι ο άνθρωπος το κέντρο του κόσμου, αλλά οι άνθρωποι είναι αυτοί που συγκροτούν, ως πρόσωπα ζωντανού Θεού, την κοινότητα, στην οποία πρέπει κανείς να θυσιάσει και να θυσιαστεί για να συγκροτήσει μια  κοινωνία αγάπης, αλληλεγγύης, συνέπειας, τιμιότητας, ευθύνης και αλήθειας. Δεν μπορεί παρά να έχω κι εγώ ευθύνες, γιατί αυτός ο λαός μας  ο ζωοποιημένος από τα νάματα της πίστεως προτίμησε τόσα χρόνια το έργο του ψέματος. Αυτή είναι η σκληρή αλήθεια. Και βέβαια τον οδήγησαν σε αυτό αναμφισβήτητα και οι άρχοντες του. Γιατί προτίμησαν κι αυτοί μπροστά στο κόστος, να γαλουχήσουν την κοινωνία στο ψέμα, να επενδύει σε αυτό και να φοβάται να ακούσει την αλήθεια που σήμερα τόσο τραγικά ... εμφανίζεται μπροστά μας. Να γιατί είναι δύσκολος ο λόγος μας σήμερα. Γιατί θα πρέπει και εμείς ως πιστοί και ποιμένες να δούμε και πιο είναι και το δικό μας καθήκον, ποιός πρέπει να είναι ο δικός μας λόγος. Πρέπει να είναι λόγος συνοχής και ενότητας, γιατί αλλοίμονο σε ένα λαό διχασμένο. Θα γίνουν λάθη και γίνονται. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία. Όμως, ένας λαός ενωμένος τα λάθη του έχει ελπίδα να τα διορθώσει. Ένας λαός διχασμένος, σκορπισμένος, κατακερματισμένος σε συμφέροντα και ομάδες αυτός ο λαός θα χάσει και το πιο δίκιο του, όποιο κι αν είναι αυτό. Να γιατί η Εκκλησία πρέπει να παραμείνει η μάνα του λαού, όπως ήταν πάντοτε έστω κι αν την περιφρόνησαν, την λοιδόρησαν, την πολέμησαν και την πολεμούν, την αμφισβητούν φανερά και δυνατά πλέον σε αυτόν τον ορθόδοξο τόπο.  Η μάνα όσα κι αν υποστεί, ό,τι κι αν ακούσει από τα παιδιά της δεν παύει ποτέ να είναι μάνα . Έτσι είναι η Εκκλησία και μάλιστα θα έλεγα η μάνα όσο λοιδορείται και όσο δεν αναγνωρίζεται από τα παιδιά της, αυτή  τόσο πιο πολύ αγαπά τα παιδιά της... Έτσι είναι η μάνα Εκκλησία και έτσι πρέπει να παραμείνει σήμερα με λόγο συνεπή, συνετό, ενωτικό, λόγο που θα συμβάλει στη συνοχή του λαού, λόγο που θα τον γεμίζει ελπίδα γιατί για μας η ελπίδα έχει όνομα, αδελφοί μου. Είναι ο Χριστός που σήμερα μας μίλησε για σπλάχνα οικτιρμών, για αγάπη στους εχθρούς, για συμπαράσταση και ζωντανή ελπίδα στον κάθε άνθρωπο...»