Μήνυμα με την ευκαιρία της εορτής των Αγίων Τριών Ιεραρχών, Βασιλείου του Μεγάλου, Γρηγορίου του Θεολόγου και Ιωάννου του Χρυσοστόμου, απέστειλε, προς τους Εκπαιδευτικούς και τους Μαθητές της Μαγνησίας, ο Σεβ. Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος. Το Μήνυμα θα αναγνωστεί, αντί Θείου Κηρύγματος, στους Ιερούς Ναούς της Τοπικής Εκκλησίας, κατά την Θεία Λειτουργία της 30ής Ιανουαρίου.

Ολόκληρο το Μήνυμα έχει ως εξής:

Αγαπητοί μου εκπαιδευτικοί, πολυαγαπητά μου παιδιά,

Για πολλούς, η σημερινή εορτή μνήμης και τιμής προς τους τρεις Ιεράρχες, αποτελεί απλώς μία ανάμνηση ενός κόσμου που έφυγε χωρίς επιστροφή. Στην εποχή του Διαδικτύου, των υπολογιστών και της εύκολης επικοινωνίας, η μνήμη των σκληρών δίσκων δεν φαίνεται να έχει κρατήσει θέση σε μορφές που πέρασαν από τη γη αυτή πριν 1500 περίπου χρόνια.

Να, όμως, που έφτασε ο καιρός και η προσδοκία του ανθρώπου για μία ευτυχία, που θα έφερνε η τεχνολογία και η ταχύτητα, δεν επαληθεύτηκε. Αντίθετα, με τον πιο κραυγαλέο και τον πιο τραγικό τρόπο, μέρα με τη μέρα, αποδεικνύεται, πως η ανθρωπότητα δεν είχε την ωριμότητα να δρέψει αυτούς τους καρπούς. Οι ιστοσελίδες, από διαδικτυακοί τόποι γνώσης και ενημέρωσης, μεταβάλλονται συχνά  σε κυριολεκτικούς ιστούς, ικανούς να παγιδεύσουν ψυχές, οδηγώντας τες στην απόλυτη μοναξιά, ακόμη και στο έγκλημα. Η γρήγορη επικοινωνία και η δύναμη των μέσων ενημέρωσης γίνονται συχνά εργαλεία ενίσχυσης της παντοδυναμίας των ισχυρών, μέσα από την προπαγάνδα και τη διαφήμιση. Η θαυμαστή πρόοδος της τεχνολογίας και οι μηχανές, αντί να εξασφαλίσουν σε όλους τους ανθρώπους μία καλύτερη ποιότητα ζωής και να αυξήσουν τον ελεύθερο χρόνο τους για ψυχική και πνευματική ωρίμανση, συγκεντρώθηκαν στα χέρια λίγων, αφήνοντας τους λαούς εξαθλιωμένους και απροστάτευτους.

Ζούμε σε καιρούς, που ζητούν παρηγοριά, νέα προοπτική, νέα ισορροπία.  Και σ' αυτούς ακριβώς τους καιρούς η Εκκλησία μας, επιτακτικότερα παρά ποτέ, προβάλλει αυτές τρεις άγιες μορφές, τις μορφές του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, του Αγίου Γρηγόριου του Θεολόγου και του Μεγάλου Βασιλείου.  Το έργο τους, αλλά κυρίως η ζωή τους, έγινε γέφυρα. Γέφυρα, πρώτα απ' όλα, ανάμεσα στο παρελθόν και στο μέλλον. Γεύτηκαν και αφομοίωσαν όλους τους καρπούς της αρχαίας σοφίας, πολύ περισσότερο και πολύ βαθύτερα από πολλούς σημερινούς και όψιμους αρχαιολάτρες επικριτές τους. Μελέτησαν, θαύμασαν, επέλεξαν και τής έδωσαν το χέρι εκεί ακριβώς που ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός γονάτισε εξαντλημένος μπροστά στο βωμό του αγνώστου Θεού. Αυτό τον Θεό, πιστοί στα βήματα του Αποστόλου των εθνών, μπόλιασαν στο ξεραμένο δέντρο της φιλοσοφίας και της επιστήμης και τού έδωσαν τη δύναμη να φτάσει ως τις μέρες μας, μεταμορφωμένος σε έναν οικουμενικό ανθρωπισμό, παράθυρο ελπίδας σε μία ανθρωπότητα που αιμορραγεί.

Γέφυρα, όμως, έριξαν και ανάμεσα στο νου και την καρδιά.  Αγάπησαν τη γνώση, θαύμασαν τα επιτεύγματα της εποχής τους, συνέβαλαν στην πρόοδο όλων των επιστημών με τις οποίες ασχολήθηκαν. Αν, όμως, ταν μόνο αυτά τα επιτεύγματά τους, θα είχαν μείνει ως κάποιοι σοφοί, ανάμεσα σε χιλιάδες σοφών, κλεισμένων σε εργαστήρια ή γραφεία, αποκομμένοι από τον πόνο των φτωχών και των αδυνάτων, αναζητητές μίας όλο και υψηλότερης θέσης στην πυραμίδα της εξουσίας και προσκυνητές της θεοποιημένης λογικής του κόσμου τούτου.

Εκείνοι, όμως, αναζήτησαν το νόημα της ζωής  στη σχέση τους με τον κόσμο. Οι απλοί άνθρωποι υπήρξαν το κέντρο των σπουδών και των αξιωμάτων τους. Φτώχυναν για τον κόσμο, υπερασπίστηκαν το δίκιο των απλών ανθρώπων, ταλαιπωρήθηκαν, κατακεραυνώνοντας την διαφθορά και την απληστία των ισχυρών, κυρίως υπέφεραν, μέχρι θανάτου, πολεμώντας  την αίρεση, η οποία στερεί από τον άνθρωπο την επίγνωση της αληθινής του αξίας και της αληθινής του προοπτικής και τού κλείνει το δρόμο προς τα αιώνια. Δίδαξαν ως σοφοί, αλλά αγάπησαν τον κόσμο ως Πατέρες.  Και αυτό το πέτυχαν, γιατί, με μία ακόμη γέφυρα, τη φορά αυτή με την ίδια τη ζωή τους, ένωσαν τη γη με τον ουρανό. Όσο απέθεταν την ύπαρξη και τους κόπους τους στα χέρια του Θεού, τόσο μάθαιναν να βλέπουν τον κόσμο μέσα από τα δικά Του μάτια. Τα μάτια της συμπόνιας και της αγάπης για τον άνθρωπο. Αυτής της συμπόνιας και αυτής της αγάπης εργαλεία έγιναν όλες οι σπουδές και όλα τα ταλέντα τους.

Οι καιροί πλημμύρισαν από πτυχία και διδακτορικά διπλώματα, στέρεψαν, όμως, από συμπόνια και νόημα ζωής. Στέρεψαν από ανθρώπους ικανούς να διδάξουν, αλλά και άξιους να στηρίξουν. Η εποχή μας στέρεψε από Πατέρες. Όπως λέει και ο Απόστολος Παύλος, πολλούς δασκάλους θα βρείτε στη ζωή σας, λίγους όμως πατέρες (Α΄ Κορ. 4,15). 

Οι Τρεις Ιεράρχες, όμως, ως προστάτες όλων εκείνων που παλεύουν να κατακτήσουν, αλλά και να διδάξουν τη γνώση, κρατούν ζωντανό το όραμα ενός κόσμου, του οποίου η σπουδή και η μόρφωση δεν ξεραίνει τις καρδιές αλλά μετατρέπεται, από εργαλείο εξουσίας, σε μέσον συμπαράστασης και αλληλεγγύης.

Συγχρόνως, οι Τρεις Ιεράρχες κρατούν ανοικτό ένα παράθυρο προς τα έσχατα και τα αιώνια. Αυτοί, αλλά και ολόκληρη η Πατερική παράδοση της Εκκλησίας μας που λαμπρύνεται από αυτά τα υπέρλαμπρα αστέρια, αυτούς "τους τρεις μεγίστους φωστήρες", δεν σταματούν ποτέ να αναζητούν συνοδοιπόρους  προς ένα κόσμο, όπου το φως της πατρικής αγάπης "της τρισηλίου θεότητος", θα αντανακλάται σαν σε διάφανο κάτοπτρο σε ψυχές που ένωσαν το νου με την καρδιά τους και θα διαχέεται στην ανθρώπινη κοινωνία και σε όλη τη δημιουργία.

Τέτοιων ψυχών εμπειρίες και διδαχές μάς παρέδωσε η Ορθόδοξη πίστη μας. Ως κόρην οφθαλμού οφείλουμε να διατηρούμε την ακρίβεια των δογμάτων της. Δεν αποτελούν  ακροβασίες αλαζονικής διάνοιας, αλλά ανεκτίμητο καταστάλαγμα φωτισμένου νου. Γι' αυτό και η απόλυτη προσήλωση και ο σεβασμός στην Πατερική διδασκαλία, δεν αποτελεί πράξη υποταγής, ούτε άρνηση της εξέλιξης και της προόδου της ανθρώπινης ιστορίας, αλλά, αντίθετα, νοηματοδότηση, προοπτική και ελπίδα της. Με την ίδια προσήλωση οφείλουμε να διατηρούμε ζωντανό, παράλληλα με τη διδασκαλία και το πνεύμα των Πατέρων. Το πνεύμα της συνέπειας λόγου και πράξης, το πνεύμα της ετοιμότητας για ανταπόκριση στις εκάστοτε ανάγκες, υλικές και πνευματικές και κυρίως το πνεύμα της πατρικής παρουσίας. Αυτό το πνεύμα διατηρεί σύγχρονους του Τρεις Ιεράρχες, αυτό θα καταστήσει το λόγο μας, αλλά, κυρίως, το παράδειγμά μας σύγχρονο, ζωντανό και λυτρωτικό. 

Σε έναν κόσμο κουρασμένο από την αυταρέσκεια ηγετών και διδασκάλων, ας συμμεριστούμε την έννοια των Τριών Ιεραρχών για τα πάθη και τα παθήματά του. Ακούμε μαζί τους το κάλεσμα των καιρών. Ψηλαφούμε καθημερινά πληγές προδοσίας και απογοήτευσης. Ο λόγος τους ας γίνει λόγος μας. Το πνεύμα τους, πνεύμα μας. Η πίστη τους, πίστη μας. Το κάθε μας επίτευγμα και η κάθε μας ικανότητα, όπως και για εκείνους, ας μετατραπεί σε προσφορά απαντοχής κι ελπίδας προς ένα κόσμο που πεινάει και διψάει τα ορατά και τα  αόρατα. Ας μην τού τα στερήσουμε!