Τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ἰγνατίου

Καθώς εἰσερχόμεθα στήν ῾Αγία καί Μεγάλη ῾Εβδομάδα Τόν ἀντικρίζουμε “Νυμφίο”, ὅπως τόν θέλει καί ἡ εἰκονογραφία τῆς ᾿Εκκλησίας μας. Μέ σκυμμένο τό κεφάλι, μέ κλειστά τά μάτια, ἄνθρωπο πού πάσχει, ἀλλά ταυτόχρονα μεγαλοπρεπῆ, γιατί δέν παύει νά εἶναι Θεός. Αὐτός εἶναι ὁ Νυμφίος. Αὐτός εἶναι ὁ Νυμφίος τῆς ᾿Εκκλησίας, ὁ Κύριός μας ᾿Ιησοῦς Χριστός, ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός καί Λόγος, Αὐτός πού δέν θέλησε νά ἀφήσει τό πλάσμα Του μέσα στόν θάνατο καί τή φθορά. Πού δέν μπόρεσε νά τό δεχθεῖ καί μέ τήν ἄπειρη ἀγάπη Του καταδέχθηκε Αὐτός νά γίνει θυσία γιά νά ἑνώσει πάλι τά ἐπίγεια μέ τά οὐράνια.

Εἶναι Αὐτός πού γεννήθηκε ταπεινός μέσα στή φάτνη τῆς Βηθλεέμ. Αὐτός πού ἔφυγε φυγάς στήν Αἴγυπτο γιατί ὁ ῾Ηρώδης τόν φοβήθηκε ὡς ἐπίγειο Βασιλέα. Αὐτός πού ἐργάσθηκε κοντά στόν ᾿Ιωσήφ, τόν προστάτη του, γιά νά ἔχει καί ἡ ἐργασία εὐλογία. Αὐτός πού ἐξέπληξε τούς διδασκάλους δωδεκαετής μέσα στό Ναό. Αὐτός πού ὑπετάγη στήν Παναγία μητέρα Του, μέχρι νά ἔρθει ἡ στιγμή νά ξεκινήσει τή δημόσια παρουσία Του. Καί τότε ἀκόμη, μετά ἀπό τῆς Παναγίας τήν παρέμβαση, ἕκανε τό πρῶτο Του θαῦμα στήν Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας, γιά νά εὐλογήσει τό γάμο καί τήν χαρά τῶν ἀνθρώπων.

Εἶναι αὐτός πού δέν εἶχε σπίτι νά κατοικήσει. Εἶναι αὐτός πού ἔτρεξε καί βάδισε γιά νά φέρει καί πάλι τήν ἀλήθεια τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων.

Εἶναι αὐτός πού ἔδωσε τήν παρακαταθήκη τῶν μακαρισμῶν, μακαρίζοντας τούς ταπεινούς, τούς εἰρηνοποιούς, τούς ἀνθρώπους τοῦ ἐλέους. Αὐτός πού μίλησε μία ἄλλη γλώσσα, τή γλώσσα τῆς ἀληθινῆς ἀγάπης, καί κάλεσε τούς ἀνθρώπους νά ἀγαπήσουν τούς ἐχθρούς τους ὅπως τόν ἑαυτό τους.

Εἶναι Αὐτός πού θαυματούργησε καί ἔδωσε δύναμη στούς παραλυτικούς νά περπατήσουν, φῶς στούς τυφλούς γιά νά δοῦν καί πάλι τήν ὀμορφιά τοῦ κόσμου. ᾿Ανέστησε νεκρούς, ἔδωσε τήν ὑγεία σέ λεπρούς. Μπροστά στά ἔκπληκτα μάτια ἔδινε ἄφεση ἁμαρτιῶν καί ἔφευγαν τά δαιμόνια ἀπό τίς ψυχές καί τά σώματα τῶν ἀνθρώπων. Αὐτός ὁ ἀναμάρτητος, Αὐτός πού ἀγάπησε ὅσο κανείς ἄλλος τόν ἄνθρωπο, εἰσέρχεται πλέον ὡς Νυμφίος τῆς ᾿Εκκλησίας, καί προσέρχεται στό ἑκούσιο πάθος γιά νά φτάσει στήν ἔσχατη ἀνθρώπινη ταπείνωση. ῾Ως ἄνθρωπος σέ αὐτόν τό φυσικό θάνατο, ἀλλά ὡς Θεός καταργώντας τόν ῞Αδη καί τόν θάνατο. Εἶναι Αὐτός πού θά μᾶς παραδώσει τό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας καί θά καλέσει πλέον τήν ἀνθρωπότητα σέ μία ἀέναη εὐχαριστία γιά τήν διάβαση ἀπό τήν ἁμαρτία στήν χάρη καί τή λύτρωση.

Εἶναι ὁ Νυμφίος τῆς ᾿Εκκλησίας καί ἔρχεται «ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός». Γιατί ἄραγε; Τί εἶναι αὐτή ἡ νύκτα; Δύο τρόπους ἔχει κανείς νά προσεγγίσει αὐτή τήν εἰκόνα. ῾Η νύχτα μπορεῖ νά εἶναι ἀκόμη καί ἡ ἄρνηση τοῦ Θεοῦ. Γιατί δέν μπορεῖ παρά νά βρίσκεται σέ σκοτασμό ὁ ἄνθρωπος πού ἀρνεῖται πεισματικά νά προσεγγίσει τήν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ. Αὐτός πού νομίζει ὅτι μέ τή λογική μπορεῖ νά βρεῖ φῶς καί νά λύσει τά μυστήρια τῆς ζωῆς. Εἶναι σκοτάδι ἀκόμη καί ἡ ἀμφιβολία. Γιατί μέσα στό σκοτάδι ὁ ἄνθρωπος βυθίζεται στόν ἑαυτό του κι ὅταν δέν ἀποφασίσει νά βρεῖ τό Θεό, βρίσκει τήν ἀνάπαυση στήν αὐτάρκειά του. ᾿Αλλά αὐτό τόν ὁδηγεῖ τελικά σέ ἀπελπισία. ῞Ομως ὑπάρχει καί ὁ γνόφος. Εἶναι ἡ κατάσταση πού ἀντιμετωπίζει ὁ ἄνθρωπος ὅταν ἀγωνίζεται καί ἀγωνιᾶ νά προσεγγίσει τό Θεό. Καί περιγράφουν οἱ Πατέρες αὐτή τήν ἀγωνία σάν γνόφο, ὅπως ὅταν παρεμβάλλεται ἕνα σύννεφο καί δέν μπορεῖς νά διακρίνεις παρά ἐλάχιστα ἕως καθόλου τό φῶς, καί ἀπ’ τή μία στιγμή στήν ἄλλη τρέμεις ὅτι θά βρεθεῖς στήν ἄβυσσο. Εἶναι ἡ ἀγωνία τοῦ ἀνθρώπου πού θέλει καί ζητᾶ τήν πίστη, ἀλλά παλεύει μέ τή λογική. Πολλοί πέρασαν μέσα ἀπό αὐτό τό «καμίνι», ὅπως τό χρυσάφι πού ἀφήνει πίσω του κάθε ἄχρηστο ὅταν περάσει ἀπό αὐτό, λέγουν οἱ Πατέρες, πώς ὅμοια καί αὐτός ὁ γνόφος πολλές φορές παιδαγωγεῖ καί ὁδηγεῖ στήν ἑδραία καί ἀληθινή Πίστη.

᾿Αλλά “τό μέσον τῆς νυκτός” σημαίνει καί κάτι ἄλλο. Εἶναι ἡ ὥρα τῆς ἀληθινῆς ἀγάπης. Εἶναι ἡ ὥρα πού ὁ ἄνθρωπος βρίσκει ὄντως τόν ἑαυτό του καί ἐκεῖ μπορεῖ νά ἐκφράσει τά θερμότερα συναισθήματά του γιά αὐτόν πού ἀγαπᾶ. ῎Ετσι καλεῖται νά λειτουργήσει ἡ ψυχή μας.

Η νύκτα ἔχει ἡσυχία. Κι αὐτή μπορεῖ νά εἶναι ἅγια ἡσυχία γιά τόν ἄνθρωπο πού περιμένει καί λαχταρᾶ τή μεγάλη συνάντηση. Πού περιμένει τό Νυμφίο του, Αὐτόν μέ τόν ὁποῖο ἑνώνει ὁλόκληρη τή ζωή του. Αὐτός ὁ ὁποῖος γίνεται τῆς καρδιᾶς ὁ κυρίαρχος καί βασιλεύς. Αὐτός πού γαληνεύει, πού ἠρεμεῖ, πού σταθεροποιεῖ, πού μεγαλουργεῖ μές στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου. Πού δίνει κουράγιο καί δύναμη νά ξεπεράσει ὁ ἄνθρωπος καί τίς πιό δύσκολες καταστάσεις.

Από Αὐτόν μέσα στή νύχτα ἀντλεῖ ὁ ἄνθρωπος μέ τή ζωντανή προσευχή τό ἀνέλπιστο. ῞Ενα ἄλλο φῶς. ῞Ενα φῶς ἄκτιστο. Τό φῶς τῶν Πατέρων τῆς νοερᾶς προσευχῆς, τό φῶς τῆς Μεταμορφώσεως, τό φῶς τῆς ᾿Αναστάσεως. Τό φῶς πού δέν μποροῦν νά δοῦν τά μάτια τῆς ἁμαρτίας καί τῆς πτώσεως, ἀλλά μόνο τά μάτια τῆς καθαρότητος, τῆς πίστεως, τῆς ἀπόλυτης ἐμπιστοσύνης στόν ᾿Ηγαπημένο.

«᾿Ιδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός» καί καλούμεθα τή Μεγάλη ῾Εβδομάδα νά πορευθοῦμε μαζί Του. ῎Ετσι μᾶς καλεῖ ὁ ὑμνωδός καί ὁ ἴδιος ὁ Κύριος. Θά συμπορευθοῦμε ὄχι μέ τή λογική, οὔτε μόνο μέ τό συναίσθημα. ᾿Αλλά μέ Πίστη καρδιακή ὅτι ἦρθε καί θά ἔλθει γιά μᾶς. Γιατί σήμερα εἶναι ἐδῶ. Μαζί Του χάρη σ’ Αὐτόν θά πορευθοῦμε. Μαζί Του θά δοῦμε τί ἀληθινά εἴμαστε. Μαζί Του θά θεραπεύσουμε κάθε ἀδυναμία μας, πάθος, πτώση καί ἁμαρτία μας. Σ’ Αὐτόν θά τά ἐναποθέσουμε. Καί νά εἴμαστε σίγουροι ὅτι τό «μέσον τῆς νυκτός» θά μᾶς βρεῖ γρηγοροῦντες καί ὄχι καθεύδοντες.