Δημητριάδος Ιγνάτιος: «Θα κληθούμε να μαρτυρήσουμε» - Νέος Διάκονος στην Τοπική Εκκλησία
Την Χειροτονία νέου Διακόνου, του Βιοτέχνη π. Χρήστου Αράπη, τέλεσε ο Σεβ. Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος, στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Βόλου, κατά την εορτή του Αγίου Πνεύματος (4/6).
Στην ομιλία του ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε στον μυστικό τρόπο που ενεργεί το Άγιο Πνεύμα στη ζωή του κάθε ανθρώπου και ανάβει στις ψυχές τον πόθο και την λαχτάρα της Ιερωσύνης. Κάλεσε τον νέο Κληρικό να εργάζεται ανάμεσα στο ποίμνιο για να γίνεται πραγματικότητα ο καρπός του Αγίου Πνεύματος, που είναι η ενότητα, κατά το πρότυπο της Αγίας Τριάδος. Ο κ. Ιγνάτιος σημείωσε ότι «στην κοινωνία της ενότητας και της Ευχαριστίας μέσα στην Εκκλησία δε χωρούν ο διχασμός, ο φανατισμός. Όπου προκύπτουν αυτές οι νοσηρότητες εκεί απουσιάζει το Άγιο Πνεύμα. Αντιθέτως, όπου υπάρχει χαρά, ειρήνη, μακροθυμία και ενότητα, εκεί υπάρχει το Άγιο Πνεύμα...» Κάλεσε τον νέο Διάκονο να διδάσκει με το παράδειγμά του και λιγότερο με τα λόγια του και να γνωρίζει ότι το Πανάγιο Πνεύμα θα θεραπεύει τις ελλείψεις και τις αδυναμίες του.
Στη συνέχεια ο κ. Ιγνάτιος εξήρε την απόφαση του νέου Κληρικού να εισέλθει στην Ιερωσύνη, αν και άμισθος, τονίζοντας, όμως, παράλληλα ότι η μισθοδοσία του Ιερού Κλήρου είναι συμβατική υποχρέωση του Κράτους έναντι της Εκκλησίας, για το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας της που οικειοποιήθηκε. Επεσήμανε ότι, πλέον, η Εκκλησία βιώνει την ευλογία της εισόδου στην Ιερωσύνη ανθρώπων που θα διατηρούν το επάγγελμά τους, ως προς το ζην, ενώ παράλληλα, θα διακονούν με ζήλο τον λαό του Θεού και το Άγιο Θυσιαστήριο. Παρατήρησε ότι το παράδειγμά του, όπως και πολλών άλλων νέων Κληρικών «είναι απάντηση στην αμαρτία που περίσσευσε στον τόπο μας, ενώ τώρα υπερπερισσεύει η Χάρις...»
Τέλος, ο Σεβασμιώτατος κάλεσε όλους όσοι έχουν μέσα τους τη σπίθα της Ιερωσύνης, να κρατήσουν το επάγγελμά τους και να εισέλθουν στις τάξεις του ιερού Κλήρου, ακόμα και ως ισόβιοι Διάκονοι. Ολοκληρώνοντας την ομιλία του σημείωσε ότι «ξημερώνει μία νέα, δύσκολη και πρωτόγνωρη ημέρα για τον τόπο μας. Ας ελπίσουμε ότι, τελικά, τα πράγματα δεν θα έχουν τραγικές συνέπειες για τον λαό μας και την Εκκλησία μας. Θα κληθούμε να μαρτυρήσουμε, αν όχι με αίμα, με λόγο και έργα, όπως συμβαίνει ήδη σ' ολόκληρη την πατρίδα μας, όπου η Εκκλησία μας είναι η μόνη που ανταποκρίνεται στις ανάγκες των ανθρώπων, αναπληρώνοντας τα κενά του Ελληνικού Κράτους...»