Την εις Πρεσβύτερον Χειροτονία του Διακόνου π. Γεωργίου Λέκκα, Φιλολόγου - Νομικού, τέλεσε το Σάββατο 23 Ιουνίου, ο Σεβ. Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος στον Ιερό Ναό Αγίας Παρασκευής του ομωνύμου Δήμου των Αθηνών.

    Στην ομιλία του ο κ. Ιγνάτιος ανέπτυξε δύο από τους κινδύνους που απειλούν τους σύγχρονους κληρικούς: ο πρώτος είναι να θεωρήσουν ότι η Εκκλησία τους ανήκει, ενώ οι ίδιοι ανήκουν στην Εκκλησία. Ο δεύτερος είναι η νοσταλγία μιας ρομαντικής παράδοσης, η οποία, όμως, παραμένει στείρα αν δεν έχει πνοή για να μαρτυρεί, με σύγχρονο τρόπο, την ζωή του Χριστού στην εποχή μας.
    Κάλεσε τον νέο Πρεσβύτερο να κρατήσει ζωντανή την φωνή των Αγίων Πατέρων, «όχι όμως, καταγράφοντας απλώς τί είπαν τότε, αλλά προσπαθώντας να επικαιροποιήσεις το μήνυμά τους στην εποχή μας…»
    Στη συνέχεια ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε στο νέο σκηνικό που διαμορφώνεται, πλέον, στην πατρίδα μας, όπου η Εκκλησία καλείται να συνεχίσει να λειτουργεί ως μάνα του λαού, αναζητώντας ανθρώπους που θα εισέλθουν στην ιερωσύνη, κρατώντας, παράλληλα, την επαγγελματική τους ιδιότητα και επεσήμανε: «Η Εκκλησία σήμερα καλεί και προσκαλεί όλους να προσφέρουν έστω και από τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο και να διακονήσουν το έργο του Θεού. Ανήκεις σε αυτή την χορεία των κληρικών. Προσφέρεσαι για να θυσιάσεις όποιο ελεύθερο χρόνο έχεις στη διακονία της Εκκλησίας του Χριστού. Έχεις όλες τις προϋποθέσεις να γίνεις παράδειγμα προς μίμηση. Συνέχισε την πορεία σου με πνευματική καθοδήγηση, με πνεύμα ταπεινό, με αληθινή και ουσιαστική αγάπη»

    Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ο Σεβασμιώτατος τέλεσε Τρισάγιο στη μνήμη του Μακαριστού Μητροπολίτου Νικοπόλεως & Πρεβέζης Μελετίου.

    Ο  Χειροτονητήριος Λόγος

Σεβασμιώτατε Άγιε Δημητριάδος και Αλμυρού κ. Ιγνάτιε,

Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από τον Θεό για να ζει μαζί Του σε κοινωνία αγάπης, να Τον νιώθει, να Τον ακούει, να Του μιλάει, να χαίρεται την παρουσία Του. Παράδεισος του ανθρώπου ήταν η ανοικτή σχέση με τον Θεό του. Όμως όταν ο άνθρωπος αποφάσισε να πάρει τη ζωή του στα χέρια του, κλείστηκε μέσα του κι αντί να τρέφεται απ’ τη ζωή του Θεού του, τροφή του έγιναν πλέον τα ξυλοκέρατα του ίδιου του εαυτού του. Με το να κλειστεί μέσα του, αποκόπηκε από το ρεύμα της ζωής του Θεού κι έτσι γνώρισε το θάνατο. Αλλ’ όμως ο Θεός της «ταπεινής αγάπης» δεν εγκατέλειψε τον πεσμένο άνθρωπο στον θάνατό του. Έστειλε τον Μονογενή Υιό Του να προσλάβει την ανθρώπινη φύση εκ των αγνών αιμάτων της αειπαρθένου Μαρίας και να ανακαινίσει «τον πάλαι νεκρωθέντα άνθρωπον» «δια της εαυτού αναστάσεως» (Στιχηρά Αναστάσιμα πλ. Δ’ από τον Εσπερινό του Σαββάτου). Έτσι δια του Ιησού Χριστού, όπως Αυτός γνωρίζεται κυρίως στο Μυστήριο της Ευχαριστίας, ο άνθρωπος μπορεί πλέον να αναγνωρίσει ως πατέρα του τον άναρχο Πατέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού εν Αγίω Πνεύματι, να μπει πάλι στο ρεύμα της ζωής του Τριαδικού Θεού και να ξαναζήσει.   

Ο δρόμος για την επιστροφή στο σπίτι του Τριαδικού Θεού είναι βέβαια μια μακρά κι επίπονη διαδικασία, καθώς ο «παλαιός άνθρωπος» φαίνεται να αναπτύσσει μηχανισμούς άμυνας απέναντι στη χάρη του Θεού. Ένας τέτοιος μηχανισμός άμυνας είναι και η ασυνείδητη εκτροπή του ανθρώπου από το ρεύμα του παρόντος, το οποίο αποτελεί τον αποκλειστικό δίαυλο της είσπραξης της Θείας Χάριτος πάνω του. Γιατί ο δρόμος προς το «αεί» περνάει αναγκαστικά μέσα από το «νυν», πράγμα που επαναλαμβάνεται διαρκώς στη λατρευτική ζωή της Εκκλησίας μας.

          Συνήθως εμείς οι άνθρωποι δεν μπορούμε να μείνουμε ανοικτοί στο ρεύμα του παρόντος πάνω από μερικά δέκατα του δευτερολέπτου και η όποια μεγαλύτερη διάνοιξή μας μάς φαίνεται πως απειλεί την επίπλαστη και επιφανειακή ψυχική μας ευστάθεια.

          Ο δυτικός άνθρωπος έχει τον τρόπο να εκτρέπεται από το ρεύμα του παρόντος προς το μέλλον μέσω αυτής της βασικής δομής βίωσης του χρόνου που για τον «παλαιό» ακόμα άνθρωπο είναι η φιλοδοξία, όπως επίσης ο ανατολίτης έχει εφεύρει τον τρόπο να διαφεύγει από το ρεύμα του παρόντος μέσω μιας δεύτερης βασικής δομής βίωσης του χρόνου που για τον «παλαιό» πάντοτε άνθρωπο είναι η νοσταλγία.

          Φιλοδοξία και νοσταλγία αποτελούν έτσι εξίσου εμπαθείς τρόπους βίωσης του χρόνου και συνιστούν θεμελιακούς μηχανισμούς άμυνας του «παλαιού» ακόμα ανθρώπου έναντι της Χάριτος του Θεού.

          Για τη βίωση του παρόντος απαραίτητη προϋπόθεση είναι η διάνοιξη του εγωκεντρικού μας εαυτού ώστε να παραδοθούμε ολοτελώς σε αυτό. Η παραμονή λοιπόν του εαυτού μας εντός του παρόντος προϋποθέτει την ουσιαστική διάνοιξη του εαυτού, εξ ου και ο σημαντικός βαθμός δυσκολίας αυτής της παραμονής. Ο εαυτός μας μοιάζει να είναι παρά φύσιν εκπαιδευμένος να αντιστρατεύεται με κάθε δυνατό τρόπο τη διάνοιξή του. Και την αντιστρατεύεται διαφεύγοντας είτε προς το παρελθόν με τη μορφή της νοσταλγίας είτε προς το μέλλον με τη μορφή της φιλοδοξίας. Έτσι όμως εκουσίως αποκλεισμένος από το ρεύμα του παρόντος, ο εγωκεντρικός άνθρωπος αναβάλλει διαρκώς την εκκρεμούσα συνάντησή του με τον πανταχού παρόντα Τριαδικό Θεό του.

          Άλλος ένας μηχανισμός άμυνας έναντι της βίωσης του παρόντος είναι η συνήθεια. Λέγοντας συνήθεια εννοούμε την προκατασκευασμένη διανοητική υπόληψη του παρόντος αντί της βιώσεως του που συνδέεται προφανώς με την ικανότητα του ώριμου ενήλικα για αφηρημένη σκέψη, την οποία μπορεί βέβαια να στερούνται τα παιδιά, αυτό όμως είναι που τους επιτρέπει να βιώνουν το παρόν παρά να το σκέφτονται όπως οι ενήλικες ως ένα «όχι πια» ή ένα «όχι ακόμα».

            Αυτό που μάς κάνει να αναβάλουμε τη βίωση του παρόντος είναι τελικά το κακό. Το κακό μπορεί όμως μόνο να αναβάλει για μας τη βίωση του παρόντος, όχι και να τη ματαιώσει. Τελικά ο δαίμονας αποτελεί την ατράνταχτη απόδειξη της μονοκρατορίας του Θεού, αφού τυφλωμένος από τον εγωϊσμό του προσφέρει άθελά του όλους όσους πειράζει θυσία στο ουράνιο θυσιαστήριο του Θεού. Όλες οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε  είναι στην πραγματικότητα ευλογίες, καθώς τις επιτρέπει η Χάρις του Θεού για να εμέσουμε το κακό που κάνουμε στον εαυτό μας   με το να κλεινόμαστε μέσα μας, ατομικά και συλλογικά.

            Η βαθιά βίωση του παρόντος μάς επιτρέπεται κατεξοχήν στην πράξη της προσευχής. Μέσω της προσευχής αποκτάμε πρόσβαση σ’ όλους τους χρόνους και σ’ όλους τους κόσμους. Αν το κακό επιδιώκει τη διαρκή αναβολή της βίωσης του παρόντος είναι γιατί η βαθιά βίωση του παρόντος αποτελεί εξ ορισμού προσευχητικό βίωμα ευχαριστίας, δοξολογίας και αγάπης, συνιστά δηλαδή βίωμα κατεξοχήν υπαρξιακού ανοίγματος.

            Τελικά ο Παράδεισος δεν είναι τόπος αλλά τρόπος. Ο τρόπος υπάρξεως ενός όντος ως καθολοκληρίαν παρόντος εντός του πανταχού παρόντος Τριαδικού Θεού. Πρόκειται για τη συνθήκη του εν Χριστώ Ιησού αναστημένου ανθρώπου, η οποία είναι ριζικά διαφορετική κι από αυτό που αποκαλούμε «ζωή» κι από αυτό που αποκαλούμε «θάνατο», αφού κανείς μπορεί να είναι εν Χριστώ Ιησού αναστημένος κι ως «ζωντανός» κι ως «πεθαμένος». Νεκροί δεν είναι λοιπόν οι πεθαμένοι αλλά οι ζωντανοί κι οι πεθαμένοι που αυτοκαταδικάσθηκαν να ζούνε μόνοι τους αγνοώντας πως ο Χριστός κατά την ευδοκία του Πατρός εν Αγίω Πνεύματι στέκεται έξω από την πόρτα της ψυχής μας και μάς παρακαλεί να εισέλθει για να μην είναι πια κανένας μόνος του. Όποιος από μας δέχεται το Χριστό εν Αγίω Πνεύματι είναι πλέον μαζί με όλους και ανοιχτός σε όλους, δικούς του και ξένους, δίκαιους και αμαρτωλούς, ζωντανούς και πεθαμένους, γιατί πρώτος ο Χριστός είναι τα πάντα εν πάσι. Ο Χριστός είναι ο απόλυτος ελευθερωτής από τη χειρότερη σκλαβιά που γνώρισε ποτέ ο άνθρωπος στην ιστορία του, τη σκλαβιά στον ίδιο του τον εαυτό. Γιατί καμιά ενδοκοσμική αγάπη όσο παθιασμένα κι αν την αγαπήσουμε δεν είναι σε θέση να μας ελευθερώσει από τον παραμέσα άθλιο εαυτό μας. Η αυθυπέρβαση του ανθρώπου είναι αδύνατη δίχως τη χείρα βοηθείας που ο Θεός τείνει προς αυτόν δια του Χριστού του εν Αγίω Πνεύματι μες την Εκκλησία – το μυστηριακό σώμα του Ιησού Χριστού, αυτός ο νέος Παράδεισος. «Και τι λοιπόν δεν έχει κάνει ο Θεός για μας;», αναρωτιέται ο Άγιος Νεκτάριος. «Έκανε τον κόσμο φθαρτό για μας, αλλά και άφθαρτο πάλι για μας. Παραχώρησε να κακοποιηθούν οι προφήτες για μας, τους έστειλε σε αιχμαλωσία για μας, τους άφησε να καούν στο καμίνι για μας, παραχώρησε να υπομείνουν μύρια κακά για μας. Προφήτες και Αποστόλους τους προόρισε για μας. Τον Μονογενή Υιό του για μας τον παρέδωσε και τον Διάβολο για μας τον κολάζει. Για μας τους ανθρώπους ήλθε ο Θεός (…). Ο ευεργέτης πηγαίνει με τους αχάριστους. Προς τους αιχμαλώτους ο ελευθερωτής. Προς αυτούς που βρίσκονται στο σκοτάδι ήρθε ο Ήλιος της δικαιοσύνης. Στο Σταυρό έπαθε αυτός που δεν είχε κανένα πάθος. Πάνω στον Θάνατο πάτησε η ζωή. Στον Άδη έλαμψε το φως. Αυτούς που εξέπεσαν ανόρθωσε η Ανάσταση. (…) Για μας ο Θεός ήλθε στον κόσμο, για μας διανεμήθηκαν τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, για μας η κατάργηση του θανάτου, η ελπίδα της ανάστασης, τα θεία προστάγματα που τελειοποιούν τη ζωή μας, η πορεία μας προς τον Θεό που πραγματοποιείται δια των εντολών του». Και συμπληρώνει ο Άγιος: «Η αγάπη του Θεού τον ίδιο τον Θεό φανέρωσε πάνω στη γη. Η αγάπη του Θεού έκανε τον Κύριο και Δεσπότη δούλο. Η αγάπη του Θεού παρέδωσε υπέρ των εχθρών τον Αγαπημένο, τον Υιό υπέρ των μισούντων, τον Θεό υπέρ των ανθρώπων κι άφησε να παραδοθεί υπέρ των δούλων ως δούλος ο Ελεύθερος» (Το γνώθι σαυτόν, Αθήνα, Εκδόσεις Σταμούλη, 2011, σσ. 130-131).   

            Σεβασμιώτατε, κλείνοντας, επιτρέψτε μου να ευχαριστήσω πρώτα-πρώτα εσάς προσωπικά, που αξιώνομαι να δεχθώ από τα άγια χέρια σας και τον δεύτερο βαθμό της ιερωσύνης, τον πνευματικό μου πατέρα π. Γεώργιο Δορμπαράκη, όπως επίσης η σκέψη μου στρέφεται ευγνωμόνως στον μακαριστό γέροντά μου π. Χριστοφόρο Παπαδόπουλο, τους παιδαγωγούς εις Χριστόν και κατηχητές της εφηβικής και της νεανικής μου ηλικίας, τον π. Ανανία Κουστένη για τις καίριες επεμβάσεις του στην πνευματική μου πορεία, τους ευσεβείς μου γονείς και τα αδέλφια μου, την Ελένη και το παιδί μας. Θέρμες ευχαριστίες οφείλω επίσης στην αδελφότητα της Ενορίας της Αγίας Παρασκευής Αττικής που ανέλαβε το επίπονο έργο της εκπαίδευσής μου, τον Προϊστάμενό της π. Διονύσιο και τον παιδικό μου φίλο π. Αθανάσιο που πρωτοστατεί στο έργο της εκπαιδεύσεως μου κι όλους όσους βρίσκεσθε εδώ σήμερα, αδελφούς και πατέρες, συμπροσευχόμενοι μαζί μου αποτελώντας ο ένας για τον άλλο πολύτιμο κομμάτι της καρδιάς μας. Παρακαλώ ικετεύσατε τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό να με στερεώνει στην αγάπη του και να γκρεμίσει σαν χάρτινα τείχη τα πάθη μου που με εμποδίζουν να Τον αγαπώ και να αγαπάω τα αδέλφια μου –όποια και νάναι, όπως και νάναι, όπου και νάναι- απ’ την αγάπη με την οποία μόνος Αυτός ξέρει ν’ αγαπά. Γιατί, ενώ οποιοδήποτε δημιούργημα είναι αδύνατον να αυτοθυσιασθεί αν δεν είναι για να διασωθεί το είδος του, μόνος Εσύ πανοικτίρμονα Δημιουργέ των απάντων θυσιάσθηκες εκουσίως για να διασωθεί ένα είδος πολύ κατώτερο από το δικό σου.

23.6.2012. Αγριππίνης μάρτυρος, Αριστοκλέους πρεσβυτέρου, Δημητρίου διακόνου & Αθανασίου αναγνώστου των μαρτύρων.

                                                                                      π. Γεώργιος Λέκκας

                                                                                       Δρ. Παν/μίου Παρισίων