Άρθρο του Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου στην εφημερίδα

«Επενδυτής», 26/10/2012

Ο ρατσισμός δεν αποτελεί για την πατρίδα μας απλώς ένα από τα συμπτώματα μιας κοινωνίας σε κρίση και παρακμή. Αντίθετα, απειλεί ευθέως έναν από τους βασικούς παράγοντες, που διατήρησαν το Ελληνικό έθνος αλώβητο, παρά τις διαρκείς συμπληγάδες, που του επεφύλαξε η ιστορία επί σειρά αιώνων.

    Θεμελιώδης στάση του Ελληνισμού υπήρξε διαχρονικά η δυνατότητα να συνδιαλέγεται με το διαφορετικό, να προσλαμβάνει συστατικά που του ήταν χρήσιμα και να μπολιάζει με τον πολιτισμό και το ήθος του, λαούς που βρέθηκαν ακόμη και ως κατακτητές στο διάβα του, αναπληρώνοντας έτσι, τόσο το αριθμητικό μειονέκτημα στο πεδίο της μάχης, όσο και την καλύτερη κοινωνική και διοικητική οργάνωση φίλων και αντιπάλων.

    Αυτός ο επιλεκτικός διεθνισμός και όχι η ισοπεδωτική πολτοποίηση, που επιχειρείται σήμερα, έγινε η μήτρα, μέσα στην οποίαν γονιμοποιήθηκε και καρποφόρησε ο καρπός της συνάντησης του Ελληνικού πολιτισμού με τον Χριστιανισμό.  Η ανεκτικότητα και η συνδιαλλαγή με τον ξένο, ακόμη και η ίδια η δημοκρατία, αναβαθμίστηκαν, όταν η χριστιανική διδασκαλία περί της απόλυτης αξίας του ανθρώπου ως εικόνας Θεού και πολίτη της αιωνιότητας απετέλεσε καίρια προσθήκη της ιστορίας του νεώτερου Ελληνισμού πολιτισμού.

    Η ιστορική αυτή επιλογή δεν μεταμόρφωσε βεβαίως την Ελληνική κοινωνία σε κοινωνία αγγέλων. Τι ανθρώπινο άλλωστε δεν παλεύει καθημερινά με πάθη και συγκρούσεις; Στον τόπο μας όμως, o ξένος, ακόμη και στην έσχατη εξαθλίωση, ούτε ως υπάνθρωπος χαρακτηρίστηκε, ούτε πογκρόμ και οργανωμένα εγκλήματα συντελέστηκαν στο όνομα της διατήρησης μιας φαντασιακής καθαρότητας αίματος ή πολιτισμού.

    Αναμφίβολα, η κοινωνία μας αντιμετωπίζει εκρηκτικά προβλήματα. Αλλά και το Έθνος μας, εξαιτίας εγκληματικών πολιτικών στο θέμα της λαθρομετανάστευσης, βρίσκεται στα πρόθυρα αλλοίωσης της εθνικής του συνοχής και ταυτότητας. Αυτό όμως που υποτίθεται πως υπερασπιζόμαστε με ενέργειες στηριγμένες μόνον στο θυμικό και μιμούμενοι πρακτικές άλλων κοινωνιών, κινδυνεύουμε να το προκαλέσουμε εμείς οι ίδιοι. Όντως, η ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση πρέπει να αντιμετωπιστεί εδώ και αμέσως. Ποιο το όφελος όμως, εάν το ζήτημα αυτό διευθετηθεί με κάποιον τρόπο, αλλά η ποιότητα των αξιών και του ήθους μας, ως Ελληνική κοινωνία, έχει υποστεί ανεπανόρθωτη ζημιά; Χωρίς ψυχή και χωρίς πολιτισμό, που για αιώνες ημέρωσε στίφη και στίφη βαρβάρων, πώς θα διατηρήσουμε την ποιότητα των σχέσεων μεταξύ μας και με τους εκτός των τειχών μας και πώς θα έχουμε συνείδηση του ποιοτικότερου, που θέλουμε να διατηρήσουμε, αντιστεκόμενοι στη σύγχρονη βαρβαρότητα και στις έξωθεν επιβουλές;

    Φοβάμαι, πως οι αντιδράσεις μας και στο θέμα αυτό, διαποτίζονται από το σαράκι, που, ιδίως τις τελευταίες δεκαετίες, μας κατέφαγε: Την ευκολία. Διότι, είναι εύκολο να ανακαλύψεις αποδιοπομπαίους τράγους, ιδίως μάλιστα, όταν αποτελούν και εύκολους αντιπάλους, όπως ο κάθε λογής εξαθλιωμένος που βρέθηκε στον τόπο μας. Η ανάλυση, όμως, των αιτίων, η υπομονή, αλλά κυρίως η αυτοκριτική για την αδιαφορία μας,  την παθητικότητά μας, αλλά και για την ανοχή, ενίοτε και την συνενοχή μας σε χρόνιες πολιτικές στρεβλώσεις, αποτελούν επώδυνες διαδικασίες, από τις οποίες έχουμε προ πολλού πάρει τεράστιες αποστάσεις. Όσο, όμως, τις αναβάλλουμε, οι βάρβαρες πρακτικές θα ριζώνουν, μέχρι που θα μας δώσουν τον απόλυτα καταστροφικό καρπό: Την Ελληνική έκδοση του ρατσισμού. Όταν, όμως, φτάσουμε εκεί, καμμία αντίσταση και καμμία αντίδραση δεν θα έχει νόημα. Τίποτε πια δεν θα υπάρχει προς υπεράσπισιν και διεκδίκησιν. Θα έχει χαθεί η ψυχή μας.

    Όσο για την Εκκλησία, αυτή η ψυχή, τόσο η ανθρώπινη, όσο και η εθνική, αποτελεί το κέντρο του ενδιαφέροντός της και το αντικείμενο της αγωνίας της, Γι΄  αυτό και είναι υποχρεωμένη να κρούει διαρκώς κώδωνα κινδύνου για το τί διακυβεύεται, κώδωνα επαγρύπνησης, να μη χαθεί η συνέπεια με την ιστορική διαδρομή αυτού του λαού, κώδωνα αγωνίας, όχι για το εάν θα διασωθεί μια ράτσα, αλλά για το πώς θα παραμείνει ζωντανό το όραμα μιας αληθινής αναγέννησης, πρώτα προσωπικής και κατόπιν κοινωνικής και εθνικής. Είναι επόμενο, πως η αναζήτηση μιας ισορροπίας εκ μέρους της Εκκλησίας, προκαλεί βέλη κριτικής και χλευασμού ένθεν κακείθεν. Όσο, όμως, η διδασκαλία της προσφέρεται κρυστάλλινη και κατανοητή, κυρίως όμως, όσο το παράδειγμα και το ήθος των μελών της συντονίζονται με το πνεύμα της, θα αποτελεί διαρκώς ένα μέτρο και μια πυξίδα, εν μέσω εποχών σύγχυσης και πλήρους αποπροσανατολισμού.