Οι οδηγίες για την πρόληψη και τον περιορισμό της διάδοσης του AIDS, σχεδόν ταυτίστηκαν με τις παραδοσιακές θέσεις της Εκκλησίας, σχετικά με τη σύναψη ερωτικών σχέσεων μέσα στο πλαίσιο του γάμου, με κεντρικούς άξονες την αφοσίωση, την αμοιβαία πίστη και την ισόβια διάρκεια. Έφτασε μάλιστα ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (Π.Ο.Υ.) να αναφέρει χαρακτηριστικά σε εγκύκλιό του πως: «Το πιο αποτελεσματικό μέσο για να αποφύγει κάποιος τη μετάδοση του ιού του AIDS με τη σεξουαλική επαφή, είναι να διατηρεί σχέση με έναν μόνο πιστό σύντροφο, ή να μην έχει καθόλου σεξουαλικές σχέσεις».

    Δυστυχώς, απεδείχθη πως, παρά τις παγκόσμιες «καμπάνιες», η ασθένεια αυτή συνεχίζει ακόμη και σήμερα να διαδίδεται ταχύτατα, γεγονός που αποδεικνύει πως δεν υπάρχει μόνον κενό ενημέρωσης, αλλά, κυρίως, κενό στη δυνατότητα νοηματοδότησης των ανθρωπίνων σχέσεων.

    Μπροστά στο γεγονός της καθημερινής αύξησης των κρουσμάτων του AIDS, αλλά και με δεδομένη μια κατάσταση ευρύτερης αποσύνθεσης ορίων και αξιών της κοινωνίας μας, η Εκκλησία έρχεται να θυμίσει ξανά πως αμαρτία δεν είναι απλώς και μόνον η παράβαση κάποιων ηθικών κανόνων και η στροφή προς την ανηθικότητα. Αμαρτία είναι η αποτυχία του ανθρώπου να ζήσει χωρίς αγάπη, εγκλωβισμένος στον ατομισμό και την εγωπάθειά του. Σκοπός της Εκκλησίας δεν ήταν ποτέ να περιορίσει την ανθρώπινη ελευθερία, μέσω απειλών και μεταθανάτιων ποινών, αλλά να χαράξει ένα δρόμο, ο οποίος θα οδηγεί εφ΄ όρου ζωής δυο ανθρώπους στην υπέρβαση του εγωιστικού τους θελήματος και την ψυχική και σωματική τους πληρότητα, μέσα από την αυτοπροσφορά και την θυσιαστική αγάπη.

    Κατά συνέπεια, ο γάμος δεν υπήρξε ποτέ για την Εκκλησία ένας θεσμός με σκοπό την διατήρηση κοινωνικών ισορροπιών, αλλά μυστήριο, μέσα στο οποίο δύο ξεχωριστές ανθρώπινες υπάρξεις διασπούν την ατομικότητά τους και μεταβάλλονται σε πρόσωπα, δηλαδή σε όντα σχέσεως, που μαθαίνουν διαρκώς να σκέφτονται και να ενεργούν ως ένα σώμα και μια ψυχή, χωρίς να χάνουν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και τα ξεχωριστά χαρίσματά τους.

    Σε καιρούς, όπου οι ψυχές και τα σώματα κατάντησαν προϊόντα προς χρήσιν και η αγορασμένη ηδονή εναλλάσσεται με την πικρή οδύνη της μοναξιάς και της κενότητας, την Εκκλησία θα απασχολεί πάντοτε η επίτευξη μιας υψηλής ποιότητας ζωής στη ολότητά της, στηριγμένης στην αμοιβαία εμπιστοσύνη, την αφοσίωση, αλλά και σε μια διαρκή και ισόβια μύηση στην βαθειά και ανιδιοτελή συντροφικότητα. Γι΄ αυτό και ο λόγος της, λόγος φιλανθρωπίας, διάκρισης, αλλά και παρρησίας ενώπιον του υλιστικού πνεύματος και του σαρκικού φρονήματος του αιώνος τούτου «του απατεώνος» (12^ος οίκος Ακάθιστου Ύμνου) θα είναι πάντα διαχρονικός και πολύτιμος, γεμάτος ελπίδα και προοπτική στα αδιέξοδα και την ρηχότητα των ανθρωπίνων σχέσεων κάθε εποχής.

    Όσο για την αγάπη, που αποτελεί το καλύτερο φάρμακο σώματος και ψυχής και η οποία «ουδέποτε εκπίπτει» (Α΄ Κορ, 13,8), θα ήθελα να παραθέσω τον λόγο σύγχρονης ρωσίδας ποιήτριας, σε συνέντευξή της, προ καιρού, σε περιοδικό κυριακάτικης εφημερίδας: «Οι άνθρωποι κάνουν μερικά βήματα στο δρόμο της αγάπης και στη συνέχεια παρεκκλίνουν. Αν πας μέχρι το τέλος, χωρίς να στρίψεις, δεν σου αρκεί μια ζωή για να εξαντλήσεις τον δρόμο. Αυτό είναι από τα στοιχεία που με κάνουν να πιστεύω, πως η αθανασία μπορεί και να υπάρχει. Τρέμω στην ιδέα πως μπορεί να μη μου φτάσει η ζωή μου για να εξαντλήσω την αγάπη προς τον άνδρα μου».

    Είναι η ίδια αγάπη, που σπάει τα δεσμά της αρρώστιας και του θανάτου και προσφέρει από αυτή τη ζωή την πρόγευση της αιωνιότητας.